Από τη Βαγδατη στο σήμερα

12:21 27/3/2016 - Πηγή: Sigma Live

Πανικός είναι η μόνη λέξη που μπορεί να αποδώσει το ελάχιστο για την κατάσταση στις Βρυξέλλες.

Οι αιτίες αυτού του κακού που φέρνει την ανθρωπότητα στις πύλες μιας σκοτεινής εποχής είναι γνωστές. Πόλεμοι, φτώχεια, παιδεία, γκετοποίηση, ενσωμάτωση. Τώρα όμως είναι ώρα να δούμε πως αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση. Άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου. Να δούμε τους συγγενείς των νεκρών, αθώων ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Να δούμε τους τραυματίες. Όμως πως μπορεί να νικηθεί κάποιος που είναι έτοιμος να σκοτωθεί,

σκοτώνοντας δεκάδες άλλους; Αυξημένα μέτρα και έλεγχοι, οδηγούν σε περισσότερη ανησυχία και αυξάνουν την αίσθηση της ανασφάλειας, όμως είναι μέτρα που πρέπει επίσης να ληφθούν. Στό άμεσο μέλλον, εννοώ τώρα, όσοι εμπλέκονται στους πολέμους πρέπει να επανεξετάσουν την στάση τους.

Όμως τα αποτελέσματα του κακού θα συνεχίσουν ως επίπτωση ενεργειών που δημιουργούν δεδομένα μέσα στο μέλλον. Γι’ αυτό είναι που λέω πως και τα αυξημένα μέτρα ασφάλειας είναι δυστυχώς επιβεβλημένα. Κανείς δεν θέλει να πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης, έστω και αν υπερασπίζεται την άποψη πως τα αυξημένα μέτρα συρρικνώνουν το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Αν βέβαια τα αυξημένα μέτρα συρρικνώνουν πολλαπλασιαστικά και ταυτόχρονα, την ιδιωτικότητα των τρομοκρατών.

Από την άλλη ξέρω, βλέπω, ότι όλοι μετατρεπόμαστε σε εμπειρογνώμονες και ειδικους λες και πρόκειται για ένα απλό φαινόμενο. Δεν αναφέρομαι σε όσους εκφράζουν μια εκτίμηση για τα γεγονότα και δεν καταφεύγουν σε μια επιπόλαιη ανάλυση ή πολυ περισσότερο στην εύκολη και χωρίς κανένα κόστος καταγγελία, όσων θεωρούν υπεύθυνους. Η Ευρωπαική Ένωση της οποίας τις μεγάλες αδυναμίες κατήγγειλα κατ’ επανάληψιν είναι πάντα ο πρώτος εύκολος στόχος. Δεν αγνοώ, αντίθετα υποστηρίζω ότι κράτη μέλη συνέβαλαν στους διαρκείς πολέμους, πολύ περισσότερο μερικά εξ αυτών των κρατών υπήρξαν και αποικιοκρατικά, δημιουργόντας έτσι τις ρίζες ενός μίσους, που ανθίζει ξανά στις μέρες μας κάτω από επίκαιρες αιτίες.

Όμως νομίζω πως αν δεν υπήρχε σήμερα η κακιά Ευρωπαική Ένωση τότε ίσως να ήμασταν ήδη σε συγκρούσεις μεταξύ των κρατών. Με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Επιμένω σ’ αυτό διότι ο λαικισμός είναι πάντα η τροφή για την ανάδειξη στις ηγεσίες των κρατών, των πιο ανεπαρκών και επικίνδυνων ανθρώπων. Σας φαίνεται μακριά η πιθανότητα να δούμε στην αμερικανική προεδρία τον ανεκδιήγητο κύριο Τραμπ; Και αν συνεργαστεί με τον κύριο Ούρμπαν της Ουγγαρίας; Θα ψάχνουμε την ένωση μέσα στα συντρίμια και τα ερείπια.

