Επιχείρηση: Επούλωση πληγών

10:08 28/1/2017 - Πηγή: Sigma Live

Υπάρχουν, ευτυχώς ακόμα στον κόσμο όπου ζούμε, άνθρωποι οι οποίοι έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να υπηρετούν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Υπάρχουν, αλήθεια, αυτοί οι “άγιοι” άνθρωποι αναμεσά μας. Κάποτε, δεν μπορεις να τους διακρίνεις.

Είναι ήσυχοι, ήρεμοι, ταπεινοί. Ποτέ δεν διαλαλούν την πραμάτεια τους. Ποτέ δεν φωτογραφίζονται με φόντο τις τεράστιες ταμπέλες τού “εγώ” τους. Αντίθετα, χάνονται μέσα στο πλήθος και παρατηρούν. Και παρακολουθούν. Και χάνονται πίσω από το γλυκό και ήρεμο χαμόγελό τους, το οποίο

κι αυτό, μονάχα παρόμοια εξασκημένα μάτια μπορουν να διακρίνουν…

Αρχές του χρόνου που είναι ακόμα, έχουμε τόσο πολύ την ανάγκη να πιαστούμε από αισιόδοξα μηνύματα για να δούμε τη ζωή να προχωρεί με μια ταχύτητα που κάπως να μας κάνει να ελπίσουμε, επιτέλους …

Μέσα από διηγήσεις φίλων μερικές φορές ακούει κανείς τις πιο όμορφες και απρόσμενες ιστορίες και εμπειρίες που χαρίζουν το χαμόγελο που όλοι έχουμε ανάγκη.

Το Santiago Atitlan στη Γουατεμάλα είναι μια πολύ φτωχή πόλη. Οι άνθρωποι ζουν εκεί σε πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Οι εργάτες λαμβάνουν μισθούς που θα μπορούσε να γελάσει κανείς σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου όπου ζούμε - αν ακούσει τους αριθμούς…

Πρόσφατα ένας αγαπημένος φίλος, οδοντίατρος το επάγγελμα, με μια σπουδαία και σημαντική κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά στη Νέα Υόρκη, βρέθηκε να επισκέπτεται το Santiago Atitlan στη Γουατεμάλα, κάτω από την ομπρέλα του οργανισμού όπου είναι μέλος.

Στόχος, η δωρεάν ιατρική περίθαλψη στην περιοχή, όπου νέα παιδιά, κυρίως, πάσχουν από μια σπάνια ασθένεια, η οποία χρειάζεται ειδική εγχείρηση.

Ο Ελληνοαμερικανός γιατρός έχει επισκεφθεί την περιοχή αυτή, όπως και άλλες παρόμοιες, πάρα πολλές φορές για τον ίδιο φιλανθρωπικό σκοπό.

Μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο της πόλης, μπήκε σε ένα ταξί με σκοπό να πάει στο ξενοδοχείο. Την επομένη, στις έξι το πρωί, μια στρατιά από παιδάκια θα βρίσκονταν στην ουρά με σκοπό να τύχουν της θεραπείας από την εθελοντική ομάδα των γιατρών.

Φτάνει στο ξενοδοχείο. Κατεβαίνει από το ταξί. Ένα νέο παιδί γύρω 15 χρονών τον περιμένει έξω από το ταξί για να μεταφέρει τις αποσκευές του γιατρού σε ένα υπαίθριο δωμάτιο, ούτε τρία λεπτά απόσταση. Ο γιατρός ακολουθεί. Μπαίνει στο δωμάτιο. Κοιτάζει το μικρό παιδί, το οποίο πάει να φύγει. “Μισό λεπτό”, λέει ο γιατρός στο παιδί, καθώς βγάζει ένα χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων και του το δίνει στο χέρι…

Το παιδί δάκρυσε. Σκύβει το κεφάλι και του λέει… “Κύριε, αυτά τα χρήματα τα κάνω σε μια βδομάδα. Είστε σίγουρος;”.

Πέντε δολάρια ίσως μπορούν να θρέψουν μια οικογένεια για πολλές μέρες σε κάποια σημεία του πλανήτη. Πέντε δολάρια μπορούν να δώσουν χαρά κάπου μακριά. Από την Ελλάδα μέχρι τη Γουατεμάλα, μέχρι την Αφρική. Πέντε δολάρια μπορούν να δώσουν χαρά και κάπου δίπλα μας, ας μην ξεχνιόμαστε…

Πέντε δολάρια…

Είναι μερικές φορές που δεν χρειάζεται να γίνει κανένας συγκινητικός επίλογος ύστερα από μια τέτοια ιστορία… Είναι μερικές φορές που κλείνεις τα μάτια και λες “Θεέ μου, σε ευχαριστώ που υπάρχουν ακόμα στον κόσμο άνθρωποι της προσφοράς”. Κι αναφέρομαι στον Ελληνοαμερικανό γιατρό, σε όλους τους γιατρούς που προσφέρουν αφιλοκερδώς γενικά και σε όλους τους ανθρώπους που ξέρουν πότε και πώς να επουλώσουν τις πληγές των άλλων…

Με πέντε μόνο δολάρια, ένα τεράστιο χαμόγελο και δέκα πιάτα φαγητό στο τραπέζι…