Η άλλη όψη της Αλεξάνδρας Ατταλίδου

11:46 16/10/2016 - Πηγή: Sigma Live

Στην «Άλλη όψη» της κυριακάτικης Σημερινής, η Εκπρόσωπος Τύπου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο Αλεξάνδρα Ατταλίδου μιλάει για τη ζωή της.

Τα πρώτα χρόνια στην Κακοπετριά, το πραξικόπημα, η πολιτική, η έντονη σχέση με τον πατέρα και η ευρωπαϊκή συνείδηση από μια γυναίκα που θεωρεί τον αυθορμητισμό της επικίνδυνο.

«Ο πατέρας ήταν τίμιος σε ακραίο βαθμό, τόσο που μας έλεγε ότι θα μας έλιωνε τα δάχτυλά μας αν ποτέ παίρναμε κάτι που δεν μας ανήκε. Ήταν τόσο αυστηρός», λέει.

Η ίδια διηγείται:

Δεν

θα βρείτε δημοσιευμένα πολλά πράγματα για την προσωπική μου ζωή κι αυτό γιατί θεωρώ ότι τον κόσμο δεν θα πρέπει να τον ενδιαφέρουν τα προσωπικά μου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω ότι όταν κάνεις μια δουλειά, θα πρέπει να προβάλλεται αυτή και όχι εσύ. Από σπουδές, το πρώτο μου πτυχίο είναι Επικοινωνία και Δημόσιες Σχέσεις και το δεύτερο Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά με προσανατολισμό στην Ευρωπαϊκή Διοίκηση.

Με ενδιέφερε από πολύ νωρίς η πολιτική, ως εργαλείο για να πάει μπροστά ένας τόπος και όχι για να διεκδικήσω εγώ κάποιο αξίωμα. Η πολιτική είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει μια κοινωνία και γι’ αυτό ασχολήθηκα με θέματα ισότητας των φύλων, περιβάλλοντος, αλλά και με το θέμα του Κυπριακού, καθώς είμαι παιδί του πολέμου. Ο γιος μου μεγάλωσε με μια μητέρα που έτρεχε συνεχώς σε συναντήσεις και συζητήσεις, κι έζησε μαζί μου ως παιδάκι τις πορείες των γυναικών που έσπασαν τη διαχωριστική γραμμή.

Είρων απέναντι στους πραξικοπηματίες

Το πραξικόπημα με βρήκε στον Άγιο Ανδρέα, αλλά εκείνο το Σαββατοκύριακο όλοι είχαν πάει Κακοπετριά, εκτός από εμένα που είχα μείνει μόνη μου. Η γειτόνισσά μου ήταν η ποιήτρια Νίκη Λαδάκη Φιλίππου, η οποία τότε ήταν ιδιαιτέρα του Υπουργού Παιδείας. Επειδή λοιπόν ήμουν μόνη μου, κοιμόμουν στο σπίτι τους. Το πρωί που ξύπνησα, οι δυο μικρές της κόρες είπαν ότι θα έπρεπε να μείνουμε στο σπίτι γιατί «είχε βόμβες». Δεν ξέραμε τι γινόταν. Κάποια στιγμή, χτυπάει το κουδούνι και εμφανίζεται η αδερφή μου, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη και η οποία ερχόταν στη Λευκωσία γιατί είχε εξετάσεις. Ήταν αναμαλλιασμένη και κλαμένη, γιατί είχε περπατήσει μέχρι το σπίτι ανάμεσα σε μάχες.

Την Πέμπτη που επέτρεψαν στα λεωφορεία να κυκλοφορήσουν, ήρθε ο πατέρας μου να μας πάρει για το χωριό. Εκεί έκανα μια μεγάλη ανοησία, την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πήραμε το λεωφορείο να επιστρέψουμε, αλλά μας σταμάτησαν στην Πύλη Πάφου για έλεγχο. Ο πατέρας μου καθόταν δίπλα από τον οδηγό. Μπήκαν οι στρατιώτες μέσα και τον ρώτησαν τι έκανε στη Λευκωσία. Όταν τους εξήγησε ότι ήρθε να μας πάρει, ήρθαν σε εμάς και ζήτησαν ταυτότητες. Η αδερφή μου την είχε μαζί για τις εξετάσεις, αλλά εγώ την είχα αφήσει στο σπίτι, μέσα στο συρτάρι. Όταν τους το είπα, θύμωσαν και είπαν «γαϊδούρια είστε εσείς οι Κύπριοι και έχετε τις ταυτότητες μέσα στο συρτάρι;». Τότε τους απάντησα, «δεν μας ειδοποιήσατε ότι θα κάνετε πραξικόπημα να την έχουμε μαζί».

Μας κατέβασαν κάτω, μας έστησαν στον τοίχο και έβαλαν τη λόγχη στο λαιμό του πατέρα μου και ερεύνησαν εμάς και το λεωφορείο. Όταν τελείωσαν όλα αυτά και ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο, γύρισε ο πατέρας και μου είπε, «αν ξανανοίξεις το στόμα σου μέχρι να σε βάλω μέσα στο σπίτι, θα σε κάνω άχρηστη». Δεν το ξανάνοιξα. Αυτό είναι κάτι που με χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα: είμαι επίμονη, οργανωτική, θέλω το τέλειο, αλλά έχω έναν αυθορμητισμό που κάποτε είναι επικίνδυνος.

*Διαβάστε περισσότερα με την εφημερίδα "Η Σημερινή".

Follow @Christos_mich