Ερυθρός Αστέρας: Το τελευταίο «θαύμα» του Champions League

08:57 30/9/2019 - Πηγή: Sigma Live

O Ολυμπιακός θα βρεθεί αύριο (1/10, 22:00) στο «σπίτι» του Ερυθρού Αστέρα. Της τελευταίας νικήτριας του Champions League από την Ανατολική Ευρώπη, του τελευταίου μεγάλου... θαύματος στην κορυφαία διοργάνωση. 

Της ομάδας που μαζί με πολλά άλλα, «σκότωσε» ο πόλεμος στα μέρη μας, στα χρόνια του '90.

Η ομάδα της Σερβίας, τότε Γιουγκοσλαβίας, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης χωρίς να χάσει ούτε

έναν αγώνα. Στεγάζοντας Σέρβους, Μαυροβούνιους, Σλοβένους και ακόμη και Σκοπιανούς και Κροάτες. Έκτοτε, το «κόκκινο αστέρι» έχασε το έντονο φως του, ο ρόλος του στην Ευρώπη σχεδόν εξαφανίστηκε. Η αποσυναρμολόγηση της Crvena Zvezda ήταν η συνέπεια του άλλου διαμελισμού, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η εφημερίδα της Αργεντινής Clarin, σε αναφορά της, στην μεγάλη ομάδα του Βελιγραδίου. Η κατακερματισμένη χώρα, προκάλεσε αργότερα μια... σπασμένη ομάδα. Έτσι κι αλλιώς, εκείνα τα χρόνια ήταν περίπλοκο, μία πολυτέλεια να σκέφτεται κάποιος το ποδόσφαιρο.

Η αντίθεση ήταν μια καθημερινή υπόθεση, όπως φαίνεται καλύτερα στην όμορφη ταινία «Πριν την βροχή» (που προτάθηκε το 1994 για την καλύτερη ξένη ταινία στα Oscar), η οποία παρουσιάζει τις αντιφάσεις και τον πόνο των συγκρούσεων μεταξύ γειτόνων.

Το ποδόσφαιρο, το οποίο εμφανίζεται πολύ λίγο, τραυματίστηκε όπως σχεδόν ποτέ πριν και όπως ποτέ στην συνέχεια σε εκείνη τη συγκυρία.

Όμως, την σεζόν 90/91 δεν θα μπορούσε κανένας να την ξεχάσει. Η ομάδα του -γνωστού μας- Λιούπκο Πετρόβιτς, ενός «ταξιδευτή» του κόσμου που προπόνησε σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Κίνα, Αραβικά Εμιράτα και ακόμη την Πενιαρόλ, πήρε τον τίτλο, μπροστά από Ντιναμό Ζάγκερμπ και Παρτιζάν και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου (έχασε από την Χάιντουκ). Ωστόσο, το... θαύμα συνέβη στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Ξεπέρασε την Γκρασχόπερς (5-1 συνολικό σκορ), τη Ρέιντζερς (4-1), στα προημιτελικά, κέρδισε δύο φορές την πρωταθλήτρια Ανατολικής Γερμανίας, Ντιναμό Δρέσδης (5-1) και στα ημιτελικά απέκλεισε την Μπάγερν (1-2 στο Μόναχο και 2-2 στο Βελιγράδι).

Έφτασε, στις 29 Μαϊου 1991, αήττητος στον τελικό (μετά από πέντε νίκες και τρεις ισοπαλίες) ενάντια στην Μαρσέιγ των Ζαν Πιέρ Παπέν, Αμπεντί Πελέ, Κρις Γουόντλ, Μανουέλ Αμορός, Ζαν Αμαντού Τιγκανά, Μπαζίλ Μπολί. Χωρίς γκολ 120 λεπτά στο San Nicola του Μπάρι. Ακολούθησαν πέναλτι. Ξεκίνησε πρώτα την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας: γκολ ο Κροάτης Προσινέτσκι. Ο Αμόρος σπατάλησε το δικό του απέναντι στον αρχηγό Στέβαν Στογιάνοβιτς, που γεννήθηκε στο Κόσοβο. Και τέσσερις άλλοι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα εκμεταλλεύτηκαν την τεράστια ευκαιρία: ο Σέρβος Μπίνιτς, ο Ρουμάνος Μπελοντέντιτσι, ο Σέρβος Μιχαϊλοβιτς και ο Σκοπιανός Πάντσεφ. Έτσι έφτασε η μεγάλη νίκη. Η γιορτή μία περίεργη αντίφαση: ενώ η χώρα έδειχνε χωρισμένη, όλοι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο σαν να ήταν ένα.

