Η μέρα που το debate για το ποιος είναι ο GOAT έληξε οριστικά

13:48 12/10/2020 - Πηγή: Sigma Live

Οι Λέικερς συνέτριψαν στο game 6 τους Χιτ κατακτώντας το φετινό πρωτάθλημα και το SDNA κάθεται στο κέντρο του γηπέδου της «φούσκας» του Ορλάντο όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει, μ’ ένα περίεργο βιβλίο στα χέρια…

Ρε φίλε μου, ξέρεις κάτι; Πριν από πολύ, πολύ καιρό (πρέπει να ήταν τότε που ο Χρόνος πήγαινε στο δημοτικό και δεν έμοιαζε, ακόμα, με γέρο και φαλακρό απατεώνα που ζει εις βάρος των ζωών μας) αυτό το μέρος έσφυζε από ζωή.

16 ομάδες μαζί με τα επιτελεία τους είχαν κλειστεί εδώ μέσα, σε τούτο το φτωχικό που φορούσε τα πολυτελή

ντουβάρια ενός παλατιού σα δεύτερο δέρμα του, με σκοπό να υψώσουν επιτυχώς το μεσαίο δάχτυλό τους στα μούτρα της πανδημίας, η οποία είχε απλώσει τ’ αποκρουστικά της γαμψώνυχα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και απειλούσε να πιέσει το λαιμό του ίδιου του μπάσκετ μέχρι ν’ ακουστεί ο επιθανάτιος ρόγχος του.

Και τα κατάφεραν: μετά από 3.5 σχεδόν μήνες διεξήχθησαν οι τελικοί του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, κι εκεί γράφτηκε ιστορία χρώματος κίτρινου και μοβ και λίγο μαύρου. Αν έχεις δει ποτέ σου ένα(ν) Black Mamba, καταλαβαίνεις για τι μιλάω, έτσι δεν είναι;

Κι όταν έσβησαν τα φώτα, όταν το σκοτάδι γεννήθηκε στο κέντρο αυτού του θνησιμαίου παρκέ που καθόμαστε τώρα οι δυο μας, εσύ κι εγώ, ακουγόταν μια σπαραξικάρδια κραυγή, μια αλλόκοτη μουσική για τ’ αυτιά όλων όσων αγαπάνε την πορτοκαλί θεά: «Κόμπε-Κόμπε-Κόμπε».

Και τώρα, δες: αυτό το βιβλίο. Προαιώνιο, θαρρείς. Λες και η τυπογραφία ήταν η εγγονή του και γράφτηκε πολύ πριν αυτό καταστεί εφικτό.

Ή μήπως όχι; Αλήθεια, πόσο μακριά ήταν αυτό το 2020; Ας είναι, μη βασανιζόμαστε για μικροπράγματα.

Πάνω λέει GOAT.

Τι λες, θες να το ξεφυλλίσουμε;

Οι δραπέτες από τον νόμο των μέσων όρων

Συμφωνούμε: ούτε σ’ εμένα αρέσει. Είναι σα να θέλεις να κάνεις crossover στην υποκειμενικότητα και να την ξαπλώσεις στο ξύλο. Όμως, είναι απαραίτητο- ορίστε, το γράφει και στην πρώτη-πρώτη σελίδα:

Παρακαλώ, καταλάβετε αυτό: είναι αδύνατον να συγκριθούν παίκτες από διαφορετικές εποχές, που αγωνίστηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες ο καθένας. Πώς στο καλό να μπουν στην ίδια πρόταση ο θρυλικός Τζορτζ Μάικαν που έπαιζε στα 50s με παπούτσια για… μποξ και που μια στραβή παρανυχίδα θεωρείτο σοβαρός τραυματισμός και απειλούσε να βάλει τέλος στην καριέρα σου, με έναν αθλητή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, που αν στο επιτελείο της ομάδας υπήρχαν 27 φυσιοθεραπευτές, όλοι έψαχναν γιατί δεν πήγε ο 28ος στη δουλειά εκείνη τη μέρα; Όμως…

Όμως, εντάξει: υπάρχει ο Μάτζικ. Ο Λάρι. Ο Σακίλ. Ο Ουίλτ, ο Μπιλ, ο Τιμ, ο Καρίμ, ο Άλεν, ο Κέβιν, ο Χακίκ, ο Τζέρι, ο Τζούλιους, ο Όσκαρ, ο Τσαρλς, ο Σκότι, ο Έλτζιν, ο Ντιρκ. Ο αδικοχαμένος Kόμπε.

