Να γιατί είμαστε μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα!

19:22 7/1/2012 - Πηγή: i-Reporter

Γράφω οργισμένος, όχι ως δημοσιογράφος αλλά- για πρώτη φορά- ως πατέρας.

Του Νίκου Στραβελάκη

Αποφασίζω να δημοσιοποιήσω μια προσωπική μου περιπέτεια, με παρολίγον θύμα τον πεντάχρονο γιο μου, για να αυτοπροστατευθώ από μια εμετική, ανθρωποφαγική ζούγκλα, που δεν σου επιτρέπει πλέον ούτε τα αυτονόητα. Μια ζούγκλα διαδικτυακή, που αναπαράγει, χωρίς την παραμικρή επιβεβαίωση, ένα παρολίγον τραγικό περιστατικό, με παντελώς διαστρεβλωμένο

τρόπο, με υβριστικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, μόνο και μόνο για να ξεσκίσει κυριολεκτικά , ως άγριο σαρκοβόρο, τον ανθρώπινο στόχο του.
Χωρίς να νοιάζεται αν ο πραγματικός στόχος είναι ένα πεντάχρονο παιδί.
Ιδού τα πραγματικά περιστατικά:
Δευτέρα πρωί, με τη σύζυγο μου και τον πεντάχρονο γιο μου, πάμε για περίπατο στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαίναλου, στην Αρκαδία. Νοικιάζουμε, φυσικά χωρίς να μας δώσουν απόδειξη, ένα μικρό έλκηθρο για το παιδί. Λίγο αργότερα, ενώ βρισκόμαστε στην άκρη της πίστας , σε μια μικρή πλαγιά, ένα άλλο έλκηθρο κατεβαίνει σαν βολίδα, ουσιαστικά ανεξέλεγκτο, και μπροστά στα μάτια μας, παρασύρει τον γιο μας, που ήταν όρθιος, μπροστά μας. Τα πέδιλα του έλκηθρου βρίσκουν τα πόδια του και το τιμόνι την κοιλιά του. Το παιδί μου εκτοξεύεται- ήταν τόση η δύναμη της πρόσκρουσης- και πέφτει στα χιόνια, σφαδάζοντας από τον πόνο.

Τα χάνω . Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι τα πόδια έχουν τσακιστεί. Συνειδητοποιώ ότι το έλκηθρο, το οδηγούσε ένα κοριτσάκι ,το πολύ πέντε χρονών. Σκύβω πάνω στο γιο μου, για να δω τι έχει πάθει. Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνομαι ότι το κοριτσάκι ήταν ολομόναχο. Οδηγούσε ένα θεωρητικά φονικό όπλο, με την ταχύτητα που κατέβαινε ανεξέλεγκτα την πλαγιά, χωρίς καμιά επίβλεψη. Το διανοείστε; Αν είστε γονείς με καταλαβαίνετε.

Ζητώ αμέσως βοήθεια για το παιδί μου, έναν γιατρό ή ένα ασθενοφόρο. Η σύζυγός μου, μένει δίπλα στο γιο μας, περιμένοντας βοήθεια κι εγώ αργότερα ψάχνω να βρω τους γονείς του κοριτσιού. Βρίσκω αμέριμνους, τη μητέρα και τον παππού του κοριτσιού, να πίνουν τον καφέ τους, σε πολύ μεγάλη απόσταση από την πίστα. Είμαι οργισμένος, όπως θα ήταν κάθε πατέρας, που εκείνη την ώρα δεν ήξερε αν ο γιος του έχει διαλυμένα τα δυο πόδια, είναι σοβαρά τραυματισμένος ή όχι. Τους φωνάζω, ρωτώντας αν είχαν συνειδητοποιήσει, τι έκαναν. Αφηγούμαι, τρέμοντας, το περιστατικό. Και εκείνοι, αμέριμνοι και απαθείς, χωρίς να ρωτήσουν καν πώς είναι το παιδί μου, απαντούν:

Πώς κάνετε έτσι; Παιδί είναι και παίζει!!!!!!

Τους επισημαίνω ότι είχαν αφήσει μόνο του ένα πεντάχρονο κορίτσι, το παιδί τους, να ανεβοκατεβαίνει ανεξέλεγκτα μια πίστα με ταχύτητα και… Όποιον πάρει ο χάρος. Και εκείνοι, αντί να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη, αρχίζουν να υβρίζουν χυδαία.

Η αντίδρασή τους είναι πέρα από κάθε λογική και ανοχή. Ζητώ τα στοιχεία τους για να ασκήσω τα νόμιμα δικαιώματα μου. Αρνούνται να τα δώσουν και συνεχίζουν να βρίζουν.

Πηγαίνω εκεί από όπου νοίκιασα το έλκηθρο. Τους αναφέρω το περιστατικό και ζητώ ν