National Interest: Σειρά μέτρων κατά Τουρκίας & τρόποι διάλυσης ψευδοκράτους

10:42 11/3/2021 - Πηγή: Sigma Live

Ένα άρθρο καταπέλτης κατά της Τουρκίας και της κατοχής στην Κύπρο δημοσίευσε ο ερευνητής στο American Enterprise Institute της Ουάσιγκτον Μάικλ Ρούμπιν. Στο άρθρο με τίτλο «Γιατί η Κύπρος είναι ακόμη διαιρεμένη» που δημοσιεύτηκε στο National Interst, o Ρούμπιν, που υπηρέτησε και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο,  κατακεραυνώνει την στάση που κρατούν τα Ηνωμένα Έθνη κάνοντας ένα παραλληλισμό με την περίπτωση του Ιράκ και των μέτρων που έλαβαν εκεί.

Επίσης καλεί τις ΗΠΑ, την Ε.Ε και τις χώρες του Αραβικού κόσμου να προχωρήσουν σε μια σειρά από διπλωματικά, πολιτικά και οικονομικά μέτρα κατά της Τουρκίας και του ψευδοκράτους προκειμένου να μπει τέλος στην συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου. Μεταξύ άλλων τονίζει πως «η Κύπρος και οι σύμμαχοί της έχουν το δικαίωμα να εκδιώξουν μια μέρα τα τουρκικά στρατεύματα από το νησί ακόμη  με τη βία, εάν αποτύχουν τα άλλα καταναγκαστικά μέτρα».

Ακολουθεί μετάφραση του άρθρου

H διαίρεση στην Κύπρο πλησιάζει γρήγορα τον μισό αιώνα. Στην πραγματικότητα, αυτός ο διαχωρισμός διήρκεσε πλέον περισσότερο από αυτόν της Γερμανίας. Σχεδόν τα δύο τρίτα των Κυπρίων δεν είχαν γεννηθεί ακόμη όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν για πρώτη φορά στη χώρα. Η Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο (UNFICYP) διατηρεί τον διαχωρισμό μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αλλά απέτυχε να σταματήσει (πόσο μάλλον να αντιστρέψει) την εθνοκάθαρση της Τουρκίας  στο βόρειο τρίτο του νησιού. Ενώ τα Ηνωμένα Έθνη έχουν υποστηρίξει σποραδικά πρωτοβουλίες για τον τερματισμό της κατοχής, αυτές δεν έχουν οδηγήσει πουθενά. Δεν υπήρξαν ουσιαστικές συνομιλίες τα τελευταία τρία χρόνια, ούτε θα υπάρξουν: Η ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στα κυπριακά ύδατα καθιστά τις τουρκικές δυνάμεις λιγότερο πιθανό να αποσυρθούν. Όταν η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι εμπλέκονται, το κάνουν με τέτοιο απρόθυμο τρόπο προκειμένου να διατηρήσουν τη διαδικασία ζωντανή, ακόμη και όταν προσπαθούν να υπονομεύσουν οποιαδήποτε μόνιμη λύση.

Όταν μια διπλωματική στρατηγική αποτυγχάνει συνεχώς, είναι καιρός να επανεξετάσουμε τη λογική της. Η Τουρκία έχει ήδη απομακρυνθεί από τα μακροχρόνια πλαίσια του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια λύση όταν, τις τελευταίες εβδομάδες, ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέρριψε την ομοσπονδία και επέμεινε σε μια λύση δύο κρατών στην οποία η διεθνής κοινότητα θα προσχωρήσει επίσημα στη μόνιμη διαίρεση της Κύπρου. Αντί να εξουσιοδοτήσει τον Ερντογάν και τη μαριονέτα της Τουρκίας στη βόρεια Κύπρο, αντιμετωπίζοντας την ως ισότιμη με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυπριακή κυβέρνηση, ίσως είναι καιρός η διεθνής κοινότητα να αγκαλιάσει μια λύση στα πρότυπα Ιράκ.

Υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ του Κουβέιτ το 1990 και της Κύπρου σήμερα. Ο Σαντάμ Χουσεΐν μπορεί να είχε ρεβανσιστικές τάσεις εναντίον του νότιου γείτονά του όπως κάνει τώρα ο Ερντογάν, αλλά το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ κυρίως για να λεηλατήσει τους φυσικούς του πόρους. Το ίδιο ισχύει τώρα και για την Τουρκία στην Κύπρο. Το αρχικό casus belli της Τουρκίας,  για προστασία της τουρκοκυπριακής κοινότητα από την ελληνική στρατιωτική χούντα, εξαφανίστηκε μέσα σε μια εβδομάδα όταν το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε και οι Έλληνες αγκάλιασαν τη δημοκρατία. Σήμερα, το Freedom House κατατάσσει την Ελλάδα με βαθμολογία ανώτερη από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατατάσσει την Τουρκία ως μη ελεύθερη, ισοδύναμη με την Αλγερία και κάτω από την αυτοανακηρυχθείσα Δημοκρατία του Αρτσάχ στο Ναγκόρνο-Καρμπάχ όσον αφορά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες.

Όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ομόφωνα μια σειρά ψηφισμάτων που ήταν συμβολικά αλλά χωρίς δόντια. Ζήτησαν κατάπαυση του πυρός και εξέφρασαν τη λύπη τους για συνεχιζόμενες μάχες και μη συμμόρφωση. Από το 1975, υπήρξαν περισσότερες από τέσσερις δεκάδες επιπλέον ψηφίσματα, κανένα από τα οποία δεν εμπόδισε την Τουρκία να εδραιώσει περαιτέρω τον έλεγχό της στη βόρεια Κύπρο. Στην πραγματικότητα, η βόρεια Κύπρος αντικατοπτρίζει τα Ηνωμένα Έθνη στους πιο ανίσχυρους.

Αντιπαραβάλλετε αυτό με την απάντηση των Ηνωμένων Εθνών μετά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ. Όπως και με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τα αρχικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας κατέληξαν σε αναταραχή. Το ψήφισμα 660 απαίτησε την άμεση και άνευ όρων απόσυρση του Ιράκ. Τέσσερις ημέρες αργότερα, το Συμβούλιο ψήφισε το ψήφισμα 661 που επέβαλε σαρωτικές κυρώσεις στο Ιράκ απαγορεύοντας το μεγαλύτερο μέρος του διεθνούς εμπορίου. Τρεις μέρες αργότερα, το Συμβούλιο ψήφισε το 662, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι η προσάρτηση του Ιράκ στο Κουβέιτ ήταν παράνομη. Στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε το 678, το δωδέκατο ψήφισμά του για την κρίση, το οποίο εξουσιοδότησε τα κράτη να χρησιμοποιούν «όλα τα απαραίτητα μέσα» για να υποχρεώσουν την απόσυρση του Ιράκ και να το αναγκάσει να συμμορφωθεί με προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το ψήφισμα 688 αποτέλεσε τη βάση για άμεση ανθρωπιστική παρέμβαση και επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία να δημιουργήσουν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, μια πολιτική με την οποία συνεργάστηκε η Τουρκία.

Η αποστολή των Ηνωμένων Εθνών  στην Κύπρο, η οποία κοστίζει πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως, δεν προορίζεται να είναι πρόγραμμα εργασίας ή να διαιωνίσει τον χωρισμό της Κύπρου. Για να σπάσει το αδιέξοδο της Κύπρου απαιτείται τώρα μια διαφορετική προσέγγιση. Πάρα πολλές χώρες έχουν αμβλύνει τις κυρώσεις ή έχουν μετριάσει την προσέγγισή τους στην Τουρκία λόγω του μεγέθους του στρατού ή της οικονομίας της Τουρκίας.

Ούτε υπάρχει λόγος να επιτρέψει στην Τουρκία να αποφύγει την ευθύνη για τον εποικισμό και τη λεηλασία της. Όταν τα Ηνωμένα Έθνη επέβαλαν τις αυστηρότερες κυρώσεις στο Ιράκ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Σήμερα, ο στρατός της Τουρκίας είναι μόλις ο δέκατος πέμπτος μεγαλύτερος. Ο εξωφρενικός χαρακτήρας των ενεργειών του Ιράκ οδήγησε ακόμη και τις πιο εμπορικά διαδεδομένες ευρωπαϊκές χώρες να συμμορφωθούν με τις κυρώσεις παρά τον ρόλο του ως σημαντικού εξαγωγέα πετρελαίου. Ενώ ο Ερντογάν λέει ότι η Τουρκία επιδιώκει να γίνει μία από τις δέκα κορυφαίες οικονομίες του κόσμου, μετά από δεκαοκτώ χρόνια  κυριαρχίας του οδηγεί τώρα την Τουρκία στα πρόθυρα του  να πέσει από τις πρώτες είκοσι. Και όπως κάποτε ο Σαντάμ προσπάθησε να εκβιάσει τον κόσμο με ανθρώπινες ασπίδες, να απειλήσει τον λαό του και να υποσχεθεί αντίποινα εναντίον γειτονικών κρατών, ο Ερντογάν απείλησε να οπλίσει και τους πρόσφυγες και να ωθήσει τους Τούρκους μετανάστες εναντίον των ευρωπαϊκών χωρών που τους είχαν αγκαλιάσει.

