Τα Χριστούγεννα σημαίνουν…

15:41 25/12/2011 - Πηγή: 24wro

Ότι ένα πάρτι ξεκινά, τραγουδούσαν... άλλοτε τα ημισκούμπρια, πλην όμως πρόσθεταν πως θα πάρω δώρο απ’ τη δουλειά, (πήρα, θυμάμαι, Last Christmas, όπως έλεγαν οι Wham).

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα στολισμένα με ζελατίνα, γκι και φιόγκους στην τραπεζαρία. Φέτος, έπρεπε να διαλέξουμε ένα απ’ τα δύο κι αποφασίσαμε να περιοριστούμε στα μελομακάρονα.

Κουραμπιέδες, ίσως φτιάξουμε του χρόνου…

Δώρα, ψώνια και βόλτες στη γιορτινή αγορά. Επειδή, όμως, είναι πολλά τα ξενοίκιαστα καταστήματα που κάνουν σκιά και δε φωτίζει επαρκώς το άστρο της Βηθλεέμ που πρόχειρα κολλήθηκε στα μαγαζιά που λειτουργούν, μ’ έπιασε θλίψη.

Χαρά, ελπίδα, προσμονή κι αισιοδοξία. Ωστόσο, βλέπω ανθρώπους προβληματισμένους, κατηφείς κι ανήσυχους, με το φόβο αποτυπωμένο στο πρόσωπο κι αποστρέφω το βλέμμα μου για να μη γίνει ένα με το δικό τους.

Βραδινές εξόδους όπου τραβάει η ψυχή του καθενός, στα μπουζούκια, σε clubs, σε μπαρ, σε ταβέρνες. Λέω να μείνω σπίτι, γι’ αλλαγή, πού χρήματα, πού διάθεση…

Γιορτινό τραπέζι με φαγητό εκλεκτό. Μειώθηκε όμως ο μισθός, περιορίστηκε η σύνταξη, χτύπησε κι η ανεργία την οικογένεια. Δυο σπίτια πιο δίπλα στερούνται το καθημερινό φαγητό, ποιά γιορτή να σκεφτώ…

Το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του θεανθρώπου. Κι η εκκλησία κάνει εκκλήσεις για βοήθεια, ξηρά τροφή μακράς διαρκείας, όσπρια και ρύζι, γάλα για τα παιδιά…Μαζέψανε, φέτος, λέει, περισσότερα τρόφιμα από ποτέ, μα δε φτάνουν για τις ανάγκες των ανθρώπων που δοκιμάζονται…

Γιορτινή διάθεση. Όταν καταβάλλομαι απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητας που καλούμαι ν’ αντιμετωπίσω κι όταν αφουγκραστώ τους συνανθρώπους μου, νιώθω γραφικά ή ένοχα που χαίρομαι τη μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου. Όταν πάλι, αποστασιοποιούμαι απ’ τη «γιορτινή» ατμόσφαιρα φοβάμαι ότι με χαρακτηρίζει μιζέρια.

Εκδρομές σε χειμερινά θέρετρα, βουνά, λόγγους, χιονοδρομικά κέντρα και τα συναφή. Δεν ξέρω σκι, ούτε κάνω άλλα χειμερινά σπορ, οπότε απαλλάχτηκα κι απ’ αυτό το βραχνά…

Θύμησες και παραδόσεις από Χριστούγεννα αλλοτινά μπαίνουν με βία στο νου κι επειδή άλλο δεν έχω απ’ το να τα διώξω, μα και να παραδοθώ, άνευ όρων, στην κατήφεια των ημερών δεν το θέλω, σκέφτηκα μόνο:

Ν’ αγκαλιστούμε, οικογένεια, αγαπημένοι, οικείοι, συγγενείς και φίλοι. Να ορκιστούμε πως θα το παλέψουμε. Να υποσχεθούμε πως θ’ αγωνιστούμε. Ο ένας για τον άλλον κι όλοι για έναν. Να σταθούμε σ’ ότι αξίζει. Ν’ αρκεστούμε που είμαστε εδώ, όλοι μαζί, όλοι καλά στην υγεία μας. Να δώσουμε και να πάρουμε δύναμη, κουράγιο και χαμόγελο. Να κοιτάμε ψηλά. Να ελπίζουμε και να πιστεύουμε…Κι ίσως, λέω ίσως, να σημάνουν, και φέτος, Χριστούγεννα…