Η γνώμη ενός νέου Παραλιμνίτη για τα αμπελοπούλια

09:55 6/1/2016 - Πηγή: Sigma Live

Είναι μέρες τώρα, που ήθελα να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά το ανέβαλλα. Τώρα που έχει κοπάσει ο θόρυβος, με την επίμαχη φωτογραφία, θεωρώ ότι είναι καλό να ακουστεί και μια άλλη άποψη. Πριν να αρχίσω την αφήγηση, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και θέση της πλειοψηφίας των Παραλιμνιτών.

Είμαι υπέρ του κυνηγιού μόνο με βερκά και κάθετα εναντίων των διχτυών και των μιμητικών συσκευών (μηχανούθκια). Τόσο, που προτείνω την αύξηση των ποινών, για αυτές τις βάρβαρες μεθόδους, όπου συλλαμβάνονται ανεξέλεγκτα εκατοντάδες πτηνά, πάντως είδους. Επίσης, με τα βερκά, είμαι υπέρ του κυνηγίου συγκεκριμένων

ειδών που δεν είναι απειλούμενα, όπως το αμπελοπούλι και η τσίχλα. Όταν, συλλαμβάνονται άλλα σπάνια είδη, να απελευθερώνονται.

Εγώ είμαι 26 ετών και είμαι όπως λέμε, ΄΄άσιλα Παραλιμνίτης΄΄(και οι 16 προπροπάπποι μου, είναι όλοι Παραλιμνίτες!). Όταν ήμουν 8 χρονών λοιπόν πήρα τα πρώτα μου 6 βερκά, από τον παππού μου. Εκεί ένιωσα πως έγινα άντρας, είχα πλέον τα δικά μου βερκά και μπορούσα να στήνω. Με 6 βερκά, για αυτούς που ξέρουν, δεν πιάνεις καθόλου πουλιά, άτε να πιάσεις ένα. Αλλά για μένα ήταν μεγάλη υπόθεση.

Θυμάμαι λοιπόν μικρός, ότι πήγαινα έστηνα σε μια λεμονιά λίγο πιο πέρα από το σπίτι, κάτω από έναν ανεμόμυλο και μετά να πάω σχολείο. Μετά ερχόμενος από το σχολείο, πήγαινα να ΄΄σκοπίσω΄΄(αρχαία ελληνική λέξη από τον Όμηρο), όπως μου έμαθε ο παππούς μου να λέω και μετά να φάω. Με 6 βερκά, καταλαβαίνετε ότι δεν έπιανα τίποτε. Από μηχανούθκια και δίχτυα δεν ήξερα και τα απεχθάνομαι. Τότε σκέφτηκα και έκανα λάντα, έπιναν νερό τα πουλιά και έπιανα 1-2. Η χαρά που έκανα δεν περιγράφεται. Καμία σχέση με τους κρεατοσυλλέκτες, που με τα δίχτυα και τα μηχανούθκια που ΄΄πουμπουρίζουν΄΄, πιάνουν 300 και 400 πουλιά και μετρούν ευρώ.

Επανέρχομαι, κάθε Σαββατοκύριακο θυμάμαι, ξυπνούσαμε νύχτα ακόμη, με τον αδερφό μου και τον πατέρα μου και πηγαίναμε στο περβόλι στον Πρωταρά. Εκεί, μαζί με τον παππού μου πηγαίναμε να στήσουμε. Έπρεπε με το πρώτο φως τα βερκά να είναι στημένα. Θυμάμαι ακόμη τη μυρωδιά του νοτισμένου χώματος, του ευκαλύπτου, τον δροσερό, καθαρό, νυχτερινό αέρα του Οκτώβρη να έρχεται από τη θάλασσα, στα δάση και τα περβόλια του χωριού μου, γεμάτα από ακακίες και ευκαλύπτους, που τώρα είναι σχεδόν όλα κτισμένα από τους developers. Μετά το στήμα λοιπόν, άρχιζε το πάντιμα. Εγώ πάντα πήγαινα με τον παππού μου από την μια μεριά του περβολιού και ο πατέρας μου και ο αδερφός μου από την άλλη.

