Ο μπαμπουλας της μικρής Δανάης στο νοσοκομείο

11:14 25/5/2015 - Πηγή: Sigma Live

Ειναι πανω απο μια ωρα που ακουγονται αναφιλητα απο το μονοκλινο που νοσηλευεται η μικρη Δαναη.

Ο Νοσηλευτης, στην αλλαγη, μολις ειχε ακουμπησει τη καρεκλα για να γραψει τη νυχτερινη λογοδοσια. Ακουγοντας βηματα, πεταγεται εξω. Μια σιλουετα τον πλησιαζει. Ειναι η μαμα της μικρης.
- Ειμαι....
- Ξερω, τη διακοπτει ο Νοσηλευτης.

Η Δαναη. Κλαιει. Ακομα.
- Ναι. Με εστειλε να σε διωξω. Εισαι ο μπαμπουλας, λεει. Σε φοβαται πολυ. Δεν εχει και μπαμπα πλεον, να νιωθει ασφαλης. Ολο τη τρυπας και τη πονας. Συγχωρεσε τη. Δε καταλαβαινει γιατι γινονται ολα αυτα.
- Ωστε ειμαι ο μπαμπουλας.....μαλιστα. Πειτε της, οτι σε 5 λεπτα θα ειμαι εκει, να της δωσω κατι κι αν θελει, να κοιμηθει στην αγκαλια μου αποψε. Αυριο κρινεται η ζωη της. Δε θελω να ειμαι ο μπαμπουλας της.

Η μητερα, σκυφτη σχεδον καμπουριαστη, με αργο συρτο βημα, ματια κατακοκκινα απο την αϋπνια και προσωπο που ο χρονος και ο πονος συνωμοτησαν εναντιον του, πηγαινει στο κοριτσι να το ενημερωσει.
Πραγματι, μετα απο 5 λεπτα, ο Νοσηλευτης μπαινει με ενα πλατυ χαμογελο, προσπαθωντας ετσι να κρυψει την αγωνια και τη θλιψη του γι αυτα που ζει και νιωθει.
Η Δαναη μολις τον βλεπει, ασυναισθητα, κουκουλωνεται κατω απο τα σκεπασματα. Η μικρη της, πονεμενη καρδουλα ακουγεται μεχρι τη πορτα σαν τυμπανα πολεμου. Του πολεμου που της κυρηξε ο χαρος.
Ο Νοσηλευτης κανει νοημα στη μητερα να περασει εξω και πλησιαζει το κρεβατι της βασανισμενης μικρης ψυχης.
- Δαναη! Με φωνη πνιχτη, με το ζορι ακουγεται, σκουπιζει τα τελευταια δακρυα που δραπετευσαν απο τα ματια του και φορωντας το επισημο χαμογελο του, παιρνει τα σκεπασματα απο τη Δαναη.
- Μη μου κανεις αλλο κακο. Ποναω πολυ. Ενας βαθυς αναστεναγμος διακοπτει τη μικρη. Γιατι με πονας; Εγω δεν εκανα κακο σε κανεναν.

Ο Νοσηλευτης προσπαθει να της χαιδεψει το κεφαλι. Το γυμνο κεφαλι. Η Δαναη κανει πισω.
- Κοριτσι μου ομορφο......
- Δε μπορω να καταλαβω, τον διακοπτει η μικρη, πώς μπορει καποιος ανθρωπος να κανει μια τετοια απαισια δουλεια. Να ποναει τα παιδακια. Θα ηθελες εσυ να το εκαναν αυτο στο δικο σου παιδακι;
Τα ματια της, λαμπουν. Ειναι τοσο αθωα. Το κορμακι της τοσο αραχνοϋφαντο, ευθραυστο. Οι θεραπειες βλεπεις. Τη λιωνουν μερα με τη μερα.
- Αγαπη μου γλυκεια, να κατσω διπλα σου; Θελω να σου πω ενα μυστικο και να σου δωσω κατι.
Η Δαναη αφου το σκεφτεται λιγο, γνεφει συγκαταβατικα.
Η μητερα εξω απο το θαλαμο κοιταζει βουρκωμενη απο τη χαραμαδα της πορτας. Μεσα ειναι ο αγγελος της. Και ποναει. Τι θα της δωσει αυτος ο ξενος; Ο μπαμπουλας.
- Ξερεις, Δαναη......τα λογια βγαινουν με το ζορι. Εκεινα τα ματια του παιδιου τον εχουν καρφωσει. Θελει να αφεθει ελευθερος, να τη σφιξει στην αγκαλια του. Ειχε κι αυτος μια Δαναη. Πριν πολλα χρονια. Τωρα την εχει μεσα του.
- Πες μου μπαμπουλα, τι θες να μου πεις;
Ο Νοσηλευτης δεν αντεχει αλλο. Βουρκωνει. Ανοιγει τη παλαμη του και αφηνει αυτο που ειχε υποσχεθει διπλα στη Δαναη.
- Ωωωω!, τι ομορφο κοριτσι! Δικο σου ειναι; Θα μου τη φερεις καμμια μερα να μου κανει παρεα;

