Η «αδικία» της ρύθμισης των 48 δόσεων για φορολογικά χρέη

21:00 24/4/2013 - Πηγή: i-Reporter

της Aσπασίας Μάλλιου*

Μετά από μήνες και μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων η Αγορά ζητούσε επίμονα νέα ρύθμιση για την τμηματική καταβολή ληξιπρόθεσμων χρεών, η Κυβέρνηση κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση της Τρόικας, για τη θέσπιση νέου πλαισίου τμηματικής αποπληρωμής φορολογικών ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο.

Όπως είναι ήδη γνωστό, η νέα ρύθμιση θα χρησιμοποιήσει χρονικό κριτήριο διάκρισης των βεβαιωμένων οφειλών, σε παλιές οφειλές

που έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμες και απαιτητές έως 31.12.2012, οι οποίες μπορούν να διακανονίζονται σε σαράντα οκτώ δόσεις και σε οφειλές που καθίστανται ληξιπρόθεσμες και απαιτητές μετά την 1.1.2013, οι οποίες μπορούν να διακανονιστούν σε δώδεκα δόσεις.

H νέα ρύθμιση ήταν αναγκαία, για να ανακουφίσει την υφεσιακή Αγορά, και να κάνει πιο εφικτό τον στόχο της συλλογής ταμειακά βεβαιωμένων απαιτήσεων του Δημοσίου. Η επιμήκυνση του χρονικού διαστήματος διευκολύνει τους μέχρι πρόσφατα συνεπείς φορολογούμενους να παραμείνουν συνεπείς. Η προσπάθεια επιμήκυνσης του χρονικού διαστήματος εξόφλησης ήταν σημαντική και διότι συνέβαλε στη διατήρηση της φορολογικής συνείδησης, η οποία δεν θα ήταν ευχερής από τη στιγμή που ο συνήθως συνεπής φορολογικά πολίτης, αδυνατώντας να καταβάλλει βεβαιωμένη οφειλή του, θα μετατρεπόταν για πρώτη φορά σε ασυνεπή φορολογούμενο. Με τη μείωση της μηνιαίας επιβάρυνσης, η αποπληρωμή βεβαιωμένων οφειλών, σε πολλές περιπτώσεις από εντελώς αδύνατη γίνεται εφικτή, με αποτέλεσμα την αποτελεσματικότερη συλλογή απαιτήσεων από το Δημόσιο.

Ο θετικός αντίκτυπος της εξαγγελθείσας ρύθμισης είναι εμφανής, παρά τις επιμέρους αντιδράσεις της Αγοράς, η οποία ζητά την περαιτέρω επιμήκυνση από σαράντα οκτώ σε εκατό δόσεις, καθώς και την ένταξη στη ρύθμιση των περιπτώσεων οφειλών που είχαν στο παρελθόν ρυθμιστεί και οι οφειλέτες δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να τηρήσουν τη ρύθμιση.

Το βασικό μειονέκτημα της ρύθμισης είναι ότι δυστυχώς δεν περιλαμβάνει και τις ήδη υφιστάμενες ρυθμίσεις. Αντίθετα, όσοι έχουν ήδη ενταχθεί σε κάποια από τις τρέχουσες ή και παλαιότερες ρυθμίσεις του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες τυχόν ήταν και είναι λιγότερο ευνοϊκές από την εξαγγελθείσα, χάνουν το πλεονέκτημα των σαράντα οκτώ δόσεων. Έτσι, αυτοί που μέχρι σήμερα έχουν καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να παραμείνουν συνεπείς με την ρύθμισή τους, δεν αποκτούν δικαίωμα να ανά-ρυθμίσουν το υπόλοιπο ληξιπρόθεσμο και απαιτητό χρέος τους.

Τι σημαίνει, ο αποκλεισμός από την νέα ευνοϊκότερη ρύθμιση, των συνεπών πληρωτών του Δημοσίου; Σημαίνει απλούστερα ότι όποιος, είτε επειδή δεν μπορούσε, είτε επειδή δεν επιθυμούσε, δεν κατέβαλε μέχρι σήμερα στο Ελληνικό Δημόσιο ταμειακά βεβαιωμένες οφειλές του - οδηγώντας το σε παύση πληρωμών, που συνέβαλε στο να υποχρεωθεί η χώρα στην υπογραφή των Μνημονίων και να απολέσει αυτή μέρος της εθνικής της κυριαρχίας - τελικά επιβραβεύεται από το υπουργείο Οικονομικών. Επιβραβεύεται, με τη δυνατότητα να ρυθμίσει και αποπληρώσει τις ταμειακές του οφειλές με ευνοϊκότερους όρους, από τους όρους υπό τους οποίους παλεύουν μέχρι σήμερα οι συνεπείς πληρωτές του Δημοσίου, με βάση τις υφιστάμενες ρυθμίσεις. Ο αποκλεισμός της ανά-ρύθμισης ήδη ρυθμισμένων ταμειακών οφειλών βλάπτει καταρχήν την αρχή της ισότητας.

Επίσης τραυματίζει για ακόμη μια φορά τη φορολογική συνείδηση των συνεπών φορολογούμενων. Κλονίζει το περί δικαίου αίσθημά τους. Και το κόστος από αυτήν την πληγή που προκαλείται υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες για τους φορολογούμενους και τα νοικοκυριά μπορεί τελικά να είναι μεγαλύτερο από το οικονομικά μετρήσιμο όφελος του αποκλεισμού τους από τη χρονική επιμήκυνση που επιτυγχάνεται με τη νέα ρύθμιση.

Και τούτο διότι, η δημοσιονομική αναδιάρθρωση της χώρας μπορεί να βασισθεί αφενός στη διεύρυνση της φορολογητέας βάσης, που επιτυγχάνεται με τον περιορισμό της φοροδιαφυγής, αφετέρου όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εμπέδωση αισθήματος δικαίου και ασφαλείας δικαίου σε όλους όσοι μέχρι σήμερα συμμετέχουν όχι τελικά ανάλογα, αλλά με τρόπο βαρύτερο από τη φοροδοτική τους ικανότητα, στη διατήρηση και διάσωση του Ελληνικού Κράτους. Η εξαίρεση, όμως, των τελευταίων από τη φορολογική ελάφρυνση, που επιτυγχάνεται με την επιμήκυνση των δόσεων, δεν συντελεί στην από μέρους τους εμπέδωση αισθήματος δικαίου ή ασφάλειας δικαίου. Αντίθετα, φοβούμαστε ότι η εξαίρεσή τους θα πλήξει περαιτέρω την ήδη εύθραυστη κοινωνική φορολογική συνείδηση.

* Η Ασπασία Μάλλιου είναι δικηγόρος και εκδότης του νομικού περιοδικού «Δελτίο Φορολογικής Νομοθεσίας», www.dfn.gr