Τον χειμώνα πάλι, πηγαίναμε στα νερά και στις ελιές και στήναμε τις τζίκλες, γεμάτα τα δάση από ματσικόριδα. Θυμάμαι την χαρά του παππού μου, όταν έβλεπε τον πρώτο πάππουφο (ή κοκκινοπάππουφος, πουλί που είναι άφθονο το χειμώνα στην Κύπρο). Τον φιλούσε και του έλεγε καλός τον καλωσόρισες. Τον Μάρτη πάλι, με τον πατέρα μου, πηγαίναμε στα γύρω υψώματα, για τα πουλλούθκια του Μάρτη κάθε Σάββατο. Περπατούσαμε 2-3 ώρες, μαζεύοντας τα βερκά που ήταν ΄΄του πλωτού΄΄, δηλαδή 1 εδώ, ένα εκεί και λαλάδες. Μετά, με μια τηγανιά πατάτες γιόρκην τρώγαμε όλοι μαζί στο περβόλι. Μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι πιο μυρωδάτο φαί, από την πατάτα του κοκκινοχώματος, 1 τζίκλα 2-3 πουλιά και ρόκα.

Το καλοκαίρι θυμάμαι φυτεύαμε ευκαλύπτους και άλλα δέντρα, να γίνουν δάσος για να κάνουμε στήμα. Μετά όταν οι άλλοι ήταν στις θάλασσες, εμείς κάθε τόσο, πηγαίναμε με φορτωμένο το μονοκάμπινο του παππού μεγάλα παγούρια νερό να ποτίσουμε. Ένας ταξιδιώτης από την Λάρνακα, με κατεύθυνση τον Πρωταρά, εύκολα θα διαπιστώσει πως ενώ μέχρι την Αγία Νάπα είναι ξεραΐλα όπως λέμε, χέρσα γη, μόλις πλησιάσεις την Αγία Νάπα και τον Πρωταρά το τοπίο αλλάζει άρδην. Γεμάτο δάση και περβόλια, από ευκαλύπτους ακακίες, συκιές, βαβατσινιές και άλλα. Ο κάθε Παραλιμνίτης φύτευε το περβόλι του για να στήνει. Εγώ είμαι μόλις 26 ετών και έχω φυτέψει περίπου 80 δέντρα! Πρωτίστως γιατί αγαπώ τη φύση τα δέντρα και ναι τα πουλιά, αλλά και για να στήνω. Δύσκολα θα βρεις περβόλι της περιοχής δίχως ελιά, συκαμιά, συκιά, σχοινιά, μεσπιλιά. Δέντρα που παρέχουν τροφή στα πουλιά. Επίσης το Παραλίμνι είχε 10000 ανεμόμυλους και οι Παραλιμνίτες τα πιο ξακουστά περβόλια. Οι Εβραίοι όταν πήγαν στο περβόλι του παππού μου, πριν τον πόλεμο, είπαν πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια, για να μπεις μέσα, τόσο περιποιημένο ήταν.

Έτσι, με τα περβόλια των παραλιμνιτών και τα δέντρα, υπήρχε άφθονη τροφή και τα πουλιά όπως και κάθε άγριο είδος, όταν τους παρέχεις φυσικό περιβάλλον και τροφή αυξάνονται. Τουλάχιστον, για 8 αιώνες έστηναν οι χωριανοί μου και κανένα είδος δεν εξαφανίστηκε. Μάλιστα τα αμπελοπούλια καταγράφουν αυξητικές τάσεις τα τελευταία χρόνια.

Τα βερκά είναι επιλεκτική μέθοδος θήρευσης. Πχ. Αλλιώς θα στήσεις για να πιάσεις αμπελοπούλια, αλλιώς για τζίκλες, αλλιώς για δακκανούρες (βάζεις πχ καλάμια στο χωράφι και πάνω βερκί) κτλ. Πολλά είδη καταλαβαίνουν το βερκί και δεν πιάνονται. Ο κίνδυνος, είναι με τα μηχανούθκια μεν, όπου συλλαμβάνονται μεγάλες ποσότητες και τα δίκτυα που είναι μη επιλεκτική μέθοδος θήρευσης. Είναι σαν την τράτα, ότι περνά πιάνεται. Επίσης, το δίκτυ είναι βάρβαρη και μη φυσική μέθοδος, καθώς τα πουλιά ασφυκτιούν. Ενώ τα βερκά, είναι κλαδιά ελιάς και ροδιάς, επικαλυμμένα με χυμό από το φρούτο μύξα, μαζί με μέλι.

