Ομογενείς εξιστορούν την φρίκη του πολέμου

14:26 5/5/2011 - Πηγή: i-Reporter

Αρκετοί βουλευτές από την Αυστραλία θα επισκεφτούν αυτόν το μήνα την Ελλάδα για να παραστούν στις εκδηλώσεις για την 70η επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Ανάμεσά τους και η Κριστίν Κάμπελ, βουλευτής του Πάσκο Βέιλ στη Μελβούρνη, η οποία πριν το ταξίδι της στην Ελλάδα έκρινε σκόπιμο να επισκεφθεί την ελληνική κοινότητα Μόρελαντ (της περιοχής όπου εκλέγεται) και να μιλήσει με ομογενείς

που βίωσαν τα δεινά του πολέμου.

"Αν και οι άνθρωποι που συνάντησα ήταν νέα παιδιά τότε, θυμούνται πολύ καλά την φρίκη που έζησαν. Οι διηγήσεις τους με συγκίνησαν", είπε η Αυστραλή βουλευτής και τόνισε: "Το 1941 οι Έλληνες με την προσφορά φιλίας, διέσωσαν Αυστραλούς στρατιώτες από τους Γερμανούς, βοηθώντας τους να διαφύγουν με ασφάλεια στην Αφρική. Με την 70η επέτειο της Μάχης της Κρήτης είναι καιρός να αναγνωριστεί η πραγματική φιλία και η προσφορά των Ελλήνων προς στους Αυστραλούς".

Η Κριστίν Κάμπελ, κόρη ενός Αυστραλού που πολέμησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είπε ότι είναι μεγάλη τιμή που της δίνεται η ευκαιρία να επισκεφτεί τα μέρη όπου οι Αυστραλοί στρατιώτες πολέμησαν μακριά από την πατρίδα τους και να γνωρίσει αυτούς που έσωσαν (από τους Γερμανούς) Αυστραλούς στρατιώτες.

Όπως είπε η ίδια, θέλει να δει με τα ίδια της τα μάτια εκεί που οι Αυστραλοί στρατιώτες πολέμησαν τον Γερμανό, εκεί που χάθηκαν και σκοτώθηκαν, να ακούσει από αυτόπτες μάρτυρες τι ακριβώς συνέβη πριν από εβδομήντα χρόνια.

Όπως παρατήρησε ο ομογενής Κοσμάς Ρεκάρης, οι Έλληνες έσωσαν και φυγάδευσαν τους Αυστραλούς στην Αφρική και για το λόγο αυτό οι Γερμανοί τους εκδικήθηκαν με σκληρά αντίποινα, σκοτωμούς, πυρπολήσεις και φυλακίσεις.

Την βουλευτή πλησίασε βουρκωμένος ο Αντώνης Κίκος ο οποίος με συγκίνηση εξήγησε ότι οι Γερμανοί σκότωσαν τον πατέρα του και το νονό του, γιατί έσωσαν έξι Αυστραλούς στρατιώτες.

"Θυμάμαι, ήταν Δευτέρα γύρω στις δέκα το πρωί, το 1941. Φαινομενικά μία μέρα συνηθισμένη σαν τις άλλες. Ολοι οι συγχωριανοί ήταν απασχολημένοι στις εργασίες τους, όταν ξαφνικά είδα στον ουρανό ένα αεροπλάνο. Αφού έκανε τον γύρο χάθηκε ξανά στον ορίζοντα" διηγείται ο Σπύρος Αλεξανδράκης. Και, παίρνοντας μια ανάσα, συνεχίζει: "Ήμουν μόλις δώδεκα χρονών. Το χωριό μου από τα Χανιά απέχει μόλις ένδεκα χιλιόμετρα. Ελληνικά, αγγλικά και αυστραλέζικα στρατεύματα δεν υπήρχαν εκεί κοντά. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα από την εμφάνιση γερμανικού αεροπλάνου και στον ουρανό πάνω από το χωριό τώρα πετούσαν δεκάδες αεροπλάνα τα οποία πολυβολούσαν τους χωριανούς χωρίς καμιά εξαίρεση. Μου έχει μείνει ακόμη μέχρι σήμερα αυτός ο εφιάλτης. Και πως να ξεχάσω τους συγχωριανούς που σκοτώθηκαν και τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Την επόμενη μέρα οι Γερμανοί έριξαν πολλούς αλεξιπτωτιστές οι οποίοι ήρθαν από την Αγυιά και την Κυρταμάδο. Μας συγκέντρωσαν στην πλατεία του χωριού και μας διέταξαν να γονατίσουμε. Πήραν μαζί τους άνδρες και άφησαν ελεύθερα τα γυναικόπαιδα".

Ο Σπύρος θυμάται και περιγράφει και ένα συγκλονιστικό περιστ