Η συγκινητική επιστολή της μαθήτριας που κέρδισε το πρώτο βραβείο

13:32 11/10/2018 - Πηγή: Sigma Live

Το πρώτο βραβείο του παγκόσμιου διαγωνισμού συγγραφής επιστολών στη μαθήτρια Χαρά Φωκά, του Γυμνασίου Δροσιάς Λάρνακας.

Σε μια σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε χθες, στις 9 Οκτωβρίου παγκόσμια ημέρα ταχυδρομείων, στα κεντρικά Γραφεία της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης στη Βέρνη, απονεμήθηκε στη Χαρά Φωκά, μαθήτρια του Γυμνασίου Δροσιάς Λάρνακας, το πρώτο βραβείο του 47ου παγκόσμιου διαγωνισμού συγγραφής επιστολών για νεαρά άτομα, από τον αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα της Ένωσης κ. Pascal Clivaz , στην παρουσία του Διευθυντή των Κυπριακών Ταχυδρομείων Ανδρέα Γρηγορίου και πολλών άλλων επισήμων

και αξιωματούχων της Ένωσης και άλλων Ταχυδρομικών Οργανισμών.

Διαβάστε το γράμμα της μαθήτριας:

«Επιστολή προς τα Ηνωμένα Έθνη

Αφγανιστάν, Φεβρουάριος 2011

Κύριοι,

Είμαι μια επιστολή. Όχι μια οποιαδήποτε επιστολή, αλλά μια πολυταξιδεμένη επιστολή τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο ... Η περιπέτεια μου ξεκίνησε το 2011 στο Κανταχάρ του Αφγανιστάν.

Όλα ήταν γαλήνια και αρμονικά στην μικρή πόλη. Περνούσα τις ημέρες μου ανέμελη σε ένα μοναχικό γραφείο. Ήμουν ένα κενό χαρτί, περιμένοντας με ανυπομονησία για κάποιες ευχές και ραντεβού να γραφούν επάνω μου. Αλλά την επόμενη μέρα όλα άλλαξαν. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί σταμάτησαν τη μετάδοση, οι επικοινωνίες διακόπηκαν και η ζωή μπήκε σε τελείωτη αναμονή.

Ξαφνικά, ένα Μεγάλο Χέρι με πήρε για να γράψει πάνω μου. Εκείνη τη στιγμή, όμως, οι σειρήνες ακούστηκαν. Τα κλάματα και οι κραυγές ακούστηκαν παντού. Ένιωσα ότι κάτι κακό συνέβαινε, αλλά δεν ήξερα τι. Δεν είχα τίποτα να φοβάμαι, όμως, γιατί ήμουν απλά ένα χαρτί που δεν θα έβλαπτε κανένας.

Ενώ αυτές οι σκέψεις περιστρέφονταν στο μυαλό μου, το Μεγάλο Χέρι με σήκωσε και με έβαλε βιαστικά στην τσέπη του παντελονιού του. Έπειτα ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος πίσω μου, ακολουθούμενος από πυροβολισμούς και κραυγές. Το Μεγάλο Χέρι με κρατούσε τόσο σφιχτά, ώστε αν είχε κρατήσει τον κόσμο, θα τον είχε καταστρέψει τελείως. Προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό του και άκουγα τη λαχτάρα του. Οι μεγάλες σταγόνες του ιδρώτα του έπεφταν επάνω μου.

Όταν τελικά απομακρυνθήκαμε από τις κραυγές και δεν μπορούσε να ακουστεί τίποτα, το Μεγάλο Χέρι άρχισε να γράφει ενώ με μούσκευε με τα δάκρυα του. Ήταν το 2011. Έγραψε τις πιο μυστικές σκέψεις και τους φόβους του, ενώ συνέχισε να με μουντζουρώνει με τις ελπίδες και τα όνειρά του. Μετά από λίγο, κουράστηκε να γράφει και κοιμήθηκε, κρατώντας με κοντά στην καρδιά του. Ακούγα την καρδιά του, ενώ ένιωθα τον φόβο και την αβεβαιότητά του για τη ζωή του. Τελικά, με έβαλε σε ένα φάκελο και τότε άλλαξα χέρια.

Το Μεγάλο Χέρι περπάτησε σε έναν σταθμό λεωφορείων. Με παρέδωσε σε ένα εύθραυστο Μικρό Χέρι. Φώλιασα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Στη συνέχεια, το Μεγάλο Χέρι σήκωσε το παιδί με τα Μικρά Χέρια και μας έβαλε σε ένα λεωφορείο μαζί με άλλα ασυνόδευτα Μικρά Χέρια. Εκεί, άλλα Μεγάλα Χέρια προσπαθούσαν να περάσουν μερικά Μικρά Χέρια στα λεωφορεία, ακόμη και μέσα από τα παράθυρα, για να τα σώσουν.

Το Μικρό Χέρι που με κρατούσε άφησε πίσω τους γονείς, τους αδελφούς, τις αδελφές, τους φίλους, αλλά και τον τρόμο από τα Μεγάλα Αιματηρά Χέρια. Ήθελε να σταματήσει να αγωνίζεται για να επιβιώσει. Ήθελε μια ευκαιρία σε μια κανονική ζωή. Ήθελε να σταματήσει να φοβάται.