Ο θρίαμβος αλλά και ο πόλεμος σχεδόν... διαμέλισαν την ομάδα. Οι έξι καλύτεροι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα κατέληξαν σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης: ο Σαβίτσεβιτς πήγε στην Μίλαν και τρεις άλλοι παίκτες ακολούθησαν τα βήματά του και έφυγαν για τη Serie A: Πάντσεφ στην Ίντερ, Μιχαϊλοβιτς στη Ρόμα και Γιούγκοβιτς στη Σαμπντόρια. Αλλοι δύο βρήκαν μια θέση στην Ισπανία, ο Προσινέτσκι στην Ρεάλ Μαδρίτης και ο Μπελοντέντιτσι στην Βαλένθια. Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο.

Όπως και ποτέ μετά από εκείνη την βραδιά της 29ης Μαίου στο Μπάρι, μια ομάδα από την Ανατολική Ευρώπη δεν ανέβηκε στην κορυφή. Και τα τελευταία 28 χρόνια μόνο αυτή προχώρησε τόσο: την σεζόν 1991/92, ως κατοχος του τίτλου, ο Ερυθρός Αστέρας, ξεπέρασε τον δεύτερο γύρο, φτάνοντας ως την φάση των ομίλων πριν τον τελικό, εκεί όπου η Μπαρτσελόνα με το τρομερό φάουλ του Ρόναλντ Κούμαν νίκησε την Σαμπντόρια (1-0) στο Wembley και κατέκτησε το πρώτο της κορυφαίο τρόπαιο.

Την σεζόν 1998/99, η Ντιναμό Κιέβου, ως εκπρόσωπος της Ουκρανίας και με τα γκολ του Αντρέι Σεφτσένκο, έθεσε σε κίνδυνο την Μπάγερν, που όμως τελικά με συνολικό σκορ 4-3 εξασφάλισε παρουσία στον τελικό, τον οποίο όμως κέρδισε (2-1) η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την «ανατροπή του αιώνα» στις καθυστερήσεις.

Κάποτε, αρκετά χρόνια μετά, η ισπανική El País, ρώτησε τον Προσινέτσκι: «Πού θα έφτανε η γενιά σας αν ο πόλεμος δεν είχε καταστρέψει την Γιουγκοσλαβία;»

Κι εκείνος απάντησε: «Μετά το καλό Παγκόσμιο Κύπελλο που κάναμε στην Ιταλία το 1990, ήμασταν ανάμεσα στα φαβορί για το EURO του 1992, αλλά δεν μας άφησαν να παίξουμε. Κάλεσαν την Δανία στην θέση μας και εκείνη κατέκτησε το τρόπαιο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα». Την ίδια εντύπωση έχουν πολλοί άλλοι.

Έτσι κι αλλιώς, στο Βελιγράδι, εκεί που «γεννήθηκε» ο Ερυθρός Αστέρας το 1945, το ποδόσφαιρο είναι πάντα πάθος και ένταση. Όμοιο, που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε κάθε γωνιά Μπουένος Άϊρες ή του Μοντεβιδέο, του Ρίο ντε Τζανέιρο ή στην πόλη του Μεξικού.

Ένα πάθος, που μπορεί να μην αποδίδει από μόνο του, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει στο πάντα γεμάτο στάδιο Rajko Mitic (χτίστηκε το 1963 και μετονομάστηκε το 2014 προς τιμήν του ποδοσφαιριστή του Ερυθρού Αστέρα την δεκαετία του '50).

