Η αγάπη δε σκοτώνει

11:02 5/7/2019 - Πηγή: Sigma Live

Βάση των στοιχείων του Μεσογειακού Ινστιτούτου Μελετών Φύλου #MIGS από το 2000 τριανταεπτά γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Κύπρο από τον σύντροφο ή πρώην σύντροφό τους. Οι δολοφονίες αυτές είχαν σε κάποιες περιπτώσεις θύματα και τα ανήλικα παιδιά τους.

Τη Δευτέρα που μας πέρασε δολοφονήθηκε μία ακόμη γυναίκα με το ίδιο μοτίβο. Η 26χρονη Σοφία, μητέρα ενός μικρού παιδιού. Η Σοφία σε λίγες ημέρες θα έχει ξεχαστεί από τη θύμηση της κοινωνίας. Όπως ξεχάστηκε μερικές εβδομάδες μετά και η Μαργαρίτα με την κόρη της, όπως ξεχάστηκε

η Γιούλια με την κόρη της, η Στέλλα, η Αντωνίτσα, η Ανδρούλα και τόσες άλλες.

Για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ -στην πλειοψηφία τους- παρουσίασαν το θέμα ως μια ιστορία αγάπης η οποία είχε ένα τραγικό τέλος. Ούτε κουβέντα για δολοφονία. Ούτε λέξη για βία. Ούτε μισή γραμμή για την κουλτούρα της πατριαρχίας που κρύβεται πίσω από το προσωπείο της αναπτυγμένης μας χώρας. Για άλλη μια φορά αποσιωπήθηκε εντελώς το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ότι δηλαδή, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων «εγκλημάτων αγάπης και πάθους» ο θύτης είναι άντρας και το θύμα είναι γυναίκα. Στη συντριπτική πλειοψηφία υπάρχει από πριν σχέση με χαρακτηριστικά αρρωστημένης ζήλιας, κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας. Μάλιστα πολύ συχνά η κτητική και βίαια συμπεριφορά του δράστη είναι γνωστή και σε τρίτους ακόμη και στην αστυνομία. Ενώ τις πλείστες φορές το έγκλημα έρχεται ως τιμωρία μετά από την απόφαση της γυναίκας να δώσει τέλος στη σχέση.

Το χέρι του δράστη δεν το οπλίζει η αγάπη του αλλά το τυφλό του μίσος και ζήλια έναντι σε «κάτι» που αντιλαμβάνεται ως «το κτήμα» του. Το χέρι του δράστη το οπλίζει η σεξιστική κουλτούρα που είναι διάχυτη σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Το χέρι του δράστη το οπλίζει όμως και η σιωπή και η αδιαφορία.

Πόσες δολοφονίες γυναικών χρειάζονται για να αφυπνιστεί η κοινωνία, η αστυνομία και οι άλλοι αρμόδιοι θεσμοί; Για να εντατικοποιηθεί η πολιτική δράση. Για να συζητήσουμε την ουσία πέρα από το συγκλονισμό μας και για να αναθεωρήσουμε πάγιες τακτικές; Πότε θα μιλήσουμε ανοικτά για την ενδοοικογενειακή βία δίχως προσχήματα και καθωσπρεπισμούς; Τριανταεπτά δολοφονίες γυναικών είναι 37 αναπάντητα «γιατί» που ποτέ δεν οδήγησαν στα αυτονόητα «πρέπει»...

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που η Κυπριακή Δημοκρατία κύρωσε το 2017 είναι η πιο ολοκληρωμένη σύμβαση που μιλά για την πρόληψη, την προστασία και την αντιμετώπιση της βίας. Και ενώ ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης έχει ετοιμάσει το σχετικό νομοσχέδιο εν τούτοις η ψήφισή του καθυστερεί με αποτέλεσμα η υλοποίησή των δράσεων πρόληψης, διαχείρισης και αναχαίτισής της βίας κατά των γυναικών να εκκρεμούν εδώ και καιρό.

Πέρα της νομοθετικής ρύθμισης όμως που επείγει, εξίσου σημαντική είναι και η διάσταση της ενδυνάμωσης των ίδιων των γυναικών. Επειδή ούτε το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Ούτε η σιωπή είναι χρυσός. Η ψυχολογική βία, η παρενοχλητική παρακολούθηση, η δημιουργία κλίματος φόβου σε μία σχέση, ο έλεγχος και η σεξουαλική και σωματική κακοποίηση δεν είναι αγάπη και η σιωπή δεν είναι χρυσός. Κατ’ ακρίβεια, η σιωπή είναι ο σίγουρος και πιο σύντομος δρόμος για την επανάληψη της βίας.