«Δεν είμαι ήρωας, κάνω τη δουλειά που σπούδασα»

13:26 20/4/2020 - Πηγή: Sigma Live

Η ανταπόκριση ενός εργαζομένου στον τομέα της υγείας, από μια πολιτεία των ΗΠΑ όπου ακόμα δεν έχει φτάσει το «peak» της εξάπλωσης του ιού. 

Aυτούσια η μαρτυρία του!

Ονομάζομαι Jeremy Sakkas και είμαι καρδιοθωρακικός νοσοκόμος ΜΕΘ στο St. Josephs Hospital and Medical Center, στο Φοίνιξ της Αριζόνα. Δουλεύω κυρίως με καρδιές και πνεύμονες στη μονάδα μου – κάνουμε τα πάντα, από χειρουργικές επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς έως μεταμοσχεύσεις πνευμόνων και θεραπεία ασθενών με ECMO. Έχω τρεις δωδεκάωρες βάρδιες τη βδομάδα

– από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 7:30 το πρωί. 

Όταν «χτύπησε» ο ιός για πρώτη φορά, μας είπαν πως δεν θα αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα και πως οι επεμβάσεις θα συνεχιστούν κανονικά. Στην αρχή, σκεφτόμουν το ίδιο με όλους εδώ: «Είναι απλά μία ακόμα γρίπη, θα τελειώσει όπως ξεκινούν και τελειώνουν όλες οι εποχιακές γρίπες κάθε χρόνο».

Όσο περνούσε ο καιρός και τα κρούσματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται στην Κίνα και την Ιταλία, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως θα χρειαζόταν να κάνουμε αλλαγές. Όταν τα κρούσματα ξέσπασαν και στη Νέα Υόρκη, ακυρώθηκαν οι πτήσεις και τέθηκαν περιορισμοί στα ταξίδια, οι επεμβάσεις του νοσοκομείου έγιναν επιλεκτικές – μόνο σε ασθενείς που τα περιστατικά ήταν ζητήματα ζωής και θανάτου.   

Το νοσοκομείο μου σταμάτησε όλες τις επισκέψεις. Το πρόβλημα με τον ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό είχε ξεκινήσει πριν ακόμη ο Covid-19 αρχίσει να γίνεται μείζον ζήτημα. Ήδη επαναχρησιμοποιούσαμε μάσκες N-59 για άλλους τύπους ασθενών και ταυτόχρονα είχαμε έλλειψη σε ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό πριν από το ξέσπασμα του ιού στη Νέα Υόρκη. Τότε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε πραγματικά πως ο ιός αυτός επρόκειτο να είναι πολύ πιο σοβαρός και θανατηφόρος απ' οτιδήποτε είχαμε αντιμετωπίσει ως τότε.   

Τότε ξεκίνησαν οι σκέψεις και ο εσωτερικός διάλογος για να καθησυχάσω τον εαυτό μου:  «Αν "χτυπήσει" κι εμάς, θα κολλήσω κι εγώ; Είμαι μόνο 26 χρονών. Θα είμαι εντάξει».   «Έχω άσθμα, είμαι άντρας και υπέρβαρος. Θα επιζήσω; Έχω αντιμετωπίσει φυματίωση ανθεκτική στα φάρμακα κι άλλες θανατηφόρες ασθένειες. Θα είμαι εντάξει». 

«Θα μεταφέρω τον ιό στη σύντροφό μου στο σπίτι; Μπορώ να απολυμαίνω τα υπάρχοντά μου και να αλλάζω τα ρούχα της δουλειάς στην πόρτα. Θεέ μου, ελπίζω να μη μολύνω εκείνη ή άλλους».   «Και οι γονείς μου; Θα είναι εντάξει; (Ο πατέρας μου είναι πυροσβέστης/διασώστης στο Φοίνιξ της Αριζόνα. Η μητέρα μου είναι νοσοκόμα στο ίδιο νοσοκομείο με εμένα.) Ευτυχώς, ο πατέρας μου δεν δουλεύει πολλές ώρες και η μητέρα μου είναι σε οργανωτικό τομέα με λιγότερη έκθεση. Ας ελπίσουμε πως θα είναι ασφαλείς».   

Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω πως αυτές οι σκέψεις έχουν αλλάξει ή εξαφανιστεί. Κάθε φορά που πάω στη δουλειά και ειδικότερα όταν βρίσκομαι στον όροφο με τους ασθενείς του Covid-19, αυτές οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Ευτυχώς, το άγχος της νοσοκομειακής περίθαλψης έχει υπάρξει μία μάχη στην οποία μάχομαι, ειδικά στο τμήμα μου. Έχω μάθει πώς να αποκόπτω τις σκέψεις μου και να συγκεντρώνομαι σε άλλες πτυχές της ζωής μου. Το ότι έχουν κλείσει τα γυμναστήρια το κάνει πιο δύσκολο. Συνήθως παίζω μπάσκετ όσο πιο πολύ μπορώ, αλλά έχω βρει άλλους τρόπους να γεμίζω το κενό για τώρα. 

Όσον αφορά τα συνολικά κρούσματα, ο αριθμός δεν είναι τόσο μεγάλος όσο σε άλλες περιοχές, ακόμα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω τα συνολικά κρούσματα και δεν με νοιάζει τα γνωρίζω. Το μόνο που θέλω να γνωρίζω είναι ο,τι αφορά τους ασθενείς που θα χρειαστεί να φροντίσω κατά τη διάρκεια της βάρδιάς μου. Οι ασθενείς που έχουμε στο τμήμα του Covid-19 είναι πολύ άρρωστοι. Τουλάχιστον εκείνοι που φροντίζω εγώ όταν βρίσκομαι στον όροφο. Κάθε μέρα, πριν πάω στη δουλειά, αναρωτιέμαι αν θα είμαι σε εκείνον τον όροφο του Covid-19.

