Πρέπει να ξανα-αγαπήσουμε τη χώρα μας, να ξανα-αποκτήσουμε αξίες

12:34 17/4/2012 - Πηγή: i-Reporter

Η ευθύνη των «τυχερών»

Tου Αλεξη Παπαχελα

Στοιχηματίζω ότι αυτές τις ημέρες θα ακούσετε και θα πείτε και εσείς οι ίδιοι τη βαθύτατα ελληνική φράση: «τι ωραία που είμαστε εδώ, υπάρχει άλλη τόσο όμορφη χώρα στον κόσμο; Κανείς δεν θα μας πάρει αυτό που έχουμε ό,τι κρίση και να έχουμε!». Δεν νομίζω ότι έχει περάσει Πάσχα χωρίς να πω ο ίδιος ή κάποιος άλλος από την παρέα κάτι παρόμοιο. Τώρα όμως με την κρίση ο σχετικός διάλογος, αν και απολύτως προβλέψιμος, αποκτά μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες. Βγάζει μια υπερηφάνεια

γι’ αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε γύρω μας. Βγάζει όμως και το σύνδρομο του κατατρεγμένου Ελληνα που θέλει πάντα στα δύσκολα να έχει απέναντί του κάποιον ξένο για να τον κατηγορήσει για τα δικά του λάθη, τις δικές του αμαρτίες.

Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αυτός ο θαυμασμός για τη χώρα μας, τη φυσική της ομορφιά, τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα, υποκρύπτει ένα μεγάλο βαθμό υποκρισίας. Πώς μπορείς να καταστρέφεις επί χρόνια και συστηματικά αυτό που κληρονόμησες αν πράγματι το θαυμάζεις και το αγαπάς τόσο; Ποιος έκτισε χιλιάδες αυθαίρετα, διέλυσε μεγάλες πανέμορφες περιοχές της χώρας με τα rooms to let και τα άθλια εστιατόρια με τα αλουμίνια; Μήπως ήταν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί ή πολυεθνικές όσοι συνέβαλαν στο έγκλημα; Οχι. Εμείς ήμασταν όταν δοξάζαμε τη μικροαστική μας αυθαιρεσία και φερόμασταν με βιαιότητα και παντελή έλλειψη σεβασμού στη δική μας κληρονομιά την ώρα που κάποιοι Γερμανοί ή Αγγλοι την προστάτευαν στη Μάνη, την Αλόννησο ή την Κρήτη. Τι σχέση είχε με την Ελλάδα που αγαπάμε και που θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας, ο μαζικός νεοπλουτισμός του φραπέ και της ηδονιστικής μπουζουκοδιασκέδασης που επικράτησαν ως μοντέλο ζωής; Πριν να έλθουν να μας πάρουν αυτά που είχαμε, τα βιάσαμε, τα κλέψαμε και τα λεηλατήσαμε πετώντας μπάζα σε πανέμορφα σημεία, κτίζοντας στις ρεματιές, πετώντας τα σκουπίδια στον δρόμο.

Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να βρούμε στιγμές ηρεμίας, σημεία ισορροπίας στο μαγικό ελληνικό τοπίο ανάμεσα σε ούζα και σε φίλους και συγγενείς. Η φράση «αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς» υπονοεί στο τέλος της ημέρας ότι μπορεί να χάσω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, αλλά θα μπορώ με ό,τι έχω εκείνη την ώρα να κατέβω σε μια παραλία, να κάτσω στον βράχο και να απολαύσω το φως, τη θάλασσα, το μπλε του ουρανού. Φοβάμαι όμως ότι μερικές φορές ενέχει η φράση αυτή και μια αυτάρεσκη εκλογίκευση της αδράνειάς μας ως έθνος. Ακούγεται δηλαδή σαν να λέμε ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε για να πάμε πάλι μπροστά, είτε γιατί πρέπει οι άλλοι να μας «χρωστάνε» είτε γιατί μπορούμε να ζήσουμε και με τα λίγα. Πρέπει όμως να πάμε παρακάτω και αυτό δεν θα συμβεί επειδή κάποιοι μας χρωστάνε, ούτε γιατί θα αποφασίσουμε αίφνης ότι μια χώρα που ανήκει στις 30 πιο ανεπτυγμένες μπορεί να ζήσει υπερήφανη ως... Αλβανία.

Πρέπει να ξανα-αγαπήσουμε τη χώρα μας, να ξανα-αποκτήσουμε αξίες που θάφτηκαν κάτω από το όραμα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος μέσω του κράτους, να βάλουμε εθνικο