Μαρτυρίες αγνοουμένων: «Δεν ξέρω τους γονείς μου, ούτε τη μυρωδιά τους»

21:16 31/5/2024 - Πηγή: Sigma Live

Τα χρόνια περνούν και οι ελπίδες λιγοστεύουν, ωστόσο 50 χρόνια μετά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή,  κάποιοι συγγενείς αγνοουμένων ζουν με την πίστη πως οι δικοί τους βρίσκονται ακόμη στη ζωή.  

 Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες της ομάδας πρωτοβουλίας παιδιών  αγνοουμένων και συζύγων, που ζουν καθημερινά με το βλέμμα στην πόρτα.

«Γεννήθηκα στις 20 Ιουλίου 1974. Στις δεκαπέντε ημέρες μετά την εισβολή χάθηκαν ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδελφός μου που ήταν έξι ετών. Δεν γνώρισα κανένα. Δεν ξέρω τους γονείς μου. Ούτε τη μυρωδιά τους ξέρω,

ούτως πως να έχεις μάνα ξέρω. Ξέρω πως μεγάλωσε μια γιαγιά και ένας παππούς, οι οποίοι ήταν ήρωες για μένα και άξιοι. Δεν είδαμε καμία βοήθεια».

Αυτή ήταν η συγκλονιστική περιγραφή της Αναστασίας Ευσταθίου Στυλλή, κατά τη διάσκεψη τύπου της ομάδας «πρωτοβουλίας αγνοουμένων συζύγων - παιδιών 1.619».

Μία από τις εκατοντάδες τραγικές φιγούρες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του 1974.

Η Δέσποινα Γρηγορίου, επίσης παιδί αγνοουμένων, δήλωσε ότι «μεγαλώνω και έχω στερέψει από δάκρυα, τώρα πονάω βουβά και μικραίνω. Σε κάθε πέσιμο ψάχνομαι αν είσαι κάπου κοντά. Ξεσπάσω στον εαυτό μου τον βλάκα, που έχει μείνει παιδί και σε περιμένει».

«Να θυμάστε ότι τα οστά που ενταφιάζονται ούτε να μας μιλήσουν μπορούν, αλλά ούτε και να μας αγκαλιάσουν. Ύστερα, από 50 χρόνια βρήκαμε τη δύναμη που χρειάζεται επιτέλους για να μιλήσουμε»,  σημείωσε η Γεωργία Μαύρου.

Τα παιδιά των αγνοουμένων καταγγέλλουν απουσία  κρατικής στήριξης και ζητούν έμπρακτη βοήθεια έστω και καθυστερημένα. «Είμαστε ξεχασμένοι εδώ και 50 χρόνια. Εμένα από την οικογένεια μου έχουμε 11 συγγενείς αγνοούμενοι πρώτου βαθμού».

Ο πόνος βουβός. Τέσσερις στους δέκα συγγενείς πιστεύουν ότι πιθανόν οι αγαπημένοι τους να είναι ακόμη ζωντανοί, σύμφωνα με έρευνα της Διερευνητικής Επιτροπής.

Χαρακτηριστική η δήλωση του Σωτήρη Τουρουρού. «Εγώ εφαα ξύλο από τους Τούρκους γιατί παρέδωσα τα μηνύματα που είχε μέσα παιδί παράνομα και όταν μας αφήσαν και εμάς αφέθηκε και εκείνος».

Η Ντίνα Αγαπίου αναφέρει: «Επάγγελμα πατέρα: Αγνοούμενος. Πώς είναι να έχεις πατέρα; Πώς ακούγεται η λέξη παπάς μέσα από το στόμα μου; Ο παπάς μας είναι μια φωτογραφία, η μόνη κληρονομιά μας, είναι αυτή τη φωτογραφία».

Γονείς που περιμένουν να μάθουν τι απέγιναν τα παιδιά τους και παιδιά που περιμένουν να μάθουν νέα για τους γονείς. 50 χρόνια και ακόμη περιμένουν με το βλέμμα στην πόρτα.

Διαβάστε επίσης: Συγκίνηση κατά τον επαναπατρισμό λειψάνων οκτώ Ελλήνων πεσόντων στην Κύπρο