Εκεί που το βράδυ της Τρίτης, θα δοκιμαστεί ο Ολυμπιακός, απέναντι σε μία ομάδα που είναι αποφασισμένη να πιστέψει πάλι σε θαύματα. Ακόμα κι αν δεν συμβούν...O Ολυμπιακός θα βρεθεί αύριο (1/10, 22:00) στο «σπίτι» του Ερυθρού Αστέρα. Της τελευταίας νικήτριας του Champions League από την Ανατολική Ευρώπη, του τελευταίου μεγάλου... θαύματος στην κορυφαία διοργάνωση.

Της ομάδας, που μαζί με πολλά άλλα, «σκότωσε» ο πόλεμος στα μέρη μας, στα χρόνια του '90.

Η ομάδα της Σερβίας, τότε Γιουγκοσλαβίας, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης χωρίς να χάσει ούτε έναν αγώνα. Στεγάζοντας Σέρβους, Μαυροβούνιους, Σλοβένους και ακόμη και Σκοπιανούς και Κροάτες. Έκτοτε, το «κόκκινο αστέρι» έχασε το έντονο φως του, ο ρόλος του στην Ευρώπη σχεδόν εξαφανίστηκε. Η αποσυναρμολόγησή της Crvena Zvezda ήταν η συνέπεια του άλλου διαμελισμού, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η εφημερίδα της Αργεντινής Clarin, σε αναφορά της, στην μεγάλη ομάδα του Βελιγραδίου. Η κατακερματισμένη χώρα, προκάλεσε αργότερα μια... σπασμένη ομάδα. Έτσι κι αλλιώς εκείνα τα χρόνια, ήταν περίπλοκο, μία πολυτέλεια να σκέφτεται κάποιος το ποδόσφαιρο.

Η αντίθεση ήταν μια καθημερινή υπόθεση, όπως φαίνεται καλύτερα στην όμορφη ταινία «Πριν την βροχή» (που προτάθηκε το 1994 για την καλύτερη ξένη ταινία στα Oscar), η οποία παρουσιάζει τις αντιφάσεις και τον πόνο των συγκρούσεων μεταξύ γειτόνων.

Το ποδόσφαιρο, το οποίο εμφανίζεται πολύ λίγο, τραυματίστηκε όπως σχεδόν ποτέ πριν και όπως ποτέ στη συνέχεια σε εκείνη τη συγκυρία.

Όμως, την σεζόν 90/91 δεν θα μπορούσε κανένας να την ξεχάσει. Η ομάδα του -γνωστού μας- Λιούπκο Πετρόβιτς, ενός «ταξιδευτή» του κόσμου που προπόνησε σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Κίνα, Αραβικά Εμιράτα και ακόμη την Πενιαρόλ, πήρε τον τίτλο, μπροστά από Ντιναμό Ζάγκερμπ και Παρτιζάν και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου (έχασε από την Χάιντουκ). Ωστόσο, το... θαύμα συνέβη στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Ξεπέρασε την Γκρασχόπερς (5-1 συνολικό σκορ), τη Ρέιντζερς (4-1), στα προημιτελικά, κέρδισε δύο φορές την πρωταθλήτρια Ανατολικής Γερμανίας, Ντιναμό Δρέσδης (5-1) και στα ημιτελικά απέκλεισε την Μπάγερν (1-2 στο Μόναχο και 2-2 στο Βελιγράδι).

Έφτασε, στις 29 Μαϊου 1991, αήττητος στον τελικό (μετά από πέντε νίκες και τρεις ισοπαλίες) ενάντια στη Μαρσέιγ των Ζαν Πιέρ Παπέν, Αμπεντί Πελέ, Κρις Γουόντλ, Μανουέλ Αμορός, Ζαν Αμαντού Τιγκανά, Μπαζίλ Μπολί. Χωρίς γκολ 120 λεπτά στο San Nicola του Μπάρι. Ακολούθησαν πέναλτι. Ξεκίνησε πρώτα την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας: γκολ ο Κροάτης Προσινέτσκι. Ο Αμόρος σπατάλησε το δικό του απέναντι στον αρχηγό Στέβαν Στογιάνοβιτς, που γεννήθηκε στο Κόσοβο. Και τέσσερις άλλοι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα εκμεταλλεύτηκαν την τεράστια ευκαιρία: ο Σέρβος Μπίνιτς, ο Ρουμάνος Μπελοντέντιτσι, ο Σέρβος Μιχαϊλοβιτς και ο Σκοπιανός Πάντσεφ. Έτσι, έφτασε η μεγάλη νίκη. Η γιορτή μία περίεργη αντίφαση: ενώ η χώρα έδειχνε χωρισμένη, όλοι αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο σαν να ήταν ένα.

