Γερμανία και Λιβύη: Κι όμως υπάρχει εμπλοκή

15:16 11/4/2011 - Πηγή: i-Reporter

Η επικρατούσα αντίληψη στις Βρυξέλες είναι ότι το Βερολίνο ενδιαφέρεται μεν να επιβάλει -και σε μεγάλο βαθμό το έχει καταφέρει- τη δική του ατζέντα στην οικονομική πολιτική και στους συναφείς με αυτήν τομείς, αλλά δεν επιδεικνύει ανάλογο ενδιαφέρον για την εξωτερική πολιτική. Η επιχειρηματολογία αυτή ενισχύθηκε εσχάτως από τη στάση της Γερμανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου απείχε στο ψήφισμα για τη Λιβύη, αλλά και στο ΝΑΤΟ,

όπου δεν αντιτάχθηκε μεν στην ανάληψη της διοίκησης από τη Συμμαχία, αλλά αρνήθηκε να μετάσχει η ίδια με δυνάμεις.

Αυτή, ωστόσο είναι η πρώτη ανάγνωση της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας. Τα αρμόδια στελέχη της Κομισιόν και οι συνεργάτες της βαρόνης Άστον, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της Ένωσης, διαβεβαιώνουν ότι το ενδιαφέρον του Βερολίνου είναι εξίσου -αν όχι και περισσότερο- ζωηρό με των άλλων μεγάλων χωρών και, μάλιστα, επιθυμεί να προωθήσει την ατζέντα του μέσω της Ένωσης. Για αυτό, λένε, επεδίωξε και πέτυχε τα περισσότερα πόστα στη νεοσύστατη διπλωματική υπηρεσία της κοινότητας να αναληφθούν από Γερμανούς.

Έτσι, και στην περίπτωση της Λιβύης, η Γερμανία επιδεικνύει το ίδιο ενδιαφέρον για την «επόμενη ημέρα» που επιδεικνύουν κι οι άλλες μεγάλες χώρες. Είναι χαρακτηριστική προς τούτο η ανάλυση του Γερμανικού Ινστιτούτου για Διεθνή Θέματα και Θέματα Ασφαλείας (Stiftung Wissenschaft und Politik), γνωστού για τις σχέσεις του με το υπουργείο Εξωτερικών και την καγκελαρία της Γερμανίας.

Στο εν λόγω έγγραφο, υπό τον τίτλο «η Λιβύη μετά τον Καντάφι - διαμόρφωση κράτους ή κατάρρευση κράτους», διαπιστώνεται πως «η απομάκρυνση του Καντάφι είναι μια απαραίτητη, πλην όχι επαρκής, προϋπόθεση για την εκ νέου σταθεροποίηση της Λιβύης» κι ότι «το μετακανταφικό κράτος θα πρέπει να συσταθεί από μηδενική βάση».

Αναφερόμενη στα σενάρια για την μετακανταφική εποχή, η γερμανική έκθεση ξεχωρίζει δυο: Πρώτον, μια νέα συμφωνία με τους παράγοντες του προηγούμενου κατεστημένου, που θα οδηγούσε μεσοπρόθεσμα σε περισσότερη σταθερότητα, ή δεύτερον, μια πιο τολμηρή, αλλά τελικά πιο διατηρήσιμη, διαδικασία οικοδόμησης κράτους.

Σημειώνει επίσης πως η επίσπευση της απομάκρυνσης του Καντάφι πρέπει να είναι «η κύρια προτεραιότητα για τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της ΕΕ τώρα». Οι δε εξωτερικές δυνάμεις θα πρέπει να υποστηρίξουν το Ενδιάμεσο Εθνικό Συμβούλιο, ως τον πυρήνα μιας μετακανταφικής κυβέρνησης, στο οποίο, βέβαια, ηγετικό ρόλο παίζουν πρώην προβεβλημένα στελέχη του περιβάλλοντος Καντάφι.

Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το γεγονός ότι η έκθεση, αποτελούμενη από οκτώ σελίδες, περιέχει λεπτομερείς αναλύσεις για το υπόβαθρο της κατάστασης στη Λιβύη, από τις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών φυλών μέχρι την ισχύ συγκεκριμένων προσώπων και τις πιθανές διεξόδους που θα αναζητήσει ο Καντάφι και οι γιοι του. Το βάθος και η λεπτομέρεια «φωτογραφίζουν» πληροφόρηση που δε μπορεί να προέρχεται από μυστικές υπηρεσίες κι επιτόπου πηγές -μολονότι κάτι τέτοιο δεν