Διάλογοι ως αυτοσκοπός καταλήγουν σε καταστροφικές κρίσεις

07:47 31/3/2017 - Πηγή: Sigma Live

Να προετοιμασθούν Αναστασιάδης, Αβέρωφ και Κυπριανού να συλλέξουν ερείπια

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και οι ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ κατέστησαν τον διακοινοτικό διάλογο αυτοσκοπό. Πρόκειται για ολέθρια φιλοσοφία. Επειδή, ναι μεν είναι μέσω του διαλόγου που μπορεί να εξευρεθούν λύσεις προβλημάτων, αλλά διάλογος αναλαμβάνεται κάτω από συνθήκες οι οποίες προσφέρουν βάσιμες ελπίδες ότι θα προσφέρουν δίκαιες ρυθμίσεις, οι οποίες, στο μέτρο του εφικτού και του δυνατού, θα ικανοποιούν σε ένα βαθμό και τις δύο πλευρές.

Διεξαγωγή

διαλόγου είναι χρήσιμη, εφόσον διαπιστώνεται προσέγγιση θέσεων, ύπαρξη τοπικών και διεθνών συγκυριών που θα διευκολύνουν τη συνεννόηση και οι δύο πλευρές συζητούν επί κοινώς αποδεκτού αντικειμένου.

Εάν δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις, τότε ο διάλογος αποβαίνει κατάρα και εξελίσσεται σε μείζονες κρίσεις, οι οποίες μπορούν να αποβούν καταστροφικές.

Επί 43 χρόνια οι ηγέτες της Κύπρου διεξάγουν διαλόγους καταδικασμένους σε αποτυχία εκ των προτέρων. Γιατί;
1. Επειδή ούτε η δική μας πλευρά, ούτε η τουρκική συζητούν για κοινώς αποδεκτό αντικείμενο. Η ελληνοκυπριακή πλευρά συζητά έχοντας ως αντικείμενο μία λύση, η οποία προέκυψε εξαιτίας «αδηρίτου ανάγκης». Συζητά για διζωνική ομοσπονδία και εκλαμβάνει το περιεχόμενό της ως ευρωπαϊκή λύση! Η τουρκική πλευρά συζητά προτάσσοντας μεν διζωνική ομοσπονδία, αλλά στο μυαλό της η διζωνική λαμβάνει τη μορφή συνομοσπονδίας, κατάργησης του κυπριακού κράτους, διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων στη βάση εθνοτικών και ρατσιστικών κριτηρίων, λύση η οποία θα καταστήσει την Τουρκία πλήρη κυρίαρχο επί ολοκλήρου της Κύπρου.

2. Η ελληνοκυπριακή πλευρά διαπραγματεύεται από θέση πλήρους αδυναμίας. Και η αδυναμία αυτή δημιουργεί το εξουθενωτικό και καταστροφικό σύνδρομο πως η προσφορότερη διέξοδος να περισώσουμε ό,τι περισώζεται, είναι να ικανοποιούμε συνεχώς τις ορέξεις του θηρίου. Αλλά η Τουρκία είναι αδηφάγο θηρίο. Όση περισσότερη τροφή τής προσφέρεται, τόσο περισσότερη ζητά στη συνέχεια.

3. Οι διεθνείς συγκυρίες σπανίως ευνόησαν την ελληνοκυπριακή πλευρά. Η Τουρκία ουδέποτε έχει πιεστεί και ουδέποτε έχει υποστεί κυρώσεις για το αυταπόδεικτο γεγονός της κατάληψης και κατοχής της Κύπρου. Τα γεωπολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των ισχυρών, την καθιστούσαν πάντοτε το χαϊδεμένο παιδί των μεγάλων δυνάμεων. Στη ζυγαριά των ξένων κέντρων αποφάσεων η Τουρκία ζύγιζε πολλαπλάσιο βάρος από το βάρος της Κύπρου. Συνεπώς, δεν υπήρχε η προϋπόθεση άσκησης διεθνούς πίεσης επί της Τουρκίας, ώστε να υπάρξει ώθηση του διακοινοτικού διαλόγου προς μία λύση.