Ότι είναι παράνομο είναι και πιο επικερδές και πιο ανεξέλεγκτο. Πχ η πορνεία, τα ναρκωτικά, ο τζόγος και τώρα τα αμπελοπούλια. Επίσης, ότι είναι παράνομο αυξάνεται και η τιμή του. Έτσι τώρα παίζεται τεράστιος τζίρος, ο απλός ο κόσμος που είχε το έθιμο για αιώνες και έπιανε 5-10 πουλιά για την οικογένεια του δεν πάει, φοβούμενος τα τεράστια πρόστιμά. Έτσι, ένα παραδοσιακό έθιμο όπου πήγαινε ο παππούς με το εγγόνι, πέρασε στα χέρια ΄΄επιχειρηματιών΄΄, οι οποίοι πλήρως οργανωμένοι με φρουρούς και διασυνδέσεις θησαυρίζουν.

Γύρω στα 12 μου χρόνια λοιπόν, κηρύχτηκε παράνομο το στήμα. Σταμάτησα τότε το Σάββατο να πηγαίνω στο δάσος και άρχισα να κυκλοφορώ στα μπαράκια και στα club. Στα 14 μου άρχισα το κάπνισμα και το ποτό. Στο περιβόλι που στήναμε έχει πάνω από 10 χρόνια να πάω. Η γύρω περιοχή έχει κτιστεί με κατοικίες. Ο πατέρας μου ακόμη αντιστέκεται, για συναισθηματικούς λόγους. Όλα όμως έχουν αλλάξει. Οι νέοι μας δεν φυτεύουν πλέον δέντρα, τα πιο μικρά ξαδέρφια μου, είναι αποξενωμένα από τη φύση, από τον τόπο τους. Στις μέρες μας η κατάθλιψη και η παχυσαρκία στους νέους έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Πολλοί νέοι καταφεύγουν στα ναρκωτικά, στα video games και γενικά σε άλλες ατραπούς. Εγώ ξέρω ΄΄παθκιάν παθκιάν΄΄ τη φύση του χωριού μου, είμαι δεμένος με τον τόπο, τον έχω ζήσει, πολύ δύσκολα να τον αφήσω και σκέφτομαι πως αν γίνει πόλεμος, θα κάτσω εδώ να υπερασπιστώ τα πάτρια. Οι πιο μικροί μου γιατί να πολεμήσουν; Ούτε τη λεμονιά του κήπου τους δεν ξέρουν. Θα φορτώσουν το playstation, το ψυγείο και όπου γης και πατρίς.

Κλείνω τα μάτια και πάω πίσω, χειμώνας του 98΄, νύχτα εγώ με τον παππού μου στο στήμα μας, όπου βλέπει το μάτι δάσος, να μου δείχνει τις πέτρες και να μου λέει την ιστορία με την βασίλισσα τις Αμμοχώστου. Να κρατά την κουκουρκά και να συνεχίζει στο μονοπάτι, στις δικές μου πέτρες, στο δικό μου μονοπάτι. Αυτό δεν το αλλάζω με τα καλύτερα clubs, τους καλύτερους dj, τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια του κόσμου.

Ξημερώνει 6 Ιανουαρίου 2015. Αν και είμαι εναντίων της επίδειξης ταυτότητας για να πάμε στα κατεχόμενα, αύριο θα πάω. Για ένα λόγο. Για να βουτήξω για το σταυρό στην Αμμόχωστο, όπου ο σταυρός για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, ύστερα από 42 χρόνια θα καθαγιάσει τα νερά της πόλης μας, πόλης μας από τότε που ο παππούς Τεύκρος 1200 χρόνια πχ άραζε λίγο πιο πέρα στην αχαιών ακτή. Γιατί ναι είμαστε δεμένοι με τη γη μας, την γη των πατέρων μας δηλαδή την πατρίδα.

Θεόδωρος Χατζηζαχαρίας

Απόφοιτος Ιατρικής Ιωαννίνων

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com