Η τρίτη επανάληψη μιας τραγωδίας στη "Γηραιά Ηπειρο"

12:58 22/11/2012 - Πηγή: i-Reporter

Σε δέκα χρόνια από σήμερα, στην επόμενη οικονομική κρίση, θα τεθεί σε δοκιμασία η φερεγγυότητα της ευρωπαϊκής επιλογής της Γερμανίας... Αυτά έγραφε το 1992 ένας από τους πιο γνωστούς ιστορικούς της μεταπολεμικής Γερμανίας, ο Imanuel Geiss, μια προφητική διαπίστωση, η υλοποίηση της οποίας καθυστέρησε μια δεκαετία.
Σήμερα αποτελεί μακρινό παρελθόν η εποχή κατά την οποία οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας αντιμετώπιζαν πολιτικά και όχι λογιστικά τις μεγάλες προκλήσεις του καιρού

τους, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους εταίρους τους:
•Μετά το 1974-77 η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των Εννέα αποφάσισε να στηρίξει με την πλήρη και ισότιμη ένταξη τις τρεις χώρες του Νότου, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία, με σαφή πολιτική επιλογή τη στερέωση των δημοκρατικών καθεστώτων παρά την απόκλιση του Νότου από το επίπεδο ανάπτυξης των χωρών-μελών της και το κόστος χρηματοδότησης πολιτικών σύγκλισης.
•Μετά το 1989-90, οι Κολ - Μιτεράν όχι μόνο πλαισίωσαν την ενοποίηση της Γερμανίας με την επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά άνοιξαν τον δρόμο για την πλήρη ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
•Την άνοιξη του 1998, μετά από μια σκληρή και μακρά διαπραγμάτευση, συγκροτήθηκε η πρώτη Ομάδα Μελών της Ευρωζώνης με πολιτικά κριτήρια με τη συμμετοχή της Ιταλίας που άνοιξε τον δρόμο για την ταυτόχρονη ένταξη Ισπανίας - Πορτογαλίας, αλλά και για την ένταξη της Ελλάδας δύο χρόνια αργότερα.

Ολα τα παραπάνω ήταν πολιτικές επιλογές με κριτήριο την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στο σύνολό της.
Σε ένα παρελθόν όχι τόσο μακρινό η προς τα εμπρός πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προϋπέθετε ηγέτες με ανάστημα τόσο σε Γερμανία και Γαλλία όσο και στις χώρες που έπρεπε να αναλάβουν το κόστος πρώτον της σύγκλισης με το κοινοτικό κεκτημένο και στη συνέχεια με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η σχέση ήταν αμφίδρομη, καθώς η πολιτική διορατικότητα ήταν κοινός παρονομαστής στον Βορρά και στον Νότο.

Τα προβλήματα δεν έλειπαν αλλά αντιμετωπίζονταν μετωπικά: ο πόλεμος χαρακωμάτων της Θάτσερ για τον κοινοτικό προϋπολογισμό βρήκε απέναντι τη συντριπτική πλειονότητα των χωρών - μελών, ενώ το φιλοαμερικανικό μπλοκ των Μπλερ-Αθνάρ και της Ανατολικής Ευρώπης που το 2003 στήριξε την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ έφερε πιο κοντά τον γαλλογερμανικό άξονα με τις χώρες που ήθελαν περισσότερη συνοχή.
Η Πορτογαλία δεν είναι Ελλάδα κραύγαζαν μέχρι την τελευταία στιγμή της προσφυγής για βοήθεια στη Λισαβόνα, η Ισπανία δεν είναι ούτε Πορτογαλία ούτε Ελλάδα επαναλάμβαναν απαξιωτικά στη Μαδρίτη.

Ποιος είναι υπαίτιος που απέναντι στη Γερμανία δεν συγκροτήθηκε εγκαίρως Μέτωπο του Νότου; Η Γαλλία πρώτα του Σαρκοζί και στη συνέχεια του Ολάντ, που δεν είχαν το θάρρος να αναλάβουν τον ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο της χώρας τους ή οι Θαπατέρο, Ραχόι, Μπερλουσκόνι και σε μικρότερο βαθμό ο Μόντι, που προτίμησαν τη διμερή διαπραγμάτευση με τη Μέρκελ με την ελπίδα μιας πιο επιεικούς μεταχείρισης;
Τι συνέβη με τον Σαρκοζί που ξεκίνησε μια σκλ