Ο δρόμος και το σύστημα

20:51 5/7/2011 - Πηγή: i-Reporter

Του Κώστα Παπαθεοδώρου«Αργά τελειώνει το καλοκαίρι », όπως λέει και το παλιό αγαπημένο τραγούδι. Μόνο που αυτός ο Ιούλιος είναι ξεχωριστός. Διαφορετικός από όλους εκείνους τους μαγικούς μήνες της παιδικής ανεμελιάς που εξακολουθούν να φωλιάζουν στη μνήμη μας. Κουβαλάει την οσμή της καταιγίδας, την οργή την απόγνωσης, το θυμό της καταστροφής.Και πουθενά- μα πουθενά- δεν προβάλλει

η σπίθα της ελπίδας, η χαρά της προσμονής, η αγωνία της δημιουργίας… (Νίκος Παπαζογλου, You Tube-http://www.youtube.com/watch?v=y7SRB-jNmnI) Οι «επαΐοντες»- τρομάρα τους-με ύφος καρδινάλιου, στα τηλεοπτικά τους διαγγέλματα αποφαίνονται: «το παλιό καταρρέει και το καινούργιο δεν φαίνεται στον θολό ορίζοντα…».Και ανάθεμα τους, ούτε δυο δε συμφωνούν μεταξύ τους για την αιτία της κατάστασης, την τεχνική της διάσωσης , το δρόμο της ανάπτυξης.Όλοι διαφωνούν μεταξύ τους και ο καθένας- σαν θεράπων ιατρός- διατυπώνει τη δική του συνταγή της επιτυχίας. Ενίοτε όχι επώδυνες-ρεαλιστικές λύσεις, αλλά μαγικές ουτοπικές συνταγές.Υπό αυτούς τους όρους, πώς να διαμορφώσει κάποιος «μη ειδικός» όχι άποψη αλλά απλή γνώμη για το «δέον γενέσθαι».‘Όπως ο πόλεμος πού- όπως λέγεται- είναι σοβαρή υπόθεση για να τον αφήνουμε στους στρατιωτικούς έτσι και η οικονομία είναι εξίσου πολυσύνθετη κατάσταση για να την εμπιστευθούμε στους οικονομολόγους. Πολλώ δε μάλλον, που η χώρα βρίσκεται σε οικονομικό πόλεμο…Από την άλλη πλευρά οι πολιτικοί…Κουβαλάνε συλλήβδην το προπατορικό αμάρτημα της σπέκουλας και της συναλλαγής και όταν δεν κρύβονται, είναι αναγκασμένοι να απολογούνται ολοφυρόμενοι σαν μωρές παρθένες για όσα προκάλεσαν στον τόπο και τους πολίτες και ταυτόχρονα να επιχειρηματολογούν για την ορθότητα των πολιτικών τους επιλογών. Αν μάλιστα είναι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, σαν να μην έχουν καταλάβει τίποτε, με ύφος γεμάτο κατανόηση και συμπόνια υπόσχονται ότι-όταν έρθουν στα πράγματα- θα προστατέψουν τον αδικημένο, θα δικαιώσουν τον αδικημένο, θα περιθάλψουν τον ανήμπορο.Στον παρονομαστή αυτού του κλάσματος ο λαός. Αυτός ο «υπέροχος λαός» που ζει στο περιθώριο, νομοταγής, σιωπηλός και αφανής, χωρίς φοροδιαφυγές, κονέ και αυθαίρετα. Ένας λαός που δεν εξαγοράζει την άδεια οδήγησης, που δεν μπαίνει σφήνα στην ουρά, που δεν παρκάρει στα πεζοδρόμια, που δεν διεκδικεί φακελάκι για να βάλει υπογραφή, που δεν παίρνει δίδακτρα για να κάνει ιδιαίτερα, που δεν ζητάει μίζα για να μειώσει το φόρο, που δεν κλείνει το μάτι στην παρανομία, στην αυθαιρεσία, την τεμπελιά, τη γενίκευση το ραχάτι, τη βολή, την ασυνέπεια. Ένας λαός που κάνει καλά την δουλειά του, που δεν γκρινιάζει συνεχώς, που δε βγαίνει στο δρόμο κάθε τρεις και λίγο, που δε δυσχεραίνει την οικονομική δραστηριότητα με τους αποκλεισμούς, τα γιαουρτώματα, τις ομηρίες…Είναι ο ίδιος άνθρωπος-λαός, που προσκαλούν στις εκπομπές τους οι κεχαριτωμένοι παρουσιαστές των πρωινάδικων και οι περινούσαστοι αναλυτές των βραδινών δελτίων. Είναι ο ίδιος άνθρωπος-λαός, της πλατείας, της διαδήλωσης, της διαμαρτυρίας. Είναι τελικά ο άνθρωπος της διπλανή