Aφιέρωμα στον Tουρκοκύπριο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ

07:00 6/5/2011 - Πηγή: i-Reporter

Αφιέρωμα στον Τουρκοκύπριο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ, στον ανθρωπιστή και φιλειρηνιστή λογοτέχνη, που δεν διαχώριζε Ελληνοκύπριους από Τουρκοκύπριους, θεωρώντας ότι όλοι οι νεκροί και όλες οι μάνες έχουν δίκιο, πραγματοποιήθηκε στο Σπίτι της Κύπρου.

Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν ο Κύπριος ποιητής Γιώργος Μολέσκης και ο καθηγητής του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, οι οποίοι

αναφέρθηκαν με αγάπη στον λογοτέχνη και -κυρίως- στον άνθρωπο και φίλο που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Νοέμβριο.

«Υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της νέας κυπροκεντρικής τάσης που ξεκίνησε στη δεκαετία του '70 ως αντίδραση στην εθνικιστικού χαρακτήρα ποίηση που κυριαρχούσε και ως μια προσπάθεια να προβάλλει τη νέα ποιητική ιδεολογία που αναπτύχθηκε πάνω στην τραγωδία του διαμελισμού του νησιού», δήλωσε ο Γιώργος Μολέσκης, φίλος και συνάδελφος του εκλιπόντα.

Και συνέχισε: «Ο Φικρέτ έχει δώσει μέσα από τους στίχους του μια συγκλονιστική εικόνα της ιστορικής πορείας της Κύπρου, αλλά και της κυπριακής κοινωνίας όπως προβάλλει μέσα από την ιστορία και τη μυθολογία της και, κυρίως, όπως εξελίχθηκε τον τελευταίο μισό αιώνα».

«Ο Φικρέτ αγαπούσε τον τόπο του, την ιστορία και τον πολιτισμό του, κυρίως όμως τους ανθρώπους του, μια έγνοια που μαζί με το πάθος του για την ειρήνη συνιστούν την κύρια ιδεολογική κατεύθυνση του έργου του», ανέφερε με συγκίνηση.

Για τον «ποιητή της αναζήτησης της κοινής πατρίδας», ένας χαρακτηρισμός που δεν αποτελεί εξαίρεση για την τουρκοκυπριακή ποίηση κυρίως μετά το 1974, δήλωσε ο δεύτερος ομιλητής, καθηγητής Νιαζί Κιζίλγιουρεκ.

«Μια υπόσταση της ποίησης του Φικρέτ είναι η νοσταλγία ως μάχη πολιτικής, η οποία στρέφεται ουσιαστικά κατά του κατεστημένου που επιβλήθηκε στα Κατεχόμενα μετά το 1974, ένα καθεστώς που απαγόρευε τη νοσταλγία», ανέφερε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας ότι: «Οι Τουρκοκύπριοι έπρεπε να ξεχάσουν πως η Κύπρος ήταν η πατρίδα τους. Δεν έπρεπε να θυμούνται τίποτα καλό από τα βιώματά τους στην Πάφο ή στη Λεμεσό, όπου δηλαδή υπήρχε συνύπαρξη. Εδώ έρχεται και η μάχη του Φικρέτ. Η ποίησή του είναι ένα αντιποίημα, ένα ποίημα αντίστασης αυτής της αντίληψης».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ποιητή είναι η εικόνα της μάνας. Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του ονομάζεται "Η μητέρα της θλίψης". Αυτή η μητέρα είναι η Κύπρος, η μητέρα όλων των Κυπρίων χωρίς καμιά εξαίρεση. Ο Ντεμιράγ πολύ σπάνια μιλούσε μόνο για Τουρκοκύπριους. Για εκείνον όλοι ήταν Κύπριοι. «Όταν μιλάει για αγνοούμενους μιλάει για όλους τους αγνοούμενους και όταν κλαίει και στενοχωριέται η μάνα, είναι πάντα η μάνα Κύπρος», είπε ο κ. Κιζίλγιουρεκ, πριν τελειώσει την ομιλία του με μια μικρή ιστορία που διηγείται ο Φικρέτ.

«Είναι πολύ ενδεικτικό πώς μιλάει σε έναν μικρό Τουρκοκύπριο από την Πάφο, στον Μπαϊράμ, τον οποίο καλεί και ρωτάει: Μήπως ξέχασες το μικρό σπιτάκι σου στην Πάφο; Μήπως είσαι έτοιμος να το κάνεις επειδή στο ζ