Δομάζος: «Ο Πελέ με φοβόταν, όχι εγώ εκείνον»

11:56 15/6/2017 - Πηγή: Sigma Live

Το μοναχοπαίδι μιας Μικρασιάτισσας νοσοκόμας και ενός υπαλλήλου του υγειονομικού από τη Σάμο, γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1942 στο «Μαιευτήριο Έλενα». Λίγα στενά πιο πέρα, στις παράγκες της οδού Τσόχα, γεννιόταν μέσα του, μέρα με την ημέρα, και ο «στρατηγός»! Βάζοντας πέτρες για «τέρμα», κυνηγώντας μια μπάλα στο χώμα. Ο Μίμης Δομάζος θα «έγραφε» μόνος του την ιστορία του και θα γινόταν η «Ιστορία» του ελληνικού ποδοσφαίρου!

Ξεφυλλίσαμε μαζί το Λεύκωμά του, «Μίμης Δομάζος - Μυστικά και άλλες αποκαλύψεις» που παρουσίασε στις 2 Ιουνίου,

όταν ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, τίμησε εκείνον και τον συμπαίκτη του, Αντώνη Αντωνιάδη, στην επέτειο των 46 χρόνων από τον τελικό του Kυπέλλου Πρωταθλητριών με τον Άγιαξ, στο Wembley. Ξεφυλλίσαμε και τα παιδικά όνειρά του «να γίνω μια μέρα ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής» και τις αμέτρητες αναμνήσεις του από τα 23 χρόνια που το «δεκάρι» του Παναθηναϊκού «μάγευε» τα πλήθη! Έβαλε μόνο έναν όρο: «Δεν θέλω να μιλώ για την οικογένειά μου!» Τις τρεις κόρες του, οι δύο από τον γάμο του με τη Βίκυ Μοσχολιού και η μία από τη μετέπειτα σύζυγό του.

Για τη «θεά του», πάντως, όπως αποκαλεί ο Μίμης Δομάζος την «μπάλα», δεν χόρταινε να μιλά! Στα 13 του πήγε και γράφτηκε μόνος του στην Άμυνα Αμπελοκήπων, τον δήλωσαν δύο χρόνια μεγαλύτερο για να βγάλει δελτίο και να παίξει. Δεν μεσολάβησαν «ψαράδες», όπως έλεγαν τότε τους scouter. Στα 17 του πήγε στον Παναθηναϊκό «για ένα κουστούμι και μια πορτοκαλάδα. Στην Άμυνα ο Παναθηναϊκός έκανε τις εμφανίσεις εκείνης της χρονιάς». Κοιμόταν από τις 19:00, δεν έπινε και δεν κάπνιζε. Κι όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά τον άσο του Ολυμπιακού, Θανάση Μπέμπη είπε με ορθάνοιχτα μάτια στον προπονητή του: «Εγώ θα μαρκάρω αυτόν; Τον έχω αφίσα στο δωμάτιό μου». Στο τέλος του αγώνα, ο Μπέμπης έβγαλε ένα σταυρουδάκι και του το έδωσε λέγοντάς του: Τώρα είσαι εσύ!»

Ο Μίμης Δομάζος αγωνιζόταν χωρίς επικαλαμίδες (!), αλλά δεν τραυματίστηκε ποτέ. «Για να πάρουμε τότε κάρτα, έπρεπε ο άλλος να σου κόψει το κεφάλι. Στην αρχή παίζαμε με μπάλα με κορδόνι. Έτρωγες μία και μπορεί να σου άνοιγε και το κεφάλι. Ήξερα ποιος θα με μαρκάρει και προετοιμαζόμουν από τη Δευτέρα. Μου έστελναν δύο παίκτες. Το κεφάλι μου ήταν computer. Είχα πνευμόνια.. Ήμουν σαν τον ταυρομάχο. Τους πήγαινα εκεί που ήθελα για να τους εξουθενώσω και μετά τους “τελείωνα”».

Η μεγαλύτερη στιγμή του; «Αδιαμφισβήτητα το Wembley. Μας έμαθε όλος ο κόσμος. Όχι μόνο εμάς τους παίκτες και τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο!» Η πιο πικρή; «Όταν μας έδιωξαν με τον Αντωνιάδη από τον Παναθηναϊκό. Είχα φτάσει 36 και νόμιζαν ότι εγώ τελείωσα. Κι όμως πήγα στην ΑΕΚ και η ΑΕΚ πήρε και το πρωτάθλημα. Μετά ήρθε ο Βαρδινογιάννης πρόεδρος, ξαναγύρισα και τέλειωσα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό».

