Ο κόσμος το ΄χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι

11:55 3/7/2016 - Πηγή: Sigma Live

Εφτά μόλις μήνες πριν, τον Νοέμβριο του 2015, είχαμε παραθέσει ένα εκτενές ρεπορτάζ με τίτλο «Όταν σβήνουν τα φώτα της Πρέμιερ Λιγκ». Κύριο συμπέρασμα ήταν, φυσικά, η αδυναμία του αγγλικού ποδοσφαίρου, πίσω από τους προβολείς του πανάκριβου και δημοφιλούς πρωταθλήματος.

Ο αποκλεισμός, ο ταπεινωτικός αποκλεισμός της Αγγλίας από το Γιούρο έρχεται να επαναφέρει το θέμα. Το ποδόσφαιρο στη Γηραιά Αλβιώνα πάσχει. Εδώ και δεκαετίες. Όλοι το βλέπουν όλοι το αναλύουν, εκτός από τους Άγγλους. Δεν θα επιχειρήσουμε ιστορική αναδρομή. Η ιστορία από το 1950 είναι γραμμένη. Η Αγγλία μετρά την κατάκτηση ενός Μουντιάλ, στο σπίτι της, μετά κόπων και μόχθων. Η παρουσία της στα Γιούρο είναι διαχρονικά απογοητευτική. Η σημερινή Εθνική πήγε με προσδοκίες στη Γαλλία, αλλά οι πραγματικές δυνατότητές της ήταν μία πλάνη. Οι ομάδες, την περυσινή χρονιά και τις αμέσως προηγούμενες, απείχαν κατά πολύ σε δυναμική από τις μεγάλες ευρωπαϊκές. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και, δυστυχώς, στο Λονδίνο το κρύβουν κάτω από το χαλί. Όλες οι χώρες δικαιούνται μία μεγάλη αποτυχία. Για την Αγγλία, η λέξη αυτή έγινε συνήθεια. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Λέστερ ήταν ένας άθλος που χαιρετίστηκε από όλη την υφήλιο. Ήταν όμως άλλο ένα ανησυχητικό μήνυμα, που δεν λήφθηκε υπ' όψιν. Η Τότεναμ για πολύ καιρό διεκδικούσε τον τίτλο και εθεωρείτο η πιο ελκυστική ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ. Οι παραδοσιακά μεγάλοι ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν. Κάτι λέει όλο αυτό το σκηνικό για το επίπεδο. Όμως, θα μπορούσε υπό κανονικές συνθήκες να ήταν μία χρονιά ανατροπών και τίποτα παραπάνω. Ήταν όμως άλλη μία ένδειξη.

Άνευ ταυτότητας
Ας μείνουμε όμως στην Εθνική. «Χρειαζόμαστε ταυτότητα», ήταν το πρώτο twitter μετά την ήττα από την Ισλανδία και το δημοσιοποίησε ο Ρίο Φέρντιναντ. Ο πρώην Άγγλος διεθνής μιλά εδώ και καιρό για την ανάγκη αναδιοργάνωσης του αγγλικού ποδοσφαιρικού μοντέλου, την αδυναμία της Ομοσπονδίας να διαχειριστεί την κατάσταση, την έλλειψη ανθρώπων με γνώση και όραμα, να ξεφύγουν από τις αγκυλώσεις. Ταυτότητα! Όλες οι χώρες ποντάρουν στην ποδοσφαιρική τους παράδοση, στα χαρακτηριστικά των παικτών τους. Κάνουν, όταν έχουν τη δυνατότητα, αναπροσαρμογές, τομές, για να ακολουθήσουν την εξέλιξη, αλλά κρατάνε τα καλά τους στοιχεία. Η Αγγλία είχε πάντα να προτάξει δύναμη, υπεροχή στον αέρα, στις προσωπικές μονομαχίες. Με σέντερ μπακ που μασάνε σίδερα, με χαφ που καταπίνουν χιλιόμετρα και έχουν το τάκλιν σαν σήμα κατατεθέν. Είχε πάντα η Αγγλία ταχύτητα και φρεσκάδα. Οι παίκτες της, υποτίθεται, βιώνουν τα πιο επίπονα παιχνίδια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που χρειαζόταν όλα αυτά τα χρόνια ήταν να βελτιώνουν την τεχνική των παικτών και την τακτική στο παιχνίδι. Έβγαζαν κάποτε σπουδαίους τερματοφύλακες. Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια. Τι κατάφεραν τα τελευταία χρόνια και ειδικά στη Γαλλία; Να παρουσιάσουν μία ομάδα με άτσαλα σέντερ μπακ (το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι από τους Κέιχιλ, Σμόλινγκ). Μία ομάδα εντελώς light, που έχανε κατά παρασάγκας στην προσπάθεια για την πρώτη μπάλα, στις στημένες φάσεις. Που δεν είχε ούτε σταγόνα βρετανικού στοιχείου στο παιχνίδι της. Και από τεχνική κατάρτιση; Από ταλέντο; Υποθετικά έκαναν πρόοδο, αλλά αλήθεια είναι τόσο καλοί ο Άλι και ο Στέρλινγκ, είναι πραγματικά σέντερ φορ ολκής ο Κέιν, μήπως υπάρχει υπερβολή για τον Βάρντι; Σίγουρα όλοι είναι υπερεκτιμημένοι, από τα ΜΜΕ, την ίδια την Πρέμιερ Λιγκ, την ανάγκη να προκύπτουν ντόπιοι σταρ. Είναι όμως όλο το σύστημα προβολής προβληματικό. Διαβάστε λίγο τους μόνιμους αναλυτές στα μεγάλα σάιτ και στις εκπομπές. Φυσικά και ξέρουν από ποδόσφαιρο, ακολουθούν όμως και αυτοί το ρεύμα. Τη μία μιλάνε για εξαιρετικούς παίκτες, την επομένη τους κράζουν.

