Μονόδρομος η...επιτυχία της "Ιφιγένειας"

13:04 23/9/2012 - Πηγή: i-Reporter

Δεν υπάρχει επιτυχία που να κόβεται στα τρία! Αρα δεν γίνεται να ’ναι και η κυβέρνηση επιτυχημένη, και η Ευρώπη ικανοποιημένη στο πλευρό μας, και ο λαός χορτάτος και τρισευτυχισμένος. Κι αν κάποιοι προσπαθούσαν από την αρχαιότητα, επί ματαίω, να τετραγωνίσουν τον κύκλο, εμείς τρώμε τον τελευταίο χρόνο μας (αφού φάγαμε και τα λεφτά του σύμπαντος) για να πετύχουμε κάτι ακόμα πιο απίθανο: να στρογγυλέψουμε το ΤΡΙΓΩΝΟ! Το τρίγωνο των Βερμούδων της οικονομίας. Ε, όσες φορές να πάει και να ’ρθει η Τρόικα στην Ευρώπη, ο Κουβέλης στο

Μαξίμου κι ο Βαγγέλης ούτε έξω απ’ του Στουρνάρα, δεν στρογγυλεύει το ρημάδι το τρίγωνο! Δεν γίνεται να ’ναι όλοι εξίσου ευτυχισμένοι ή εξίσου δυστυχισμένοι! Το πολύ-πολύ να θυσιαστεί η μία γωνία του για να ’ρθει το πράγμα κάπως στα ίσα του, αν με εννοείτε. Ποια πλευρά θα ’ναι αυτή; Να θυσιαστεί η Ευρώπη για πάρτη μας θα ’ταν το καλύτερο σενάριο, αλλά δεν το βλέπω. Κι αυτό το ξαφνικό φθινοπωρινό ρομάντζο μπορεί να ξαναγίνει υστερία και τραγωδία. Αμ’ τότε ποιος άλλος να θυσιαστεί; Να θυσιαστεί ολοκληρωτικά ο ελληνικός λαός, πέρα απ’ όσες θυσίες έχει υποστεί, εντάξει... αφανίζει το πρόβλημα μια και καλή, αλλά υποθέτουμε ότι ΔΕΝ είναι η λύση που θέλουμε. Αρα ποιος μένει να θυσιαστεί απ’ το τρίγωνο των οικονομικών Βερμούδων όπου αρμενίζουμε χαμένοι δυο χρόνια τώρα; Η απάντηση είναι μονόδρομος. Θα θυσιαστεί πολιτικά η κυβέρνηση, σαν Ιφιγένεια, για να φυσήξουν ούριοι άνεμοι για την Ελλάδα. Δηλαδή η κυβέρνηση των Τριών πρέπει μεταφορικά να σηκώσει όλο το βάρος της συμφοράς, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, κι από κει και πέρα να καταβάλει το βαρύ τίμημα η ίδια και να αντιμετωπίσει εν ευθέτω χρόνω την κάλπη-καρμανιόλα. Αλλά ως τότε ΘΑ ’ΧΕΙ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Αν σώνεται - και ό,τι σώνεται.
Το συνεχές πηγαινέλα των πολιτικών αρχηγών, η επιχειρούμενη επίρριψη ευθυνών στον έναν ή στους δύο απ’ τους τρεις από τον τρίτο, ή τούμπαλιν, η αναβλητικότητα και το φύγε-έλα της Τρόικας δεν θα σώσουν τελικά κανέναν! Κινδυνεύουν μάλιστα να βρεθούν και χρεοκοπημένοι και δαρμένοι, αν αποτύχουν να συμφωνήσουν με την Ευρώπη, ενώ ΗΔΗ η μισή Ελλάδα που δεν ζει απ’ το κράτος και τα επιδόματά του έχει καταστραφεί, αλλά και η άλλη, η κρατικοδίαιτη, υποφέρει και μαραζώνει. Αρα, ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι απ’ όλη αυτή την υπόθεση υπάρχει περίπτωση να βγουν ΑΛΩΒΗΤΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ολοι μαζί μπήκαν, όλοι μαζί θα νικήσουν ή θα χάσουν, κι όλοι μαζί θα απολαύσουν τα δεινά μιας επιτυχίας ή, ακόμη χειρότερα, μιας αποτυχίας. Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης είναι πολύ έμπειροι και «διαβασμένοι» για να αγ­νοούν ότι ιστορικά όλοι οι λαοί τιμώρησαν τους σωτήρες τους. Αρα, άμα το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, τι το παλεύεις το τιμημένο; Να δεχτούμε προκαταβολικά με κάθε καλή διάθεση ότι όλη αυτή η αναποφασιστικότητα τόσο καιρό δεν οφείλεται σε εύλογους προσωπικούς, πολιτικούς σχεδιασμούς, αλλά στην αγωνία «να μην επιβαρύνουν κι άλλο τα αδύναμα στρώματα», όπως λένε. Και πάλι, όμως, το ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ δεν στρογγυλεύει. Πέρα απ’ τα αδ