Τα εγκλήματα του Μλάντιτς διαμόρφωσαν τον κόσμο στον οποίο ζούμε

16:15 30/5/2011 - Πηγή: i-Reporter

Μερικές φορές τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Η σύλληψη του Ράτκο Μλάντιτς, αν και έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό, είναι ένα αληθινά ευπρόσδεκτο γεγονός. Ο άνθρωπος που διέταξε τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα δικαστεί για τα εγκλήματα που διέπραξε τόσο στο Σαράγεβο όσο και στη Σρεμπρένιτσα. Το κατά πόσον μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη γι’ αυτά τα εγκλήματα είναι

αμφισβητήσιμο, γράφει ο Χένρι Πόρτερ στην εφημερίδα Ομπζέρβερ. Η εξέλιξη αυτή, όμως, είναι απείρως προτιμότερη από την εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν στο Αμποταμπάντ πριν από μερικές εβδομάδες. Όσο στυγερά κι αν είναι τα εγκλήματα του Μλάντιτς, η έκδοσή του στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αναδεικνύει τις αντίθετες αξίες από το σκοτάδι που συνόδευσε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Πριν από δύο εβδομάδες άλλωστε, αποδόθηκε επίσης δικαιοσύνη με την καταδίκη του Τζον Ντέμιανγιουκ σε κάθειρξη 58 ετών, για τη συμβολή του στη δολοφονία χιλιάδων Εβραίων στους θαλάμους αερίων του Σόμπιμπορ.

Η σφαγή 8.500 Μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα μπορεί να έχει ξεχαστεί, αλλά οι επιπτώσεις των γεγονότων που συνέβησαν από τις 10 ως τις 13 Ιουλίου του 1995 φαίνονται στην καθημερινότητά μας. Τόσο η άνοδος του ισλαμισμού όσο και η αναβίωση του δόγματος της φιλελεύθερης επέμβασης είναι εν μέρει αποτέλεσμα του σοκ που προκάλεσαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Γεγονότα που συνέβησαν κάτω από τη μύτη των Ηνωμένων Εθνών, ενός ψευδόμενου γάλλου στρατηγού, μιας αδιάφορης βρετανικής κυβέρνησης και μιας δύναμης 700 ολλανδών κυανοκράνων που παρέδωσαν τον πληθυσμό της Σρεμπρένιτσα στους Σέρβους αφού ο διοικητής της ήπιε μερικά ποτήρια μπράντι με τον Μλάντιτς.

Στη Βοσνία δεν υπήρχαν «εντεταλμένοι δημοσιογράφοι» ούτε καθαρές γραμμές του μετώπου. Στα δυόμισι χρόνια που κράτησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ Σέρβων, Μουσουλμάνων και Κροατών σημειώθηκαν απίστευτες ακρότητες. Μια από τις πιο γενναίες δημοσιογραφικές πράξεις ήταν του Ντέιβιντ Ρόουντι, που εργαζόταν τότε στην Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ και σήμερα στους Νιου Γιορκ Τάιμς. Ένα μήνα μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, νοίκιασε ένα αυτοκίνητο, πήγε στην περιοχή και βρήκε σημάδια από σφαίρες στους τοίχους και ενδείξεις για μαζικούς τάφους. Σε μεταγενέστερες αποστολές του σε σερβικές περιοχές βρήκε κι άλλα πειστήρια των εγκλημάτων, για να καταλήξει τελικά ο ίδιος στις σερβοβοσνιακές φυλακές.

Η σφαγή θα είχε βέβαια έτσι κι αλλιώς αποκαλυφθεί. Ο Ρόουντι απέδειξε όμως πολύ γρήγορα ότι οι 8.500 αγνοούμενοι Μουσουλμάνοι δεν είχαν διαφύγει στην Τούζλα, όπως ισχυρίζονταν οι Σερβοβόσνιοι. Το έγκλημα ήταν πρόσφατο - ο κόσμος θυμόταν τι ακριβώς έκανε εκείνες τις μοιραίες ημέρες - και είχε συμβεί στο φως του ήλιου, σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Ακόμη πιο περίεργο ήταν ότι ο ΟΗΕ φαινόταν να μην έχει ιδέα γι’ αυτά που είχαν συμβεί. Και επιπλέον δεν είχε καμιά όρεξη να επιδιώξει να μάθει. Το μήνυμα που έλαβαν οι Μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο ήταν ότι οι δικές τους ζωές δεν απασχολούν τους Ευρωπαίους. Και