Ανδρέας Συμεού: Τίποτα αδύνατο γι' αυτόν που θα προσπαθήσει

09:10 25/2/2017 - Πηγή: Sigma Live

«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς», είχε πει κάποτε ο Ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι (1869-1948), ενώ από την πλευρά του ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.) διεμήνυσε πως «δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει».

Αυτά τα δύο γνωμικά, καθώς και μία σειρά από άλλα που αναδεικνύουν τη θέληση και τη δύναμη του ανθρώπου για ζωή, είναι που συνοδεύουν τον σημερινό φιλοξενούμενο της στήλης «Μαχητές και Νικητές της Ζωής» Ανδρέα Συμεού. Έναν αληθινό άνθρωπο, που παρά τα προβλήματα που κουβαλάει, αγόγγυστα, στις πλάτες από γεννήσεώς του, συνεχίζει

να βλέπει τη ζωή με αισιοδοξία, να παλεύει, να θέτει στόχους και να τους ξεπερνά, και να αποδεικνύει καθημερινά πως όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται.

Η γνωριμία μας και η πορεία του

Ο Ανδρέας, τον οποίο συναντήσαμε στο δεύτερό του σπίτι, το ΓΣΠ, την περασμένη Τρίτη, γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1982. Ένεκα του γεγονότος πως ήταν παιδί δίδυμης κύησης, της οποίας ο τοκετός ήταν πρόωρος -γεννήθηκε σχεδόν επταμηνήτικο-, αντιμετωπίζει από μωρό παιδί κινησιολογικό πρόβλημα. Κι αυτό επειδή το ένα του πόδι είναι πιο μικρό από το άλλο, ενώ υπάρχουν και τα διαστήματα που τα γόνατά του τρέμουν. Στην ουσία έχει διαγνωστεί με διπληγία με ελαφριάς μορφής εγκεφαλική παράλυση, συνοδευόμενη κάποιες φορές από σπασμούς. Όπως εξηγεί, το πρόβλημά του φάνηκε από πολύ νωρίς.

«Από τον καιρό που θυμάμαι το εαυτό μου, στ' αφτιά μου ηχούν τα λόγια των γιατρών που έλεγαν ότι θα ήμουν έτσι για πάντα. Από τον καιρό που γεννήθηκα μέχρι και τώρα, πιο σπάνια βέβαια, είμαι συνεχώς στους γιατρούς και στα νοσοκομεία, για παρακολούθηση της κατάστασης», προσθέτει, λέγοντας πως όταν άρχισε να επιδεινώνεται η κατάσταση, οι γιατροί τού συνέστησαν να ξεκινήσει την ενασχόλησή του με τη γυμναστική, με στόχο τον περιορισμό, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, της εξέλιξης του προβλήματος.

«Το ότι έπρεπε συνεχώς να είμαι στους γιατρούς και τα νοσοκομεία, για μένα αυτό ήταν ένα πράγμα πολύ ψυχοφθόρο και κάποιες φορές και πολύ άσχημο, γιατί πήγαινα συνέχεια σε γιατρούς και αρχικά δεν καταλάβαινα και τον λόγο που πήγαινα εκεί. Τα ερωτήματα ήταν πολλά και βασανιστικά. Ήταν πολύ δύσκολο πραγματικά», συμπληρώνει.

Ο στιγματισμός που δεν τον πτόησε

Λόγω του προβλήματός του, δυστυχώς, ο Ανδρέας βίωσε τον ρατσισμό.

«Στο σχολείο υπήρχαν κάποια προβλήματα τα οποία, καλώς ή κακώς, συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Δυστυχώς, η κοινωνία μας ακόμα, παρά τη σημαντική βελτίωση που έχει υπάρξει επί του θέματος, δεν αποδέχεται και τόσο εύκολα τα άτομα με αναπηρίες, οποιασδήποτε μορφής, είτε μερικούς είτε πλήρους. Σε ό,τι αφορά εμένα, από τη μέρα που ξεκίνησα τον αθλητισμό ένιωσα και νιώθω περισσότερη αποδοχή από τους γύρω μου, αλλά ακόμα υπάρχει θέμα. Υπήρχαν περιπτώσεις που ένιωσα τον στιγματισμό μέσα στο σχολείο, έστω και εν μέρει», επισημαίνει, τονίζοντας, ωστόσο, πως αυτό τον έκανε να στραφεί προς όλους όσοι τον αποδέχονταν και να αγνοήσει παντελώς όλους όσοι του έπαιζαν τους φίλους, αλλά στην πραγματικότητα τον έκαναν παρέα απλά για να τον κάνουν, χωρίς μάλιστα να το επιθυμούν.

«Οι είρωνες ήταν πάντα είρωνες. Οι ψεύτες και οι επικριτές υπήρχαν πάντα. Εγώ προσπαθούσα να δω ποιοι από τους γύρω μου ήταν υπέρ μου και ευτυχώς ήταν αρκετοί. Είχα για καλή μου τύχη πάρα πολλά άτομα που στάθηκαν δίπλα μου και με προστάτεψαν, μπορώ να πω, κάποιες φορές. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να μην τα βάλω κάτω, να πεισμώσω και να αποδείξω στους επικριτές μου ότι δεν διέφερα σε τίποτα από αυτούς, ανεξαρτήτως του προβλήματός μου», εξηγεί περαιτέρω.