Σε κάποιο σημείο, το λεωφορείο σταμάτησε. Έφτασε στη Συρία. Από εκεί, το Μικρό Χέρι άρχισε να περπατάει κάπου αλλού. Τιναζόμουν κάθε φορά που σκόνταφτε τα πόδια του στις σκληρές πέτρες. Μετά από πολλές εβδομάδες, φτάσαμε τελικά στην Τουρκία. Ήταν το 2013 ...

Εκεί, το Μικρό Χέρι αναζητούσε τρόπους για να εξασφαλίσει ό,τι μπορούσε για την επιβίωσή του. Κάθε μέρα, δούλευε σκληρά κι έτσι τα Μεγάλα Χέρια του έδωσαν μερικά τραπεζογραμμάτια. Από καιρό σε καιρό το Μικρό Χέρι με πότιζε με τα δάκρυα μιας ξεθωριασμένης ελπίδας ότι θα έρθουν τελικά καλύτερες μέρες ...

Το 2015 έφτασε! Το Μικρό Χέρι συγκέντρωσε τα χρήματα, συγκέντρωσε τις ελπίδες του και άρχισε να περπατάει ενώ βρισκόμουν βαθιά μέσα στην τσέπη του. Συνειδητοποίησα ότι έδινε χρήματα σε δόλια Μεγάλα Χέρια, ανθρώπους που έκαναν εμπόριο ανθρώπων, οι οποίοι υποσχέθηκαν ότι ένα μεγάλο πλοίο θα το πήγαινε στην Κύπρο. Από εκεί, υποτίθεται ότι θα πήγαινε στους συγγενείς του στη Σουηδία. Το Μικρό Χέρι ξεκίνησε για ένα ταξίδι για άλλη μια φορά.

Περπατήσαμε σε όλη την Τουρκία, μέσα από κοιλάδες και ερήμους. Τέλος, φτάσαμε στην ακτή. Δεν είχα δει ποτέ τόσο πολύ νερό στη ζωή μου. Εκεί, περίμενε ένα μικρό παλιό σκάφος, γεμάτο από ανθρώπους, με Μικρά Χέρια και Μεγάλα Χέρια που απλά ήθελαν να μείνουν ζωντανοί.

Το Μικρό Χέρι ήταν στριμωγμένο μεταξύ άλλων και κρατήθηκε σταθερά από την κουπαστή. Τα άγρια ​​κύματα με μουλιάσαν και με παραμόρφωσαν. Το Μικρό Χέρι αισθάνθηκε τη φρίκη μου, έτσι με έβαλε σε ένα γυάλινο μπουκάλι. Εκεί, ήμουν ασφαλής.

Μέρες πέρασαν και το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το απέραντο γαλάζιο. Το Μικρό Χέρι έγραψε με δάκρυα στην κιτρινισμένη επιφάνεια μου. Με έβαλε πίσω στο μπουκάλι. Το πλοίο άρχισε να πλημμυρίζει. Μπορούσα να αισθανθώ τις κρύες σταγόνες νερού, περνώντας μέσα στο μπουκάλι. Το Μικρό Χέρι βούτηξε μέσα στο νερό, έτσι ώστε να μην καταλήξει στον πάτο της θάλασσας. Κολυμπούσε με όλη του τη δύναμη, προσπαθώντας να σωθεί και να φτάσει στην ακτή. Δεν το κατάφερε...

Λίγες μέρες αργότερα, η θάλασσα μας ξέβρασε πάνω στις κυπριακές ακτές. Δεκάδες άψυχα Μικρά και Μεγάλα Χέρια. Τα χέρια των μικρών παιδιών, όπως τα μικρά κελύφη, ξεβράστηκαν στην ξηρά από τα άγρια ​​κύματα. Ευτυχώς, δεν παρέμεινα μόνη για πολύ, αφού ένα Μεγάλο, σταθερό, ατρόμητο Χέρι με σήκωσε από την άμμο. Όταν διάβασε τα περιεχόμενα, είπε: "Πρέπει να παραδοθεί! Αμέσως!" Ήμουν ευτυχής που θα έδινα τελικά νόημα και ταυτότητα στο Μικρό Χέρι και τη σύντομη, αόρατη ζωή του.

Το Μεγάλο Χέρι με έβαλε σε έναν φάκελο και με έστειλε σε ένα ταχυδρομείο. Από εκεί, ταξίδευα μέχρι ένα Μεγάλο Χέρι να σκίσει τον φάκελο και να με τραβήξει έξω. Ήμουν στη Σουηδία.

Ήθελα να φωνάξω δυνατά ότι ήταν τιμή μου να έχω ζήσει όλα όσα είχα ζήσει, έχοντας αισθανθεί τον πόνο και τη δύναμη των Μικρών Χεριών. Ήταν τιμή για μένα. Μου δόθηκε η μοναδική ευκαιρία να εκτιμήσω το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής, μέσα από τα αθώα και ασυνόδευτα Μικρά Χέρια που είχαν να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα, σε μια εποχή που έπρεπε να γελούν, ανέμελα. Μικρά Χέρια με Μεγάλο ηθικό Χαρακτήρα...

Είμαι απλά μια επιστολή που έχει ταξιδέψει στον χρόνο ... Πολλές άλλες επιστολές έχουν κάνει κάτι τέτοιο. Επιθυμώ μόνο να γράφουν οι άνθρωποι σε κάθε κομμάτι άψυχου χαρτιού, αισθήματα χαράς, ελπίδας και αγάπης! Εύχομαι μόνο!

Με αγάπη,

Η επιστολή μιας αόρατης ζωής».