Προσφέρει στους πάντες και στα πάντα παραλλαγές τού «ναι», αλλά με προϋποθέσεις δυσεπίτευκτες για ευρωπαϊκή χώρα

00:50 25/5/2013 - Πηγή: i-Reporter

Του Κώστα Βεργόπουλου

Αφού στην εικονική πραγματικότητα της εποχής μας τα προβλήματα της ανθρωπότητος και της ιστορίας ανάγονται σε ζητήματα «επικοινωνίας» και «αφήγησης», δεν είναι περίεργο ότι, κατά την επίσκεψή του στο Πεκίνο, ο Ελληνας πρωθυπουργός εζήτησε από τον Κινέζο ομόλογό του να συμβάλει στο «success story» του ελληνικού σίριαλ.

Οσο επικοινωνιακό το ελληνικό αίτημα τόσο και η κινεζική ανταπόκριση. Η κραταιά αυτοκρατορία του κέντρου του κόσμου, η χώρα του μειδιάματος, ουδένα δυσαρεστεί, αγνοεί το «όχι», προσφέρει στους πάντες και στα πάντα παραλλαγές

τού «ναι», αλλά με προϋποθέσεις δυσεπίτευκτες για ευρωπαϊκή χώρα και σύνηθες αποτέλεσμα η «εγκάρδια συνεννόηση» να παραμένει κι αυτή επικοινωνιακή, εικονική, στα χαρτιά.

Υπό το μειδίαμα, δεν παίζεται μόνο η τραγωδία ως φάρσα, αλλά και η φάρσα μπορεί να εξελίσσεται σε τραγωδία. Η πρόθυμη κινεζική πλευρά αξιώνει περαιτέρω μείωση του εργασιακού κόστους στη χώρα μας για την ενεργοποίηση του επενδυτικού φιλελληνισμού της και, ακόμη περισσότερο, τη θέσπιση ελεύθερων ζωνών, με μηδενικές ή ελαχιστοποιημένες εργοδοτικές εισφορές. Ωστόσο ο ευρωπαϊκός κανονισμός απαγορεύει εισαγωγές από παρόμοιες ζώνες εγκατεστημένες επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Η ιδέα ότι η χώρα μας θα λειτουργήσει ως «ευρωπαϊκή πύλη» για τη διείσδυση επενδύσεων από την Απω Ανατολή -«πολύ ωραία για να είναι ρεαλιστική»- βρίσκεται έτσι εξαρχής υπονομευμένη. Περισσότερο καθηλωμένη είναι η προοπτική κινεζικής χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας: από τη μεν πρωτογενή αγορά ομολόγων του δημόσιου χρέους αποκλείονται οι τρίτες εκτός Ευρώπης χώρες και συνεπώς δεν απομένει παρά μόνο η δευτερογενής, με δευτερεύουσα σημασία, ενώ παράλληλα η απ’ ευθείας διμερής δανειοδότηση εγείρει ανυπέρβλητο γεωπολιτικό αδιέξοδο, όπως αυτό αποδείχθηκε με την πικρή κυπριακή εμπειρία. Τέλος, ενόσω η χώρα μας χάνεται ακόμη και από τα ραντάρ του κόσμου, με σωρευτική απώλεια 28% του εισοδήματός της, πώς άραγε θα προσελκύσει σοβαρές επενδύσεις που προϋποθέτουν στοιχειώδη ορατότητα;

