Αν δεν ξέρεις τι θέλεις, μετά δεν θέλεις να ξέρεις

14:43 12/11/2021 - Πηγή: Sigma Live

Για την εθνική του 0-3 από τη Μάλτα τον Σεπτέμβριο στο Τα’ Κάλι το 0-6 από τη Ρωσία τον Νοέμβριο στην Αγία Πετρούπολη δεν (πρέπει να) προκαλεί έκπληξη, απογοήτευση ή αγανάκτηση. Είναι απλώς η (φυσιο)λογική ροή κι εξέλιξη των πραγμάτων.

Ούτε το αποτέλεσμα ούτε η έκταση του σκορ είναι, εν προκειμένω, το ουσιώδες. Μέσα στους περασμένους 12 μήνες η Γερμανία διασύρθηκε 6-0 από την Ισπανία και ηττήθηκε εντός έδρας 2-1 από τα Σκόπια. Στην κακή ή άτυχη βραδιά

τέτοια αποτελέσματα μπορούν να προκύψουν ακόμη και στις καλύτερες εθνικές.

Το κριτήριο, το μέτρο των πάντων, είναι η διάρκεια. Τι (δεν) κάνεις σε βάθος χρόνου. Υπό αυτό το πρίσμα, μετά τον Πάμπο Χριστοδούλου (που κατά γενική παραδοχή είχε μια αξιοπρεπή θητεία) η εθνική Κύπρου είχε στον πάγκο της τους Ραν Μπεν Σιμόν, Γιόχαν Βάλεμ και Νίκο Κωστένογλου.

Ο Ισραηλινός την καθοδήγησε σε 23 παιχνίδια (5ν, 4 ισ., 14 ητ., 26-42 γκολ), ο Βέλγος σε οκτώ (1-1-6, 4-14 γκολ) και ο Ελλαδίτης σε 11 μέχρι σήμερα (1-2-8, 3-24 γκολ). Σε 42 αγώνες η σούμα (7-7-28, 34-80 γκολ) βγάζει μια νίκη ανά έξι παιχνίδια και η τάση είναι ξεκάθαρα καθοδική, αν αναλογιστεί κάποιος ότι στις περασμένες 21 αναμετρήσεις έχουμε πανηγυρίσει μόνο δύο φορές.

Από το καλοκαίρι του 2017, όταν ανέλαβε ο Μπεν Σιμόν η εθνική στην αφετηρία κάθε προκριματικής φάσης έθετε ως στόχο την υπέρβαση (πρόκριση) επικαλούμενη το ταλέντο των διεθνών της. Ουδέποτε έπιασε τον στόχο, τουναντίον στη διάρκεια των περασμένων σχεδόν 4,5 ετών μέτρησε ήττες από Εσθονία, Αρμενία, Μαυροβούνιο, Αζερμπαϊτζάν, Λουξεμβούργο και Μάλτα.

Όχι και τόσο απρόσμενο, δεδομένου ότι οι τρεις τελευταίοι εκλέκτορες δεν συγκαταλέγονται σε αυτούς που αφήνουν τη «σφραγίδα» τους, όπου εργαστούν. Οι κοινοί παρονομαστές τους είναι τόσο δυσδιάκριτοι όσο αφ’ ενός τα κριτήρια, βάσει των οποίων επιλέχθηκαν, αφ’ ετέρου η φιλοσοφία, την οποία κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Η εθνική επιδιώκει μεν την πρόκρισή της στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης, δίχως όμως σαφή και δηλωμένο τρόπο επίτευξής της. Θέλουμε έναν προπονητή που θα παίρνει αποτελέσματα, αδιαφορώντας για το στιλ παιχνιδιού και την ηλικία/προέλευση των παικτών; Θέλουμε έναν προπονητή που θα προωθήσει και θα εξελίξει τα γηγενή ταλέντα; Θέλουμε έναν προπονητή που θα διαμορφώσει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, πάνω στην οποία θα γαλουχούνται και οι μικρές εθνικές;

Αν δεν ξέρεις τι θέλεις, ακολούθως (καταλήγεις και) δεν θέλεις να ξέρεις. Σε αυτό το σημείο έχει βρεθεί και κολλήσει τα τελευταία χρόνια το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Επειδή η ομοσπονδία δεν έχει κατασταλάξει στο τι θέλει και πώς το θέλει από τη Νο1 ομάδα της, ολοένα και περισσότεροι δεν θέλουν καν να ξέρουν τι κάνει και πώς το κάνει η εθνική.

Απαυδισμένοι από τα αποτελέσματα ολοένα και λιγότεροι επικρίνουν και απαιτούν αλλαγές. Σε αυτό το ρυθμό, οσονούπω δεν θα ασχολείται ουδείς. Και ακριβώς τότε η εθνική Κύπρου θα έχει πιάσει πάτο.