Ο θρίμαβος αλλά και ο πόλεμος σχεδόν... διαμέλισαν την ομάδα. Οι έξι καλύτεροι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα, κατέληξαν σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης: ο Σαβίτσεβιτς πήγε στην Μίλαν και τρεις άλλοι παίκτες ακολούθησαν τα βήματά του και έφυγαν για τη Serie A: Πάντσεφ στην Ίντερ, Μιχαϊλοβιτς στη Ρόμα και Γιούγκοβιτς στη Σαμπντόρια. Αλλοι δύο βρήκαν μια θέση στην Ισπανία, ο Προσινέτσκι στην Ρεάλ Μαδρίτης και ο Μπελοντέντιτσι στην Βαλένθια. Τίποτα πια δεν ήταν ίδιο.

Όπως και ποτέ μετά από εκείνη την βραδιά της 29ης Μαίου στο Μπάρι, μια ομάδα από την Ανατολική Ευρώπη δεν ανέβηκε στην κορυφή. Και τα τελευταία 28 χρόνια μόνο αυτή προχώρησε τόσο: την σεζόν 1991/92, ως κατοχος του τίτλου, ο Ερυθρός Αστέρας, ξεπέρασε τον δεύτερο γύρο, φτάνοντας ως την φάση των ομίλων πριν τον τελικό, εκεί όπου η Μπαρτσελόνα με το τρομερό φάουλ του Ρόναλντ Κούμαν νίκησε την Σαμπντόρια (1-0) στο Wembley και κατέκτησε το πρώτο της κορυφαίο τρόπαιο.

Την σεζόν 1998/99, η Ντιναμό Κιέβου, ως εκπρόσωπος της Ουκρανίας και με τα γκολ του Αντρέι Σεφτσένκο, έθεσε σε κίνδυνο την Μπάγερν, που όμως τελικά με συνολικό σκορ 4-3 εξασφάλισε παρουσία στον τελικό, τον οποίο όμως κέρδισε (2-1) η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την «ανατροπή του αιώνα» στις καθυστερήσεις.

Κάποτε, αρκετά χρόνια μετά, η ισπανική El País, ρώτησε τον Προσινέτσκι: «Πού θα έφτανε η γενιά σας αν ο πόλεμος δεν είχε καταστρέψει τη Γιουγκοσλαβία;»

Κι εκείνος απάντησε: «Μετά το καλό Παγκόσμιο Κύπελλο που κάναμε στην Ιταλία το 1990, ήμασταν ανάμεσα στα φαβορί για το EURO του 1992, αλλά δεν μας άφησαν να παίξουμε. Κάλεσαν την Δανία στη θέση μας και εκείνη κατέκτησε το τρόπαιο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα». Την ίδια εντύπωση έχουν πολλοί άλλοι.

Έτσι κι αλλιώς στο Βελιγράδι, εκεί που «γεννήθηκε» ο Ερυθρός Αστέρας το 1945, το ποδόσφαιρο είναι πάντα πάθος και ένταση. Όμοιο, που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε κάθε γωνιά Μπουένος Άϊρες ή του Μοντεβιδέο, του Ρίο ντε Τζανέιρο ή στην πόλη του Μεξικού.

Ένα πάθος που μπορεί να μην αποδίδει από μόνο του, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει στο πάντα γεμάτο στάδιο Rajko Mitic (κτίστηκε το 1963 και μετονομάστηκε το 2014 προς τιμήν του ποδοσφαιριστή του Ερυθρού Αστέρα, την δεκαετία του '50).

Εκεί που το βράδυ της Τρίτης θα δοκιμαστεί ο Ολυμπιακός, απέναντι σε μία ομάδα που είναι αποφασισμένη να πιστέψει πάλι σε θαύματα. Ακόμα κι αν δεν συμβούν...