Παίκτες που είδαν τη μετριότητα να τους καλεί στην αγκαλιά της σαν Σειρήνα πορτοκαλί αποχρώσεων και της έβγαλαν επιδεικτικά την γλώσσα. Γιατί; Επειδή είχαν επιλέξει να δραπετεύσουν από τον νόμο των μέσων όρων. Επέλεξαν την ατραπό του μεγαλείου και την περπάτησαν ως το τέλος.

Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, σχεδόν μέχρι το τέλος.

Γιατί, βλέπεις, μια θελκτική φορά κι ένα υπέροχο κάποτε υπήρχαν ο Μάτζικ, ο Λάρι, ο Ουίλτ, ο Καρίμ, ο Μπιλ, ο Κόμπε και όλοι οι υπόλοιποι, όμως ευτυχώς για όλους εμάς δεν ήταν οι μόνοι.

Υπήρχαν ακόμα δύο.

Μάικλ

Είχε αρχίσει η φθορά- λογικό, μιας και ο Χρόνος στο τέλος τα παίρνει όλα είτε μας αρέσει είτε όχι: η κόντρα του Τζόνσον με τον Μπερντ θύμιζε κακοφορμισμένο μπασκετικό σαρκίο που εμφανώς στο παρελθόν είχε γνωρίσει καλύτερες μέρες.

Στην απελπισία μας, βλέποντας το συμπαθητικά αντιπαθές Ντιτρόιτ των «Κακών Παιδιών» να κάθεται δύο συνεχόμενες φορές στον θρόνο, στρέψαμε το βλέμμα στον ουρανό.

Τότε, ανάμεσα σε δάκρυα καμωμένα από αίμα (πόσο ξύλο ν’ αντέξεις να δεις από τους Πίστονς;), ψελλίσαμε ψιθυριστά- κλέβοντας απροκάλυπτα τον σπουδαίο Πωλ Κλωντέλ- «Λοιπόν, Θεέ μου, τίποτα δε σου ζητάμε. Να υπάρχεις, αυτό είναι αρκετό».

Και, θέλετε να μάθετε κάτι; Ο Θεός μας άκουσε. Και περπάτησε στην γη- ή, ακριβέστερα, στο παρκέ.

Τον έλεγαν «Μάικλ», φορούσε την κόκκινη/ λευκή φανέλα των Μπουλς και κάθε του κίνηση εντός των τεσσάρων γραμμών, τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, έμοιαζε με τη 10η συμφωνία του Μπετόβεν- ένα αριστούργημα που ποτέ κανείς δεν είχε ακούσει, όμως δεν έπαυε να είναι αριστούργημα.

Ο Τζόρνταν ουδέποτε έχασε σε τελικούς (6-0), είχε κερδίσει 10 φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, είχε κερδίσει το βραβείο του κορυφαίου αμυντικού της χρονιάς, 5 MVP κανονικής διάρκειας, ουδέποτε «πνίγηκε» ή κρύφτηκε σε Finals, νίκησε τις περισσότερες ομάδες 60+ νικών από οποιονδήποτε άλλο παίκτη στην ιστορία, ποτέ δεν «σκουπίστηκε» σε τελικούς, κέρδισε τίτλο με τον δεύτερο καλύτερο παίκτη της ομάδας του να μην έχει καν 20 πόντους μέσο όρο, σκόραρε περισσότερο από τον καθένα σε μια εποχή που οι ομάδες δεν έβαζαν 120 πόντους στο ημίχρονο (ή, τέλος πάντων, κάπου εκεί κοντά), ήταν ο μεγαλύτερος killer στα χρονικά και ο μοναδικός του στόχος ήταν να βρει πού στο καλό κρύβεις την θρασύδειλη καρδιά σου και να στην ξεριζώσει ενόσω μασάει την τσίχλα του, έβγαζε επιδεικτικά την γλώσσα σε σύσσωμο τον ανταγωνισμό.

Ο Μάικλ ποτέ δεν έζησε αγωνιστικό ρεζιλίκι όπως η καινοφανής τραγωδία του 2011 με ήττα από τους κατώτερους Μάβερικς, έπαιρνε (σχεδόν) πάντα την ευθύνη του τελευταίου σουτ και δε θα άφηνε ποτέ τον Χ Ντέιβις να σουτάρει το τρίποντο της νίκης κόντρα στο κάθε Ντένβερ ή τον κάθε Γκριν κόντρα στους όποιους Χιτ, ήταν ο μεγαλύτερος νικητής ever και το ήξερε όλος ο μπασκετικός πλανήτης.

