Ο επιμνημόσυνος λόγος που δεν εκφωνήθηκε

21:26 20/8/2017 - Πηγή: Sigma Live

Προετοιμάζοντας τον επιμνημόσυνο λόγο για τον τιμώμενο ήρωα του 1974, μίλησε με αγαπημένα του πρόσωπα (αδέλφια αφού οι γονείς είχαν πεθάνει), ένα συγχωριανό και συμπολεμιστές του που τον έζησαν τις μέρες της αντάρας και επέζησαν. Ήταν ένα παιδί 19 χρόνων. Πρόλαβε να φοιτήσει τρία χρόνια στην Τεχνική Σχολή.

Ένα φτωχόπαιδο από το χωριό Φιλούσα Κελοκεδάρων με τριγύρω χωριά το Πραιτώρι, Κέδαρες, Άγιο Νικόλαο, Άγιο Γεώργιο...

Ως ομιλητής είχε αποφασίσει να αναδείξει τον τιμώμενο ηρώα ως άνθρωπο, με τα δυνατά και «αδύνατα» του και ταυτόχρονα να φωτίσει εκείνες τις μεγάλες στιγμές όπου

βρέθηκε ένα παιδί με τόσο αθώα όνειρα: αγαπούσε την ζωή, τους γονείς και τα αδέλφια του, είχε τον κρυφό του έρωτα και πριν μερικές μέρες λαχταρούσε να πάρει το χαρτί με την προ-απόλυση από τον στρατό και να συνεισφέρει με τα δικά του εισοδήματα για να ξαλαφρώσει λίγο τον πατέρα. Ως εκεί έφταναν τα μικρά και μεγάλα του όνειρα.

Αύγουστος 1974. Είχε προηγηθεί η Α΄Φάση της τουρκικής εισβολής. Μια ομάδα 5-6 νεαρών φαντάρων του 1ου Λόχου 211 Τάγματος Πεζικού δεν επέτρεψε στους Τούρκους να προχωρήσουν ούτε ένα μέτρο. Τώρα ξεκινούσε η Β΄ Φάση. Στο Φυλάκιο Παλλούκια μέσα στα χαρακώματα, περί τα 200 μέτρα έξω από τα σπίτια του Αγίου Παύλου στην Λευκωσία (πρώτη γραμμή), η ομάδα ήταν μέσα και έξω από το πολυβολείο βάλλοντας ακατάπαυστα. Με τον καύσωνα κατακούτελα, τα χείλη τους ξέραναν. Ξάγρυπνοι μερόνυχτα, τα μάτια έκαιγαν. Αίφνης, η μεγάλη στιγμή μερικών δευτερολέπτων. Ο 19χρόνος Ιωάννης παροτρύνει τον καταματωμένο συμπολεμιστή του να φύγει, ενώ εκείνος δηλώνει λιγότερο τραυματισμένος για να επιστρέψει στο πολυβολείο που χειριζόταν ο Πανίκος. Τα τουρκικά αεροπλάνα ανενόχλητα κάνουν βυθίσεις και βομβαρδίζουν. Το τουρκικό πυροβολικό και τα νεοαφιχθέντα τουρκικά άρματα προσεγγίζουν ρίχνοντας.

Βροχή οι όλμοι που σφυρίζουν και εκατοντάδες Αττίλες πλησιάζουν. Μερικά 19χρονα παιδιά ξεπετάγονται από τα χαρακώματα με παλιοτυφέκια και βάλλουν σε κάθε ευκαιρία να σταματήσουν την Τουρκιά.

Αύγουστος 2017. Ξύπνησε νωρίς να προλάβει το ευαγγέλιο στο μικρό εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στη Φιλούσα όπου θα εκφέρει τον επιμνημόσυνο. Μόλις μπήκε στην εκκλησία, η ματιά του καρφώθηκε στο λάβαρο του «Συνδέσμου Πολεμιστών 1ου Λόχου - 211 Τάγμα Πεζικού» και στους 5-6 επιβιώσαντες συμπολεμιστές του ήρωα μέχρι την επιμνημόσυνη δέηση:

«Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξον με τα δικαιώματά σου…
Των Αγίων ο χορός εύρε πηγήν της ζωής και θύραν Παραδείσου,
εύρω καγώ την οδόν διά της μετανοίας, το απολωλός πρόβατον εγώ ειμί,
ανακάλεσαι με, Σωτήρ, και σώσον με...
Εικών ειμί της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων,
οικτείρησον το σον πλάσμα Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπλαγχνία,
και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παρα¬δείσου πάλιν ποιών πολίτην με».

Όταν ήρθε η ώρα για τον επιμνημόσυνο, κρατώντας τον κάτω, απευθύνθηκε στους συμπολεμιστές του ήρωα:

- Συμπολεμιστές του Γιαννάκη, ήσασταν εκεί στις μεγάλες του στιγμές και ήρθατε για το μνημόσυνο του. Ωστόσο, αισθάνομαι ντροπή να εκφέρω επιμνημόσυνο λόγο ενώπιον σας.
Σας προσκαλώ να πείτε καθένας κάτι από τις μνήμες σας για εκείνον…

Η λειτουργία έφτανε στο τέλος. Ένα παιδί 19 χρόνων έβαζε τον σταυρό του μαζί με τους υπόλοιπους καθώς το «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών..." ακουγόταν στην Αγία Μαρίνα Φιλούσας Κελοκεδάρων.

Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) - [e-mail]

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com