Μνημόνιο… όπως λέμε σχέδιο Ανάν

07:12 9/2/2015 - Πηγή: Sigma Live

Σφίγγει ο κλοιός γύρω από την ελληνική Κυβέρνηση. Ο νότος, επί του οποίου επένδυε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η Ισπανία, η Πορτογαλία, αλλά και η Γαλλία, ευθυγραμμίζονται με τη Γερμανία. Και με τον τρόπο αυτό παραμένουν πιστοί στους όρους του μνημονίου, το οποίο θεωρούν ως τη μόνη γέφυρα για τη διαπραγμάτευση των επόμενων τριών έως έξι μηνών για το νέο πρόγραμμα. Δυο μόνο ημέρες πριν από

το έκτακτο Γιούρογκρουπ της 11ης Φεβρουαρίου, ορθό θα ήταν να δούμε πού στεκόμαστε:1. Οι εταίροι δεν συζητούν καν για ελληνικό κούρεμα και διαγραφή χρέους, όπως θα ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η νέα ελληνική Κυβέρνηση φαίνεται να συμβιβάζεται με τη λογική αυτή ψάχνοντας για άλλες φόρμουλες αποπληρωμής, όπως τα ομόλογα με ρήτρα ανάπτυξης, καθώς και εκείνα του διηνεκούς με αποπληρωμή μόνο των τόκων. 2. Οι εταίροι δεν θα είχαν πρόβλημα να αλλάξει όνομα η Τρόικα, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τη φιλοσοφία της.

Το ίδιο ισχύει και για το μνημόνιο. Ήδη, η ελληνική Κυβέρνηση έχει προβεί σε ανοίγματα. Ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης αναφέρεται σε συμφωνία μεταξύ των συνιστωσών της Τρόικας, δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να καταλήξουν σε ένα «νέο συμβόλαιο», όπως θα μετονομαστεί το μνημόνιο.Είναι, δε, πρόδηλο ότι η Αθήνα, όχι μόνο δεν σχίζει το μνημόνιο, αλλά αποδέχεται το 67% των όρων του, όπως παραδέχεται ο κ. Βαρουφάκης. Θέλει, όμως, ανάσες και έχει δίκαιο! Τις οποίες προσδοκά να βρει κυρίως μέσα από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Και εδώ είναι ο ισχυρός άσος της ελληνικής Κυβέρνησης. Να πείσει τους εταίρους της ότι έχει την πρόθεση και τα μέσα να γεμίσει τα ταμεία και να κυνηγήσει τους παρανομούντες. Γεγονός, που στηρίζει το Βερολίνο, το οποίο, όμως, διευκρινίζει ότι δεν αποδέχεται δημοσιονομική χαλάρωση και αλλαγή της φιλοσοφίας των μεταρρυθμίσεων.

Άρα, η κοινωνική πολιτική κατά της λιτότητας μπορεί να περάσει μέσα από τα επιπρόσθετα έσοδα που θα προκύψουν από μια επιτυχημένη πάταξη της φοροδιαφυγής και όχι μέσα από δημοσιονομικές χαλαρώσεις, οι οποίες είναι εμφανείς στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκουν αντίθετους τους εταίρους. Και αφορούν στο πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων και στις μαζικές επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο. Και οι δυο αυτές πολιτικές -και δη των επαναπροσλήψεων- ρίχνουν μεν το δείκτη της ανεργίας, αλλά ξαναβάζουν βαρίδια στον προϋπολογισμό και θέτουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη.

Δυσκολεύουν την ίδια την πολιτική κατά της λιτότητας και από προεκλογικό όπλο εμφανίζονται ως μετεκλογικές αχίλλειες πτέρνες. Από τη μια, δεν γίνονται δεκτές από τους εταίρους και, από την άλλη, εάν η νέα ελληνική Κυβέρνηση τις ανακαλέσει, θα βγάλει τους πολίτες στους δρόμους.Οι Ευρωπαίοι, και ειδικότερα οι Γερμανοί, τα έχουν υπολογισμένα. Ακόμη και αν δώσουν κάτι στην ελληνική Κυβέρνηση ως αντάλλαγμα για να αποφύγει τις εσωτερικές και διεθνείς περιπέτειες, θα είναι αυστηρώς κοστολογημένο και θα είναι περίπου αυτό που θα είχε η Αθήνα εάν σήμερα συνέχιζε η προηγούμενη Κυβέρνηση, η οποία ώς το τέλος του χρόνου θα έβγαζε τη χώρα στις αγορές, θα είχε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3% με 3,5% για το 2015 και 4,5% για το 2016. Και με τη δυνατότητα στοχευμένης κοινωνικής πολιτικής κατά της λιτότητας.

Εδώ θα είμαστε… Εκείνο, πάντως, που θυμίζει η υπόθεση του ελληνικού ζητήματος είναι τον ρητορικό ενταφιασμό του σχεδίου Ανάν, στο οποίο, όμως, όπως και στο μνημόνιο, αλλάζουν ονοματολογίες, προστίθενται και αφαιρούνται στοιχεία, αλλά παραμένει το 67% των όρων του ως βάση της «λύσης»….