Το κυριότερο, όμως, ήταν η αύρα του: από την στιγμή που έβγαινε από τ’ αποδυτήρια και ξεκινούσε το ζέσταμα, ήξερες πως μπροστά σου (όπου «μπροστά» εκείνες οι παλιές τηλεοράσεις plasma- υπό την έννοια πως ήταν μεγαλύτερες από τα περισσότερα πλάσματα της γης) έβλεπες ένα θαύμα εν κινήσει, έναν γ@μημένο παικταρά που όμοιός του δεν υπήρξε και ούτε επρόκειτο να υπάρξει ποτέ.

Ο Air είπε «σταματάω» το 1993 και βυθιστήκαμε άπαντες στη μαζικότερη κατάθλιψη στα χρονικά των ερεβωδών αθλητικών συναισθημάτων, είπε “I’m back” και γίναμε όλοι μας και πάλι παιδιά, πήρε αγκαλιά το τρόπαιο και έκλαψε στ’ αποδυτήρια την ημέρα του πατέρα έχοντας χάσει τον δικό του, είδε το ρολόι στη Γιούτα να πλησιάζει το μηδέν και έκανε μια σταυρωτή, εκτέλεσε το τέλειο jump shoot και έστειλε την μπάλα συστημένη στο διχτάκι. Έπειτα, σήκωσε 6 δάχτυλα. Έξι, διάολε.

Ρε φίλε, ξέρεις κάτι; Όταν το αποκρουστικό μπάσκετ απείλησε να μας κλέψει τη χαρά, ζητήσαμε από τον Θεό απλά να υπάρξει.

Και υπήρξε: τον έλεγαν Μάικλ Τζόρνταν.

Και ήταν ο GOAT. 

ΛεΜπρόν

Πιο γρήγορος. Πιο δυνατός. Πιο έξυπνος. Πιο «μεγάλος». Ένα κομπιούτερ με μεγεθυσμένη σάρκα και ατσάλινα οστά, με το υψηλότερο, ίσως, μπασκετικό IQ στην ιστορία.

Ένας γ@μημένος παικταράς που παρά το γεγονός πως πάντα έβλεπε πρώτη την πάσα, θα τελείωνε την καριέρα του (κορωνοϊού επιτρέποντος…) με τους περισσότερους πόντους απ’ όλους όσους φόρεσαν ποτέ φανέλα και σορτσάκι.

Ένας τύπος που ουδέποτε αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των playoffs όπως κάποιος άλλος που έμεινε εκτός 3 φορές, που δεν είχε 1-9 χωρίς τον Πίπεν στην postseason, που ήταν καλύτερος πασέρ από τον βασικό ανταγωνιστή του, καλύτερος ριμπάουντερ, εξίσου καλός αμυντικός (μην κοιτάτε το πώς περπατάει, πια, στην κανονική περίοδο- δώστε έμφαση στα όσα έκανε στην φούσκα στα playoffs στο πίσω μισό του παρκέ), που ήταν καλύτερος σουτέρ τριών πόντων, που πήγε μόλις στα 22 του στους τελικούς μια υπερομάδα αποτελούμενη από Hall of Famers όπως ο Ντρου Γκούντεν, ο Ντάνιελ Γκίμπσον και ο Σάνον Μπράουν, που έφτασε 10 φορές σε Finals, που πήρε το πρωτάθλημα με τρεις διαφορετικές ομάδες όντας ο ηγέτης τους και όχι ένας απλός ρολίστας, που κυριάρχησε τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, που στη 17η σεζόν του έπαιζε σαν 25άρης παρά τα χιλιόμετρα που είχε περπατήσει στα γήπεδα, που από την πρώτη του μέρα στη λίγκα έκανε διεκδικήτρια τίτλου όποια ομάδα κι αν αγωνιζόταν.