Όλοι έχουμε υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα να κτυπούμε αλύπητα τον λαικισμό. Διότι λαικισμός είναι η λεκτική επίθεση στον εύκολο στόχο. Γιατί είναι ο πατέρας του τέρατος. Είναι ο πατέρας του ναζισμού. Θυμίζω ότι ο Χίτλερ εκλέγηκε με τις ψήφους των πολιτών. Γιατί επετράπη να απλωθεί ως άργαστις ο λαικισμός!

Δεν βλέπω λοιπόν άμεσες λύσεις. Το “δεξιότερα Κουροπάτκιν” ας το εκστομίσουν αυτοί που τα ξέρουν όλα.

Βραχυπρόθεσμα βλέπω την ανάγκη (την ανάγκη) για περαιτέρω τεχνολογική παρακολούθηση. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι το μακροπρόθεσμο. Τα ισχυρά κράτη κατανοώντας το πολυσύνθετο του κόσμου, κατανοώντας ότι και αυτά αδύναμα είναι, να ανακτήσουν επαφή και με καθεστώτα με τα οποία διαφωνούν. Το παράδειγμα Αμερική και Ιράν, και τώρα Αμερική και Κούβα είναι φωτεινά παραδείγματα αυτού που εννοώ. Ισχυροί, ομού με υποτιθέμενους αδυνάτους!

Η δίκαιη κατά το δυνατόν ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου είναι επίσης κάτι επιβεβλημένο. Γιατί όταν οι φτωχοί πεινούν, όταν οι πολύ φτωχοί πεινούν επι πολύ, τότε θα φαν τους πλούσιους. Η έκρηξη απέχει από την ηρεμία μόλις εννέα γεύματα. Και στη Συρία και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν μετράμε ήδη για χιλιάδες γεύματα.

Η παιδεία είναι επίσης ένα ισχυρό όπλο κατά του εκφασισμού. Η παιδεία που επενδύει στην παγκοσμιότητα. Όχι στην παγκοσμιοποίηση. Η παιδεία που επιτρέπει την ανατροπή της γνωστής εικασίας, ρήσης, ότι “κόλαση είναι ο άλλος”. Η παιδεία που ενώνει και που δεν αποξενώνει. Η παιδεία που ενσωματώνει, που ανοίγει δίαυλους επικοινωνίας. Που αναπτύσσει την κρίση. Γιατί όταν έχεις κρίση έχεις εμπιστοσύνη. Γιατί αν δεν έχεις εμπιστοσύνη φοβάσαι. Και όταν φοβάσαι επιτίθεσαι.

Σταδιακός απεγκλωβισμός από τους πολέμους, ανάπτυξη επαφών μεταξύ διαφωνούντων, ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου, παιδεία. Αυτά να δούμε, που φοβούμαι πως δεν θα δούμε. Άλλωστε όταν κυλήσει η πέτρα απ’ το βουνό χρειάζεται πολλές ράχες για να ανακοπεί.

Ξέχασα κάτι! Την δημοσιογραφία. Εκείνη τη δημοσιογραφία που τροφοδοτεί ανεπαρκείς πολιτικούς, που τρέφει τον λαϊκισμό και τρέφεται απ’ αυτόν, που πουλάει ρατσισμό με το τσουβάλι, που εργάζεται για τον εργοδότη και όχι για την αλήθεια!

Τέλος νοιώθω υποχρέωση να φωνάξω πως η καταγραφή της αιτίας του κακού, καθόλου δεν μας επιτρέπει να μην καταδικάζουμε με τον πιο σκληρό τρόπο αυτές τις βάρβαρες πράξεις εναντίον αθώων ανθρώπων. Το λέω αυτό γιατί ξέρω πως υπάρχουν μερικοί που πιότερο νοιάζονται να μας πει κανείς μπράβο επειδή εμείς “τα προβλέψαμε” παρά πρώτα να θρηνήσουν και ύστερα ας επαναλάβουν!

Follow on TWITTER @thadjigeorgiou