4. Ακόμη και όταν υπήρξαν συγκυρίες τις οποίες η κυπριακή ηγεσία όφειλε να εκμεταλλευθεί προκειμένου να δημιουργήσει ευνοϊκές προϋποθέσεις λύσης, τις απολάκτιζε. Σημειώνουμε: Πετύχαμε, με τη συνδρομή της ομογένειας, την απόφαση του Αμερικανικού Κογκρέσου, για επιβολή εμπάργκο στην πώληση αμερικανικών όπλων στην Τουρκία. Εφησυχάσαμε και δεν την αξιοποιήσαμε.

Είχαμε την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένταξη η οποία χαρακτηρίστηκε ως καταλύτης για λύση του Κυπριακού. Δεν την αξιοποιήσαμε. Αντί να λειτουργήσουμε ως αποφασιστικός, θαρραλέος εταίρος, ο οποίος να διεκδικεί μέσω της Ευρώπης τα δίκαιά του, λειτουργήσαμε ως άτολμος, υπάκουος, μικρός δορυφόρος της Ευρώπης, ο οποίος ουδέποτε διεκδίκησε τα δικαιώματά του.

Κι ενώ η Ε.Ε. επέβαλλε κυρώσεις κατά της Ρωσίας στο θέμα της Κριμαίας, οι μικροί, άτολμοι και δειλοί, δήθεν ευρωπαϊστές ηγέτες μας, δεν απαίτησαν ποτέ την επιβολή σκληρότερων κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Από το 2004, εκκρεμεί η υποχρέωση της Τουρκίας για εφαρμογή των κυπρογενών υποχρεώσεών της. Ουδέποτε ζητήσαμε μέτρα και διακοπή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας.

Αναφέραμε τέσσερεις ενδεικτικούς λόγους, για τους οποίους ήταν αδύνατον να ευοδωθεί διακοινοτικός διάλογος. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε άλλους χίλιους τέσσερεις, αλλά πιστεύουμε πως είναι ανώφελο. Απλώς επισημαίνουμε ότι ο διακοινοτικός διάλογος διεξάγεται επί 43 συναπτά έτη κάτω από τις ίδιες συνθήκες, και σήμερα τα πράγματα κατέστησαν χειρότερα. Ο σημερινός ηγέτης μας και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων υπερέβησαν κατά πολύ τους προηγούμενους σε πολιτική δειλία, σε πολιτική τσαπατσουλοσύνη, σε ιστορική αμάθεια και σε ενδοτισμό.

Κοιτάξτε τι γίνεται σήμερα:
* Ο κατοχικός ηγέτης αποχωρεί από τις συνομιλίες και, αντί η ηγεσία να τον καταγγείλει, μαζί με τη «μητέρα Τουρκία», φθάνει στο έσχατο κατάντημα, όχι απλώς να τον ικετεύει, αλλά να επιρρίπτει ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά ότι πρόσφερε ευκαιρία στον Ακιντζί να αποχωρήσει.

* Ενώ τα τουρκικά πολεμικά διεξάγουν ασκήσεις έξω από την Πάφο, ενώ απειλούν με νέα εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ η Τουρκία συνεχώς αναβαθμίζει τις αξιώσεις της και καθιστά σκληρότερη τη στάση της, ενώ ο Ακιντζί αποσύρει όλες τις λεγόμενες συγκλίσεις, οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων τρέχουν στα κατεχόμενα για να τον εξευμενίσουν, να του υποσχεθούν να «διορθώσουν το λάθος» της νόμιμης Βουλής και, κυριολεκτικά, φιλούν τα πόδια του για να επιστρέψει. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συναινεί κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, να παρακαθίσει σε κοινωνικό δείπνο με τον κατοχικό ηγέτη!!!

Τελειώνουμε. Υπάρχει ένας νούσιμος άνθρωπος σε αυτήν τη χώρα, ο οποίος πιστεύει ότι αυτός ο «διάλογος» είναι δυνατόν να καταλήξει σε δικαίωση των προσδοκιών του κυπριακού Ελληνισμού;

Διάλογοι που διεξάγονται ως αυτοσκοπός, καταλήγουν σε καταστροφικά αδιέξοδα. Ο Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ και ο Κυπριανού ας ετοιμασθούν να συλλέξουν ερείπια. Και να αναλάβουν ευθύνες.