Οι διπλωμάτες προτιμούν προσεκτικές προσεγγίσεις, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η προσέγγιση που έχουν δοκιμάσει για σαράντα επτά χρόνια θα αρχίσει ξαφνικά να λειτουργεί. Είναι καιρός για σοβαρές κυρώσεις στην Τουρκία. Αντί να επιβληθούν αργά κυρώσεις στην Τουρκία με τρόπο που επιτρέπει στην Άγκυρα να τις προσαρμόσει και να τις παρακάμψει, ο στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μετριοπαθούς αραβικού μπλοκ πρέπει να είναι να επηρεάσουν δυσμενώς την Τουρκία και τα θεμέλια της οικονομία της. Η υπόθεση του Πάστορα  Andrew Brunson υπογράμμισε την ευπάθεια της Τουρκίας στην οικονομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να κλείσουν τις τουρκικές τράπεζες που λειτουργούν στη βόρεια Κύπρο ή να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να απαγορεύσουν στην Turkish Airlline και οποιονδήποτε άλλο αερομεταφορέα που εξυπηρετεί την τουρκική κατεχόμενη βόρεια Κύπρο από τον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο και θα πρέπει να επιβάλουν κυρώσεις σε οποιαδήποτε τουρκική ή διεθνή εταιρεία που δραστηριοποιείται στην κατεχόμενη ζώνη. Όλοι οι αξιωματούχοι που υπηρετούν στην παράνομη κυβέρνηση της βόρειας Κύπρου θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν ατομικές κυρώσεις, όπως και εκείνοι που επενδύουν στα Βαρώσια ή άλλες κατεχόμενες πόλεις. Όλα τα κράτη θα πρέπει να θεωρούν ψευδή διαβατήρια της βόρειας Κύπρου. Όλα τα κράτη που διατηρούν σχέσεις με την Κύπρο θα πρέπει επίσης να κλείσουν γραφεία αντιπροσωπείας της ‘’Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου’’ στα εδάφη τους. Αντί να στηριχθούμε στην καλή θέληση του Ερντογάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το αραβικό μπλοκ θα μπορούσαν τότε να άρουν τις κυρώσεις μόνο όταν διαλυθεί η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Τα Ηνωμένα Έθνη θα πρέπει να εξετάσουν το πλήρες εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων προς ή από την Τουρκία.

Δεν υπάρχει κανένας διπλωματικός λόγος για να επιτρέψει στη μεγαλύτερη κατοχή της Ευρώπης να συνεχίσει μετά από μισό αιώνα ή, με έρευνες για φυσικό αέριο, να επιτρέψει στην Τουρκία να επωφεληθεί από αυτήν. Η σύγκριση του Ιράκ δεν σημαίνει στρατιωτική δράση, φυσικά, αν και η Κύπρος και οι σύμμαχοί της έχουν το δικαίωμα να εκδιώξουν μια μέρα τα τουρκικά στρατεύματα από το νησί με τη βία, εάν αποτύχουν άλλα καταναγκαστικά μέτρα.

Ακόμη και εκείνοι που συμπάθησαν την αρχική παρέμβαση της Τουρκίας είχαν λίγες δικαιολογίες  να τη διατηρήσουν για περισσότερο από μία εβδομάδα. Πράγματι, καθώς η Τουρκία διεκδικεί περαιτέρω ισχυρισμούς για τη Συρία, το Ιράκ, την Αρμενία και την Ελλάδα, το κόστος να επιτρέψουν στην Τουρκία να δράσει χωρίς συνέπεια είναι μεγάλο. Ήρθε η ώρα για τον Ερντογάν να αποφασίσει: να διατηρήσει την κατοχή ή να προεδρεύσει μιας χώρας σε οικονομική καταστροφή.