«Το Αγόρι που Κλαίει»: Η ιστορία του «καταραμένου» πίνακα στα κυπριακά σπίτια

11:50 29/3/2023 - Πηγή: Sigma Live

Πόσοι από εσάς άραγε δεν τον είχατε στο σπίτι σας ή τουλάχιστον δεν τον έχετε δει κάπου; Ποια «καταραμένη» ιστορία συνοδεύει τον πίνακα και γιατί εξαφανίστηκε στο πέρασμα του χρόνου;

Το  «Αγόρι που Κλαίει» είναι πίνακας ζωγραφικής μαζικής παραγωγής του Ιταλού ζωγράφου Μπρούνο Αμάντιο, γνωστού και ως Τζιοβάνι Μπραγκόλιν, που απεικονίζει ένα μικρό δακρυσμένο αγόρι. Ο πίνακας διανεμήθηκε ευρέως από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα.

Ο Bruno Amadio να ζωγραφίζει ένα έργο τέχνης «που κλαίει» στο ατελιέ του.

Ο πίνακας έχει κυκλοφορήσει σε πολλές διαφορετικές εκδοχές,

οι οποίες απεικονίζουν και πάλι μικρά δακρυσμένα παιδιά και των δύο φύλων. Το Αγόρι που Κλαίει έχει προκαλέσει αστικούς μύθους σχετικούς με μία κατάρα.

Tα δημοσιεύματα της Sun 

Ο μύθος του πίνακα άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστός την δεκαετία του 90 με αφορμή ένα περιστατικό στο Έσσεξ.   Στις 5 Σεπτεμβρίου 1985, η βρετανική εφημερίδα The Sun ανέφερε ότι ένας πυροσβέστης από το Έσσεξ, ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν συχνά στα ερείπια καμένων σπιτιών βρίσκονταν ανέπαφα αντίγραφα του πίνακα. Μέχρι τα τέλη του Νοεμβρίου, η πεποίθηση ότι ο πίνακας ήταν καταραμένος είχε τόση απήχηση, ώστε η The Sun οργάνωνε μαζικές πυρές των αντιγράφων που στέλνονταν από τους αναγνώστες. Η Sun έκλεισε το μεγαλύτερο μέρος της διαφημιστικής εκστρατείας για τον θρύλο σε ένα άρθρο του 1985 για το Halloween, με τον τίτλο "Crying Flame!" να κοσμεί το πρωτοσέλιδο. Η εφημερίδα ισχυρίστηκε ότι διέλυσε την κατάρα μια για πάντα με μια φωτιά, καίγοντας «σάκους» πινάκων, που τους έστειλε το κοινό ως απάντηση στο κάλεσμά τους.

 

Ο Steve Punt, Βρετανός συγγραφέας και κωμικός, ερεύνησε την κατάρα του αγοριού που κλαίει σε μια παραγωγή του BBC Radio 4 που ονομάζεται Punt PI.

Το συμπέρασμα που έβγαλε το πρόγραμμα, μετά από ελέγχους στο κέντρο ερευνών Building Research Establishment, είναι ότι τα αντίτυπα του πίνακα είχαν περαστεί με βερνίκι που περιείχε επιβραδυντικό παράγοντα καύσης, και ότι η κλωστή που κρατούσε τον πίνακα στον τοίχο ήταν η πρώτη που διαλυόταν, με αποτέλεσμα ο πίνακας να προσγειωθεί φάτσα στο πάτωμα και έτσι να προστατευτεί, αν και δεν δόθηκε εξήγηση γιατί δεν βρίσκονταν και άλλοι πίνακες χωρίς φθορές.

Ο David Clarke, ερευνητής δημοσιογράφος, λέει ότι οι ιστορίες που ονομάζουν το παιδί ως Don Bonillo ή «Διάβολο» εμφανίστηκαν μόλις το 2000 σε ένα βιβλίο του Tom Slemen. Συσχετίζουν το παιδί με πολλές πυρκαγιές, συμπεριλαμβανομένου του ατελιέ του ζωγράφου. Ωστόσο, λέει ότι «δεν υπάρχει καμία απολύτως αλήθεια σε τίποτα από αυτά.

Σύμφωνα με τον Clarke, ο οποίος ερεύνησε τον θρύλο του αγοριού που κλαίει για τους Fortean Times και στον ιστότοπό του, αυτός ο θρύλος έχει πολλά κενά. Ο Τζιοβάνι Μπραγκολίν και η Σεβίλλη φαίνεται ότι ήταν ένα από τα λίγα ψευδώνυμα του Ισπανού ζωγράφου Μπρούνο Αμάντιο και ο Κλαρκ δεν μπορούσε να βρει στοιχεία ότι ο Τζορτζ Μάλορι ή ο Ντον Μπονίλο υπήρξαν ποτέ. Ο Αμάντιο πιθανότατα ζωγράφισε 20-30 από αυτά τα αγόρια που έκλαιγαν στη Βενετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτυπώσεις των οποίων πωλούνταν σε πολυκαταστήματα τη δεκαετία του 1970, έγραψε ο Clarke. Μια άλλη καλλιτέχνης, η Anna Zinkeisen, είχε μια παρόμοια σειρά παιδικών ζωγραφιών που έκλαιγαν που θεωρήθηκαν εξίσου καταραμένοι.