Όσο πιο πολύ διαβάζω και όσο πιο πολύ βλέπω πως η συνεχόμενη έκθεση στον ιό σε θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο, αγχώνομαι για όλες τις βάρδιες εκεί. Οι περισσότεροι συνεργάτες μου νιώθουν το ίδιο. Γνωρίζουμε πως χρειάζεται να φροντίσουμε αυτούς τους ασθενείς, αλλά υπάρχει μία αίσθηση ανησυχίας κάθε φορά που βλέπεις το όνομά σου στη λίστα με τις βάρδιες στο τμήμα του Covid-19. Αφού δεις το όνομά σου, το σκηνικό που ακολουθεί θα μπορούσε να είναι σαν σκηνή από το «Hunger Games» – όλοι σε παρακολουθούν να φεύγεις αργά από το τμήμα που είναι το «σπίτι» σου για να πας στη «μάχη». 

Όταν ανέβεις στον όροφο του Covid-19, ξεκινά η προετοιμασία. Αν πρόκειται να μπούμε στο δωμάτιο των ασθενών, χρειάζεται να φορέσουμε δίχτυ μαλλιών, προστατευτικά γυαλιά, μάσκα N-95, ασπίδα προσώπου, ολόσωμη στολή και διπλό ζευγάρι γαντιών. Αφού φύγουμε από το δωμάτιο των ασθενών, χρειάζεται να τα βγάλουμε με συγκεκριμένη σειρά έτσι ώστε να μη μολύνουμε τους εαυτούς μας, να αλλάξουμε μάσκες, να καθαρίσουμε τα προστατευτικά γυαλιά και να πλύνουμε τα χέρια μας σε εξαντλητικό βαθμό. Υπολογίζω τις φορές και τον χρόνο που περνάω μέσα στο δωμάτιο των ασθενών, ελέγχω διπλά και τριπλά τα πάντα, έτσι ώστε να μη χρειαστεί να επαναλάβω την επίσκεψή μου στο δωμάτιο και να ρισκάρω κι άλλη έκθεση στον ιό. Δεν μπορώ να δώσω συγκεκριμένες λεπτομέρειες όσον αφορά το περιστατικό για το οποίο είμαι υπεύθυνος αυτήν τη στιγμή, λόγω προστασίας των προσωπικών δεδομένων του ασθενούς, αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η υγεία του καλυτερεύει καθημερινά κι αυτό μου δίνει ελπίδα για μελλοντικά περιστατικά.   Το ερώτημα όσον αφορά την Αριζόνα και τον ιό είναι «Είμαστε προετοιμασμένοι;»

Η έξαρση εδώ προβλέπεται να έρθει στις 27 Απριλίου και μέχρι τώρα, τα κρούσματα είναι πολύ λιγότερα απ' ό,τι στη Νέα Υόρκη ή το Μίσιγκαν. Κι όμως, τα νοσοκομεία χάνουν χρήματα, μειώνουν μισθούς σε γιατρούς, θέτουν νοσοκόμους και νοσοκόμες σε αναστολή ή τους δίνουν άδεια άνευ αποδοχών, καθώς έχουν έλλειψη εσόδων από συγκεκριμένες χειρουργικές επεμβάσεις. Με κάποιο τρόπο, οι πιο σταθερές δουλειές επηρεάζονται περισσότερο.   

Το ότι το «peak» του ιού δεν έχει έρθει ακόμη εδώ και η γενικότερη αίσθηση αβεβαιότητας έχουν προκαλέσει σε όλους μας ανασφάλεια και σύγχυση. Στην Αριζόνα δεν υπάρχουν πολλά περιστατικά θανάτων και ο κόσμος ζητά να ανοίξει και πάλι η πολιτεία.

Επίσης, θεωρούν πως επειδή η θερμοκρασία στην Αριζόνα είναι υψηλή, η εξάπλωση του ιού θα σταματήσει πιο γρήγορα. Αυτό δεν έχει αποδειχθεί πλήρως και δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Φοβάμαι πως αν υπάρξει άρση των μέτρων, θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση με τη Νέα Υόρκη. Πρέπει να περιμένουμε, ακόμη κι αν πολλοί έχουν χάσει τις δουλειές τους ή δεν έχουν δουλέψει εδώ και τουλάχιστον έναν μήνα. Μένουν δύο βδομάδες περίπου για το «peak» και είναι τρομακτικό να μη γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί. 

Η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Όταν δεν βρίσκομαι στο νοσοκομείο, προσπαθώ να κάνω οτιδήποτε άλλο δεν έχει σχέση με τον κορωνοϊό. Από το να βλέπω σειρές, μέχρι να πηγαίνω βόλτα τον σκύλο με τη σύντροφό μου. Νομίζω πως για εκείνη είναι πιο δύσκολο, απ' ότι για εμένα. Πάω στη δουλειά και μοιάζει σαν μία ακόμα φυσιολογική μέρα, ενώ εκείνη είναι εγκλωβισμένη στο σπίτι. Είναι δύσκολο για όλους.  

Κάποια στιγμή η σκόνη θα καταλαγιάσει. Κι όταν γίνει αυτό, να θυμάστε αυτά τα συναισθήματα και να ζείτε τη ζωή σας με ένα νέο πάθος. 

Πηγή: www.lifo.gr