Οι σύμμαχοι και συμπαραστάτες του

Βέβαια, δίπλα του πάντοτε είχε τον δίδυμο αδελφό του, αλλά και όλα τα άλλα αδέλφια του, παρά το γεγονός πως ήταν μικρότερά του. «Η σχέση μου με τα αδέλφια μου ήταν πάντα άριστη και με βοηθούσε και με βοηθά αυτό πάρα πολύ. Επίσης, οι γονείς μου ήταν συνεχώς το στήριγμά μου. Είμαι τυχερός που έχω τόσο όμορφους ανθρώπους γύρω μου και μου συμπαραστέκονται, με ενθαρρύνουν και μου δίνουν δύναμη για να πάω ακόμη πιο μπροστά, να θέτω στόχους και να τους ξεπερνώ, και να μπορώ να αντιμετωπίζω τα όποια προβλήματα μου παρουσιάζονται στον δρόμο μου. Ήταν και είναι μία σημαντική ώθηση και ψυχολογική ένεση», τονίζει.

Η ενασχόληση με τον αθλητισμό

Ο Ανδρέας άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό πιο δραστήρια από το 2001 σε ηλικία 19 ετών. «Επειδή είχα βιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό κι ήθελα να αποδείξω σε πολλούς ότι μπορώ να κάνω πράγματα που κάνουν κι οι αρτιμελείς ή γενικά όσοι δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Αυτός ο ρατσισμός είναι που με πείσμωσε και με πεισμώνει ακόμα. Ο αθλητισμός με βοήθησε, μπορώ να πω, πάρα πολύ. Πρώτα και κύρια με βοήθησε ψυχολογικά, αφού είχα και έχω κάτι να ασχολούμαι καθημερινά, να βγαίνω από το σπίτι, να κάνω αυτό που αγαπώ και να στέλνω πολλά μηνύματα παντού», συνεχίζει.

Αρχικά ξεκίνησε μοναχικά τρέχοντας από τα Λύμπια μέχρι το Πέρα Χωριό μετ’ επιστροφής. «Ήθελα να δω τις αντοχές μου. Αυτό το έκανα, σχεδόν, καθημερινά. Ήταν πολύ ωραίο. Ήμουν ναι μεν μόνος μου αλλά ένιωθα πολύ γεμάτος, επειδή έκανα κάτι και κυρίως επειδή καθημερινά βελτιωνόμουν συνεχώς. Έβλεπα ότι είχα αντοχές και μπορούσα να αντεπεξέλθω. Αυτό μου άρεσε, επαναλαμβάνω, πάρα πολύ και με ώθησε το 2005 να εγγραφώ στην Παραολυμπιακή Ομάδα της Κύπρου», σημειώνει.

Η ένταξη στην Παραολυμπιακή Ομάδα

Αναφορικά με το πώς εντάχθηκε τελικά στην Παραολυμπιακή Ομάδα ο Ανδρέας αναφέρει πως «έψαχνα συνεχώς κάποια ομάδα για να ενταχθώ και άκουγα ραδιόφωνα και έβλεπα τηλεοπτικά προγράμματα, μήπως ακούσω ή δω κάτι σχετικό. Επίσης, παρακολουθούσα ότι διεθνώς υπάρχουν πάρα πολλά αθλήματα που μπορούν να πάνε άτομα με μερική ή ολική αναπηρία και διερωτόμουν κατά πόσον αυτό υπάρχει και στην Κύπρο. Τελικά το 2005 πήρα την απόφαση να πάρω σε μία αθλητική εκπομπή του «Ράδιο Πρώτο» και να ρωτήσω εάν έχουμε και στην Κύπρο μία τέτοια ομάδα, και με παρέπεμψαν στην Παραολυμπιακή Ομάδα.

»Μέχρι να μάθω ότι υπήρχε αυτή η Ομάδα αγνοούσα ότι η Κύπρος συμμετείχε σε Παραολυμπιάδες. Αυτό ίσως να οφείλεται και στο γεγονός πως δεν υπάρχει η απαραίτητη προβολή αυτών των αγώνων και γενικά των ατόμων με αναπηρίες, οποιασδήποτε μορφής. Όμως, από τη μέρα που εντάχθηκα στην Ομάδα η ζωή μου άλλαξε προς το πολύ καλύτερο. Με βοήθησε τόσο ψυχολογικά όσο και για ανάπτυξη του ίδιου μου του χαρακτήρα.

»Προσωπικά έχω αλλάξει πάρα πολύ κι ευχαριστώ τον κόσμο του ΓΣΠ, που από την πρώτη στιγμή με αγκάλιασε, με αποδέχτηκε, με στήριξε και μου έδωσε ώθηση να κάνω όσα κάνω σήμερα. Πλέον υπάρχουν αθλητές που θέλουν να τους κάνω εγώ προπόνηση, ασχέτως του γεγονότος πως δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις ή εκπαίδευση, μόνο και μόνο επειδή άκουσαν την ιστορία μου και ήθελαν να με ζήσουν και να δουν αυτά που κάνω.

»Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό. Ήταν από τη μία πολύ συγκινητικό και από την άλλη πολύ τιμητικό. Με έκανε να νιώσω ότι πραγματικά κάτι αξίζω, ότι μπορώ όντως να καταφέρω πολλά πράγματα, φτάνει να το πιστέψω και να δώσω το άπαν των δυνάμεών μου για να το πετύχω», συμπληρώνει ακόμη.

*Διαβάστε περισσότερα με την εφημερίδα "Η Σημερινή".