Ντροπή και τύψεις παράγει μόνο η Ελλάδα πια...

12:48 27/2/2012 - Πηγή: 24wro

Και ενώ μέχρι πριν λίγες μέρες όλοι ήταν ανάστατοι και καταφέρονταν με μένος και οργή ενάντια στο Μνημόνιο 2 και στα ...μέτρα που το συνόδευαν, κυρίως τα εργασιακά, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πριν μια βδομάδα κατέβηκαν στους δρόμους σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, ενώ κάηκε η Αθήνα, ενώ κλάπηκε η αρχαία Ολυμπία

καταμαρτυρώντας την αποσύνθεσή μας, ξαφνικά από χτες όλοι γίνανε αισιόδοξοι. Αναρωτιέμαι αν είμαι ηλίθιος ή αν όλοι οι διαμορφωτές της ειδησεογραφίας είναι χειρότεροι δωσίλογοι από τους κυβερνώντες.Μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα τη μέρα μου σήμερα, Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012, κι επειδή μού πέσανε βαριές, αποφάσισα να πάρω το βενζινοπρίονο που είναι πιο ελαφρύ και να πάω για ξύλα, να αποξεχαστώ. Έβαλα και στην τσέπη μου τον λογαριασμό του ΟΤΕ για να περάσω από το ταχυδρομείο να τον πληρώσω το μεσημέρι, μετά τη δουλειά.
Μα το βενζινοπρίονο μού φύλαγε μιαν έκπληξη, χάλασε η αλυσίδα και μ’ έκανε να τελειώσω πριν την ώρα μου, να πάω και στο ταχυδρομείο πιο νωρίς απ’ ότι υπολόγιζα. Ήτανε μάλλον για να δω αυτό που συνέβαινε εκεί αυτή την ώρα και να νιώσω μεγάλη ντροπή και τύψεις.
Διότι μέσα στο ταχυδρομείο, σαν έφτασα, είδα να κάθονται σε δυο καρέκλες ο Παναγής και ο Στέλιος. Αδέλφια, άνω των 90 χρόνων και οι δυο, μένουν σ’ ένα χωριό λίγο πιο πάνω από το δικό μου και η κάθοδός τους προς τη Βολισσό αποτελεί ταξίδι, το οποίο σίγουρα προγραμμάτιζαν καιρό.
Ο Παναγής κι ο Στέλιος λοιπόν. Παλικάρια είκοσι χρονών στην Κατοχή, φύγανε λαθραία από το νησί για τη Μέση Ανατολή, εν γνώσει τους ότι θα καταταγούν στον ελληνικό στρατό κι ότι θα πολεμήσουν. Πήρανε μέρος στη μάχη του Ελ Αλαμέιν, κλειστήκανε για δυο χρόνια στα Σύρματα του Ντεκαμερέ, επιστρέψανε ως δακτυλοδεικτούμενοι αριστεροί στο χωριό τους μετά την απελευθέρωση και φύγανε αμέσως εξορία. Πρώτα στον Αη Στράτη και ύστερα στο Μακρονήσι. Βασανίστηκαν ανελέητα, είδανε συντρόφους τους να τρελαίνονται και άλλους να πεθαίνουνε σφαδάζοντας και κατόπιν, σαν λευτερωθήκανε απ’ όλα αυτά, γυρίσανε πάλι στο χωριό τους, για να ζήσουνε μια ζωή με τη ρετσινιά του κομμουνιστή που τους κόλλησαν οι γελοίοι πολιτικάντηδες της εποχής.
Δουλέψανε παλικαρίσια τη γη για πάνω από μισόν αιώνα και σήμερα, την ώρα που έλαχε να μπω κι εγώ στο ταχυδρομείο, ήτανε ήδη μέσα αυτοί, γέροι άνθρωποι, καθόντουσαν στην καρέκλα βαστώντας αγκαλιά, σαν φυλαχτό, μια πάνινη τσάντα γεμάτη έγγραφα, και κοιτάζανε με συστολή και δέος την υπάλληλο. Φτιάχνανε τα χαρτιά τους, μου είπανε, μήπως και πάρουνε ένα βοήθημα από την Πρόνοια διότι δεν έχουνε εισόδημα να ζήσουν.
Κατέβασα τα μάτια μου στο δάπεδο. Δε μπορούσα ούτε να τους κοιτάξω κατάματα όση ώρα περίμενα κι εγώ τη σειρά μου πίσω τους. Μονάχα άκουγα την υπάλληλο να βαράει δυνατά κάτι σφραγίδες κι έβλεπα με την άκρη του ματιού μου τους γέροντες να την θωρούν με το στόμα ανοιχτό κι ένα βλέμμα που έμοιαζε με αυτό που ο καρκινοπαθής κοιτάζει τον γιατρό, αναζητώντας την ελπίδα σε κάθε γκριμάτσα του.
Σε μια στιγμή η κυρία πίσω από τον γκισέ τούς έτεινε κάποια επίσημα χαρτιά