Πέραν αυτών, το πολυπόθητο ελληνικό «success story» εκτίθεται σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Από το αναζητούμενο ελληνικό σενάριο αγνοείται ή παρασιωπάται το διαγραφόμενο για το άμεσο μέλλον ευρωπαϊκό. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη αποφασίσει επιβολή δασμολογικής προστασίας από 47% μέχρι 70% έναντι των εισαγωγών κινεζικών φωτοβολταϊκών από 1ης Ιουλίου 2013, για την αντιμετώπιση του κινεζικού ντάμπιγκ, δεδομένου ότι οι κινεζικές εξαγωγικές επιχειρήσεις Huawei και ΖΤΕ, εκτός από το αθέμιτα χαμηλό εργασιακό κόστος και τις επιζήμιες επιπτώσεις στο οικολογικό περιβάλλον, απολαμβάνουν μαζικές κρατικές επιδοτήσεις, κατά παράβαση του κανονισμού του διεθνούς εμπορίου. Η ευρωπαϊκή απόφαση για αντι-ντάμπιγκ προστασία ελήφθη παρά την υστερική και κάθετη γερμανική αντίδραση. Μάταια οι Γερμανοί ιθύνοντες, όπως ο Βιετναμέζος υπουργός Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ, διακηρύσσουν ότι «οι δασμοί αποτελούν σφάλμα, καθ’ όσον ζημιώνουν και τις δύο πλευρές». Αμετάπειστος ο Ευρωπαίος επίτροπος Κάρελ Ντε Γκουχτ: «Οι ευρωπαϊκοί δασμοί επιβάλλονται κατά κινεζικών επιχειρήσεων που παραβιάζουν τους κανόνες του ελεύθερου συναγωνισμού και προς εξισορρόπηση του ευρωπαϊκού εμπορίου με την Κίνα».

Με τους ευρωπαϊκούς δασμούς δεν πλήττεται μόνο το κινεζικό εμπόριο, αλλά και το γερμανικό: η κινέζικη παραγωγή φωτοβολταϊκών βασίζεται σε γερμανικές εξαγωγές υψηλής τεχνολογίας, της οποίας η παραγωγή απασχολεί ήδη ένα εκατομμύριο εργαζομένους στη χώρα της Μέρκελ. Ουσιαστικά, οι κινεζικές εξαγωγές φωτοβολταϊκών αξιοποιούν γερμανική τεχνολογία με γενναιόδωρη επιδότηση του κινεζικού κράτους. Η Ευρώπη, πλην Γερμανίας, εκτίθεται σε δασμολογικό και «εμπορικό πόλεμο» με την Κίνα. Παρά τη γερμανική δυστροπία, η Ευρώπη δεν έχει περιθώρια για υπαναχώρηση, δεδομένου ότι προηγήθηκε ήδη η Αμερική, η οποία από την άνοιξη 2012 επέβαλε δασμό περισσότερο από 30% στα εισαγόμενα φωτοβολταϊκά από τις κινεζικές εταιρείες Suntech και Trina Solar.

Επί του παρόντος, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη, οι δασμοί στα κινεζικά εισαγόμενα «παίζουν» σε ορισμένους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως οι ενεργειακοί και η ηλιακή ενέργεια. Ωστόσο η γενικότερη αίσθηση είναι ότι οι τομείς με ανάγκη επανεξισορρόπησης στο διεθνές εμπόριο είναι πολύ περισσότεροι και εξ αυτού τίθεται με επιτάχυνση το ζήτημα ολόκληρου του διεθνούς συστήματος ανταλλαγών και των όρων ένταξης σε αυτό της Κίνας, όπως βέβαια και άλλων αναδυόμενων οικονομιών. Από την πλευρά της, η χώρα του μειδιάματος παραμένει ανένδοτη, με συνήγορο τη Γερμανία: «Εάν οι κινεζικές επιχειρήσεις κερδίζουν ευρωπαϊκές αγορές, αυτό δεν οφείλεται σε κοινωνικό, οικολογικό και επιδοτούμενο ντάμπινγκ, αλλά στο έλλειμμα προσαρμογής και στην οκνηρία των Ευρωπαίων ανταγωνιστών μας».

Κατά την επιστροφή του, ο πρωθυπουργός συμπέρανε επιγραμματικά: «Σταθεροποιούμε την Ελλάδα στην Ευρώπη και στον κόσμο». Ωστόσο διερωτάται άραγε μήπως έτσι το ελληνικό πειραματόζωο εγκαθίσταται βαθύτερα στο μάτι του παγκόσμιου κυκλώνα;

Ελευθεροτυπία