Ο Νοσηλευτης δειχνει ψηλα. Δε μπορει πλεον να μιλησει.
Η μητερα εξω απο τη πορτα καταλαβε πλεον. Μπαινει μεσα. Ο Νοσηλευτης κανει στην ακρη.
- Μαμα, κοιτα τι ομορφη κορη εχει ο μπαμπουλας!
Η μητερα εξηγει στη μικρη τι ειναι η φωτογραφια και που ειναι τωρα η Δαναη του Νοσηλευτη.
Η μικρη, σηκωνεται απο το κρεβατι και πηγαινει εκει, στη γωνια του θαλαμου που ειναι καθισμενος, κουλουριασμενος ο Νοσηλευτης.
- Η Δαναη σου ειναι στον ουρανο; Δε μπορεις να τη φερεις να παιξει μαζι μου; Θες να ειμαι εγω η Δαναη σου απο δω και περα;
Αστραπιαια και πολυ σφιχτα ο Νοσηλευτης αγκαλιαζει τη μικρη.
- Ναι, ναι, ναι, θελω. Γι αυτο σε ποναω καμμια φορα. Για να μην πας κι εσυ στον ουρανο. Και δε θα πας. Μ' ακους; Αυτο το τριξιμο στα δοντια του απο το κουραγιο που πηρε, ακουστηκε σε ολο το θαλαμο.
- Δεν εισαι μπαμπουλας. Εισαι μπαμπας μου τωρα, ειπε η Δαναη, που ηταν χαμενη στην αγκαλια του Νοσηλευτη. Μια αγκαλια τοσο ζεστη που την εκανε να χαμογελασει για πρωτη φορα μετα απο 6 μηνες εδω μεσα.
- Θελεις να κοιμηθεις στην αγκαλια μου αποψε;

Η Δαναη τον κοιταξε βαθια στα ματια.
- Ποιο παιδι δε θελει να κοιμαται στην αγκαλια του μπαμπα της; Απαντησε.
Ο Νοσηλευτης ολη την υπολοιπη νυχτα κρατησε στα χερια του τη ψυχουλα που τρυπουσε επι 6 μηνες. Κοιτωντας προς τα πανω, σα να ειδε τη Δαναη του. Ναι, εκεινη ηταν. Του χαμογελασε, του εδειξε τη μικρη που ειχε στην αγκαλια του και εστειλε δυο φιλια.
Ο Νοσηλευτης ηξερε πλεον οτι αυριο ο χαρος θα παρει εξιτηριο. Και λιγες μερες αργοτερα και η μικρη Δαναη.
Κατεβασε το κεφαλι, κοιταξε για μια ακομη φορα τη μικρη κουλουριασμενη Δαναη και της τραγουδουσε ολο το βραδυ. Ψιθυριστα. Μια συναυλια μονο γι αυτη.
Με το πρωτο φως της μερας, η ελπιδα επεστρεψε. Η μικρη Δαναη εμπαινε στο χειρουργειο. Μαζι της ο μπαμπουλας.
Ο μπαμπουλας που τρεμει ο χαρος. Οχι η Δαναη.