Ήπιες τα χάπια σου;

09:09 4/1/2024 - Πηγή: Sigma Live

Κάπου διάβασα πως τα περισσότερα ανεπτυγμένα κράτη όρισαν ότι μετά τα 65 ο άνθρωπος θεωρείται... ηλικιωμένος!

Παπάρια μάντολες! Διαφωνώ κάθετα...

Βέβαια δεν πρόκειται να αποκαλύψω πόσων χρονών είμαι. Το θέμα αυτό παραμένει επτασφράγιστο μυστικό! Απλώς αναφέρω πως τα σαράντα τα έχω κλείσει εδώ και μερικές... δεκαετίες!

Χαράς το πράμα!

Ούτε «ηλικιωμένος» νιώθω, ούτε και παραδέχομαι πως ανήκω στην «τρίτη ηλικία».

Τίνεϊτζερ είμαι ακόμα...

Η φανταξιά αυτή διαρκεί μέχρι να σηκωθώ από το κρεβάτι. Γιατί μόλις σκύψω να φορέσω τις κάλτσες μου, αρχίζουν τα ωχ... από

τους πόνους στη μέση. Μόλις δε σηκωθώ από το κρεβάτι... αρχίζει να γυρίζει το ταβάνι. Παραπατώντας τρέχω στο μπάνιο να προλάβω!

Μη συμβεί κανένα «ατύχημα»!

Βλέπετε, όλοι εμείς που κλείσαμε τα «άντα», δεν μας φτάνει η υπέρταση, η χοληστερόλη, τα τριγλυκερίδια, ο διαβήτης, η βαρηκοΐα, η ανδρόπαυση και ένα σωρό άλλα κουσούρια που επαληθεύουν τη ρήση πως «το γήρας ου γαρ έρχεται μόνο», έχουμε και το πρόβλημα της συχνοουρίας. Και δεν φτάνει που είμαστε αναγκασμένοι να στεκόμαστε πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας ένα τέταρτο μέχρι... «σταλιά σταλιά κι αχόρταγα» που λέει κι η Μαρινέλα να αδειάσει η ουροδόχος κύστη, εκεί που νιώθουμε πως επιτέλους «ξαλαφρώσαμε» έρχεται το... δεύτερο ημίχρονο! Δύο λεπτά αργότερα μάς πιάνει και πάλι εκείνο το καταραμένο αίσθημα πως... «κάτι τρέχει!».

Η πρωινή οδύσσεια συνεχίζεται! Την ώρα που βουρτσίζω τα δόντια μου, θέλω δεν θέλω, βλέπω τη μούρη μου στον καθρέφτη. Δεν πιστεύω τα μάτια μου! Ποια είναι αυτή η κακάσχημη «κοτζιάκαρη» που με κοιτάει με αυτό το ηλίθιο ύφος; Πού πήγε ο ροδομάγουλος και νοστιμούλης «Steve Greco» με τα δασιά μαύρα μαλλιά... τα σαρκώδη χείλη και τα ερωτεύσιμα μάτια;

Αχ! να ’ταν τα νιάτα δυο φορές... που λέει και το τραγούδι! Δεν ξέρω πώς, αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη, από «γκόμενος» και «τεκνό» έγινα ένας πανάσχημος ληγμένος γεροξεκούτης!

Βουρτσίζω τα δόντια, ξυρίζομαι, αφήνω την κωλόγρια στον καθρέφτη και τρέχω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. «Τρέχω» βέβαια που λέει ο λόγος! Η πραγματικότητα είναι άλλη. Μόλις πάω να επιταχύνω το βήμα μου με πιάνει ταχυπαλμία. Τα δε κόκκαλά μου αρχίζουν να «κατσιαρίζουν». Παίρνω τον καφέ μου, κάθομαι στο πιάνο κι αρχίζω να τραγουδώ το «New in Town». Την πρώτη δισκογραφική επιτυχία του… Steve Greco!

Το μυαλό μου ανατρέχει στα εφηβικά μου χρόνια. Ονειρικές εικόνες ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου σαν μαυρόασπρη ταινία φιλμ νουάρ. Ξεχνάω τους πόνους στη μέση, την υπέρταση, την χοληστερόλη, τα τριγλυκερίδια, τον διαβήτη, την βαρηκοΐα, τον ίλιγγο, την ανδρόπαυση και την «κοτζιάκαρη» στον καθρέφτη, και με κλειστά μάτια αναπολώ το λυκαυγές της νιότης μου...

Ξαφνικά, μια αγριοφωνάρα στο πίσω μέρος του κρανίου με φέρνει πίσω στην πραγματικότητα...

Ήπιες τα χάπια σου;..

Ξέχασα να αναφέρω πως ένα ακόμα κουσούρι της «τρίτης ηλικίας» είναι και η γεροντική άνοια! Τρέχω στο υπνοδωμάτιο, παίρνω μια σακούλα γεμάτη φάρμακα και αρχίζω…

Pantoprazole… Emconcor… Forxiga… Vastarel… Coveram. Αυτά το πρωί. Το μεσημέρι έχουμε Plavix… Xatral… One-Alpha… Vitamin D3… Touram και Magnesium Salts. Το βράδυ... Lipitor… Vasterel και Glugophage!

Δεν είναι μυστικό. Οι περισσότεροι «ηλικιωμένοι» τα ίδια ντράβαλα τραβάμε. Δεν πίνουμε φάρμακα για να ζούμε. Ζούμε για να πίνουμε φάρμακα! Η μόνη περίπτωση να πάει μπροστά το ΓεΣΥ είναι... να καθιερώσουν την ευθανασία! Φανταστήκατε πόσα εκατομμύρια θα γλυτώσει η Πολιτεία αν μόλις σβήσει τα 65 του κεράκια κάποιος, αντί να του τραγουδήσουν «happy birthday to you»... του δώσουν ένα... «χάπι for you» και του τραγουδήσουν... «έχετε γεια βρυσούλες;»

Food for thought!

Παρεμπιπτόντως. Όλοι εσείς οι «αδκειασεροί» που διαβάζετε τα άρθρα μου...

Ήπιατε τα χάπια σας;