Που, ακόμα, επέστρεψε από το 3-1 στους τελικούς κόντρα σε μια ομάδα 73 νικών, που ανάγκασε την superteam των Ουόριορς να προσθέσει και τον Κέβιν Ντουράντ στο ρόστερ της προκειμένου να φτάσει τους 4 All-Stars στην πεντάδα της για να μπορέσουν να τον νικήσουν, που πίσω στο 2015 με βασικούς τον Ντελαβεντόβα και τον Μοζγκοφ έφτασε σχεδόν σε game 7 το εκπληκτικό Γκόλντεν Στέιτ και θα είχε πάρει ακόμα ένα δαχτυλίδι αν δεν είχαν χτυπήσει Ίρβινγκ και Λαβ, που πήγε μέχρι το τέλος του δρόμου με τους Χιτ, που κραύγασε “Cleveland, this is for you!” και χάρισε στην πολιτεία του Οχάιο το πρώτο της επαγγελματικό πρωτάθλημα σε όλα τα σπορ από την εποχή που ο Νώε μάζευε από ένα ζευγάρι ζώα για να βάλει στην κιβωτό του, που τήρησε την υπόσχεσή του και έφερε στο Λος Άντζελες για χάρη του Μπράιαντ τον πολυπόθητο τίτλο νο17- και, μάλιστα, στις πιο δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισαν ποτέ παίκτες, με τετράμηνο σχεδόν εγκλεισμό και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.

Που αδίκως του καταλογίζουν αυτό το 4-6  σε τελικούς ως αποτυχία αντί ως υπέρλαμπρο παράσημο (αλήθεια, μ’ εξαίρεση το 2011 πότε άλλοτε ακριβώς απέτυχε; Πότε ήταν το φαβορί και δεν σήκωσε την κούπα;), που κάθε σώφρων GM θα τον διάλεγε ως τον ακρογωνιαίο λίθο μιας ομάδας που θέλει να φτάσει στην κορυφή.

Που κατάφερε αυτό που μέχρι πριν μερικά χρόνια έμοιαζε με όνειρο θερινής νυκτός και τις 4 εποχές του χρόνου: να κοιτάξει στα μάτια τον ίδιο τον Θεό του μπάσκετ.

Λογικό: ήταν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς.

Και ήταν ο GOAT.

«Αλήθεια» είναι το όνομα που δίνουν οι πιο ισχυροί στην γνώμη τους

Οι γνώμες, το γνωρίζεις καλά, είναι σαν τις κωλοτρ…τις μύτες: όλοι έχουμε από μία. Άλλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως έχουν δίκιο και πως η δική τους επιλογή για τον κορυφαίο όλων των εποχών είναι η «σωστή», άλλοι είναι πιο διαλλακτικοί, άλλοι φορούν παρωπίδες που θα έκαναν τα άλογα του ιππόδρομου να κοκκινίζουν από ντροπή, άλλοι τις πετούν μετά βδελυγμίας στον κάλαθο των αχρήστων.

Όπως και να ’χει, ένα είναι βέβαιο: είναι αδύνατον να συμφωνήσουμε όλοι στο ποιος είναι ο καλύτερος. Όμως, διάβασε λίγο ακόμα σε παρακαλώ- κι εδώ που φτάσαμε, σε μια εποχή τυφλού οπαδικού μίσους που το επιχείρημα «μπεεεεε» μοιάζει να είναι το ισχυρότερο απ’ όλα, το γεγονός πως διατηρούμε μια άλφα κοσμιότητα και δεν αρχίζουμε τα ένθεν κι ένθεν «βράσε μια μπάλα να πάρεις μυρωδιά», είναι το δικό μας πρώτο σκαλί του Καβάφη.

Δες ποια είναι η ακροτελεύτια πρόταση αυτού του σκονισμένου βιβλίου που διαβάζουμε εδώ και λίγη ώρα παρέα: Ο GOAT φοράει το νούμερο 23. Τώρα το ποιο 23 από τα δύο, δεν έχει και τόση σημασία.

Ας μείνουμε για λίγο σιωπηλοί κι ας το σκεφτούμε αυτό- ναι, εδώ, στο μέσο της «φούσκας» που παίχτηκε το τελευταίο Λέικερς-Χιτ. Μόνο πρόσεχε σε παρακαλώ το παρκέ, κολλάει ακόμα από την σαμπάνια. Κάτσε, εδώ ο Χρόνος δεν περνά όπως έξω: οι δείκτες του ρολογιού παγώνουν, κι αυτό είναι από μόνο του μια μικρή νίκη.

Κάτσε. Και, αν θες, χαμογέλα μου να φύγει το σκοτάδι.

Για τον Κόμπε.