Τι θα άλλαζε αν μπορούσε; «Μια στιγμή που δεν ήθελα να φτάσω, ήταν όταν τσακώθηκα με τον Ομοσπονδιακό Νταν Γεωργιάδη (σ.σ. κατέβηκε για πρωινό φορώντας άλλη μπλούζα, αφού δεν βρήκε το φούτερ της εθνικής έξω από την πόρτα του δωματίου στο ξενοδοχείο) και δεν έπαιξα στο Ελλάδα-Ρουμανία (2-2). Για ένα γκολ πήγαν οι Ρουμάνοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Αν πήγαινε τότε η εθνική στο Μεξικό, πολλά παιδιά από εμάς θα έπαιζαν στο εξωτερικό. Εκείνη η εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Ακόμη κι από αυτή που κατέκτησε το Euro 2004. Έπρεπε να άφηναν τον Κώστα Καραμπατή στη θέση του Ομοσπονδιακού, μετά την ήττα με 1-0 στη Βασιλεία. Πήγαμε να μπούμε στο πούλμαν, ήταν εκεί η γυναίκα του Ασλανίδη (ο τότε Γ.Γ. Αθλητισμού), η γυναίκα του προέδρου της ΕΠΟ του Δέδε και μια φίλη της και κάπνιζαν. Ο Καραμπατής τις κατέβασε από το πούλμαν: “Εδώ είναι ιερός ο χώρος. Θα μπουν οι ποδοσφαιριστές μέσα”. Δεν πρόλαβε να έρθει στην Ελλάδα και τον είχαν απολύσει. Ήταν χούντα τότε».

Ο Μίμης Δομάζος έπαιξε απέναντι σε «μεγαθήρια» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως οι Πελέ, Κρόιφ, Μπεκενμπάουερ, Ματσόλα, Ριβέρα και Εουσέμπιο. «Με φοβόντουσαν αυτοί, δεν τους φοβήθηκα ποτέ! Ο Πελέ πήγε να μου βγάλει τα μάτια! Αλλού πήγα εγώ, αλλού πήγε η μπάλα, με τη Σάντος, κι επειδή τον... κορόιδεψα, μου έχωσε τα δυο δάχτυλα στα μάτια, όπως τον περίμενα στη σέντρα. Ζαλίστηκα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά του είπα κάτι... γαλλικά.

Ποιον προπονητή δεν θα ξεχάσει; «Τον Φέρεντς Πούσκας. Μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε: την αξιοπρέπεια. Μας είπε 11 παίζουν αυτοί, 11 παίζετε κι εσείς. Αν χάσετε, δεν θα σας ακούσει κανείς, αν κερδίσετε, όμως, θα σας ακούσει όλος ο κόσμος. Είχε βέβαια και απίστευτο αριστερό πόδι! Κι ο Μέσι που έχει το πόδι το καλό, δεν είναι σαν του Πούσκας. Πηγαίναμε στο κλειστό της Λεωφόρου κι έβαζε καλάθι με το πόδι».

Από τη ρομαντική εποχή του ποδοσφαίρου στο... σήμερα: «Τότε, ο κόσμος ερχόταν για τους παίκτες πιο πολύ κι όχι για τις ομάδες. Από τις 12:00 γέμιζε το γήπεδο, εισιτήριο δεν έβρισκες 15 ημέρες. Άλλος έπαιρνε το τάβλι του, άλλος ένα σάντουιτς. Αν γινόταν κάποια φασαρία, σηκωνόταν κάποιος και τον σταματούσε. Δεν υπήρχαν φωτοβολίδες. Υπήρχαν οι πλάκες και οι καζούρες. Αν χάναμε από τον Ολυμπιακό -όταν έπαιζα εγώ ήταν λιγοστές αυτές οι φορές- δεν έβγαινα 3 ημέρες από το σπίτι. Οι φίλαθλοι βάζανε σημαίες του Ολυμπιακού σε νεκροφόρα και κάνανε κηδεία. Τέτοιες πλάκες γινόντουσαν».

Τι προτείνει ο «στρατηγός» για να εξαλειφθεί η βία από τα ελληνικά γήπεδα; «Να κάτσουν όλοι οι πρόεδροι σε ένα τραπέζι και να βρουν λύση. Για χάρη του ποδοσφαίρου και γι’ αυτούς τους ιδίους που βάζουν τα λεφτά τους. Θα αρχίσει το νέο πρωτάθλημα και οι 4 ομάδες θα παίζουν χωρίς κόσμο. Οι πρόεδροι μόνο μπορούν να βρουν τη λύση. Να μην ασχολούνται με τη διαιτησία. Φοβάσαι να πας στο γήπεδο πλέον».

Τι είναι το ποδόσφαιρο για τον Μίμη Δομάζο; «Η ζωή μου! Πολλοί με παρότρυναν να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τους απαντούσα πάντα: Ποδοσφαιριστής γεννήθηκα... ποδοσφαιριστής θα πεθάνω!»