Ο άνθρωπος με το καφέ σακάκι...

16:25 30/3/2011 - Πηγή: 24wro

Πάλι σε ξαναβλέπω, πόλη των παιδικών μου χρόνων φοβερά χαμένη...
πόλη θλιμμένη και εύθυμη , πάλι ονειρεύομαι εδώ...

Εγώ; Είμαι άραγε ο ίδιος εγώ που εδώ έζησα , κι εδώ γύρισα, κι εδώ ξαναγύρισα και ξαναγύρισα; Κι εδώ πάλι ξαναγύρισα; Ή είμαστε, όλα τα Εγώ που υπήρξα εδώ ή υπήρξαν, μια σειρά από χάντρες - όντα δεμένα μ' ένα νήμα-μνήμη, μια σειρά ονείρων του εαυτού μου που τα ονειρεύτηκε κάποιος άλλος πέρα από μένα;
…αναφερόταν στην Λισαβόνα ένα από τα χιλιάδες χειρόγραφα που βρέθηκαν σε ένα μπαούλο του σπιτιού του Φερνάντο Πεσσόα υπογεγραμμένο από τον Άλβαρο ντε Κάμπος, έναν

από τους καλύτερους ετερώνυμους του διασημότερου ποιητή της «πρωτεύουσας των εφτά λόφων».
Ο Αλβάρο ήταν ένας εκκεντρικός μηχανικός, ερευνητής που υποστηρίζει πως ο καλύτερος τρόπος να ταξιδεύεις είναι να αισθάνεσαι… να αισθάνεσαι υπερβολικά.
Διαδρομές…
Ένας άλλος μηχανικός, από την ίδια πόλη, ένας άλλος Φερνάντο θα μπορούσε να πει τα ίδια για την αγαπημένη του Λισαβόνα. Ο Φερνάντο Σάντος όχι μόνο ταξίδεψε αλλά αισθάνθηκε υπερβολικά… Και πάντα ξαναγύριζε και ονειρευόταν, είτε στην γενέτειρά του, είτε στην Ελλάδα. Πότε της γύρναγε την πλάτη και με το βλέμμα στραμμένο στον Ατλαντικό πάλευε με «δράκους» και «λιοντάρια» και πότε επέστρεφε πάνω σε αετούς. Αφήνοντας αυτούς της Λισαβόνας για άλλους. Αετούς με ανοικτά φτερά, αετούς με κλειστά… Και πάντα σαν φίλος. Όπως οι πραγματικοί φίλοι ερχόταν για τα δύσκολα, όταν πονούσαν και τον είχαν ανάγκη και έφευγε πάλι όταν ένιωθε προδομένος.
Κάθε άλλο…
Οι φορές που θα τον πιάσει η κάμερα να χαμογελάει είναι ελάχιστες, το βλέμμα του πέτρινο και σκυθρωπό, το παρουσιαστικό του σκληρό και το χαρακτηριστικό σκυφτό περπάτημά του σε προϊδεάζουν για έναν δύσκολο χαρακτήρα, έναν άνθρωπο απρόσιτο. Εν αντιθέσει ωστόσο με τον Πεσσόα που είχε την τάση να δημιουργεί έναν δικό του πλαστό κόσμο, εμπλουτισμένο με φίλους που δεν υπήρξαν ποτέ και την εικόνα που έβγαζε προς τα έξω, ο Σάντος κάθε άλλο παρά αντικοινωνικός και μονόχνοτος είναι.
«Αισθάνομαι τον εαυτό μου τυχερό, γιατί οι καλοί μου φίλοι ξεπερνούν σε αριθμό τα δάχτυλα και των δύο χεριών. Έχουν δημιουργηθεί στενοί δεσμοί με αυτούς, και ειλικρινά δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κανένα» είχε πει σε συνέντευξή του ο άνθρωπος που συναναστρεφόταν με κάθε λογής κόσμο δουλεύοντας σε ξενοδοχείο ως τεχνικός, μετά την αποφοίτησή του από το Ανώτατο Ινστιτούτο Μηχανικών της Λισσαβόνας το 1977.
Και ενώ θα περίμενε κανείς να είναι απόμακρος και με τους δημοσιογράφους, δεν ήταν λίγες οι φορές που κάθισε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους αναλύοντας τη φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο και τη ζωή εκμυστηρευόμενος πως όνειρό του είναι κάποια στιγμή  να ξεφύγει από τα σύνορα των τεσσάρων γραμμών ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.
«Δεν πρόκειται να με δεις να δουλεύω μέχρι τα 75 του. Άλλωστε, στη ζωή έχει κανείς με σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί. Και, προσωπικά, θέλω να κάνω να πολλά πράγματα» τους είχε πει κάποτε…
Ο «μηχανικός του πέμπτου»
Αδιαμφισβήτητο