Δικαιολογία η κούραση;
Είναι θέμα δυνάμεων, λένε πολλοί. Στέκονται φυσικά στα πολλά παιχνίδια που δίνουν οι αγγλικές ομάδες, στην απουσία διακοπής του πρωταθλήματος τον χειμώνα, στην έλλειψη έστω και μία εβδομάδα ξεκούρασης, αφού πρέπει να διεξαχθεί η Boxing Day, πρέπει να γίνουν αγώνες την Πρωτοχρονιά, πρέπει να διεξαχθεί το Λιγκ Καπ. Υπάρχει μία δόση αλήθειας σε όλο αυτό. Αλλά ισχύει για τους περισσότερους παίκτες που παίζουν στην Πρέμιερ Λιγκ και είναι παρόντες στο Γιούρο. Μήπως κάνουν διακοπές όσοι αγωνίζονται στη Πριμέρα Ντιβιζιόν και το Καμπιονάτο; Ο Γκρισμάν έχει κουραστεί λιγότερο από τον Κέιν; Για ρωτήστε πόσα χιλιόμετρα τρέχει ο Γάλλος στην Ατλέτικο του Σιμεόνε. Υπάρχει η άποψη, ότι παρουσιάζει ελλείψεις η όλη ανέλιξη των ντόπιων (Βρετανών) και μη νεαρών ποδοσφαιριστών. Από τη μία έχουμε, όμως, το σύστημα που έβγαλε τον Μπέιλ (σούπερ τεχνικά και σωματικά) και από την άλλη τους καλά καταρτισμένους, αλλά με γυάλινα πόδια, Στάριτζ, Ουέλμπεκ, Ουίλσιρ. Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος. Γιατί οι σταρ δεν είναι αλήθεια σταρ; Το όλο αγγλικό σύστημα της ανέλιξης παικτών στοχεύει σε «good professionals» και όχι σε «top players», όπως κάνουν οι Γερμανοί ή οι Ισπανοί. Eίναι ολίγον τι συντεχνιακή η βρετανική προσέγγιση και όχι ρεαλιστική. Έτσι αυτός που ξεχωρίζει κάπως αυτομάτως παίρνει και την ταμπέλα του σταρ, του παικταρά, χωρίς να είναι στα αλήθεια.

Ψεύτικο άλλοθι;
Σαφώς και ο τεράστιος αριθμός ξένων παικτών αποτρέπει την ανέλιξη Άγγλων, αλλά δεν είναι άλλοθι. Στο κάτω-κάτω η Μπαρσελόνα και η Ρεάλ, αλλά και η Μπάγερν πήγαν σε άλλο επίπεδο με ξένους σταρ. Αλλά η Ισπανία, μέσα από τα τμήματα υποδομής, φρόντισε να βγάλει πολλούς παίκτες. Που μπορεί να ξεκίνησαν από τη Λα Μάσια, αλλά και από τις ακαδημίες της Χετάφε, της Εσπανιόλ και της… Χέρκουλες Αλικάντε. Νεαροί που έμαθαν πραγματικά μπάλα, εξελίχθηκαν και ανελίχθηκαν.

Κεφάλαιο πάγκος
Ας πάμε και στο μεγάλο κεφάλαιο των προπονητών. Ας μείνουμε στις δύο τελευταίες, Καπέλο και Χόντζον. Μία ομάδα και δη Εθνική, όταν έχει αδυναμίες, χρειάζεται τη σφραγίδα του πάγκου. Ο Ιταλός εδώ και μία δεκαπενταετία (μίνιμουμ) είναι στον κόσμο του. Ο Ρόι πήγε στο Γιούρο και δεν ήξερε πώς να παίξει, με ποιους να παίξει. Είδαμε τρελά πράγματα. Ο Κέιν, ο σέντερ φορ να κτυπά τα κόρνερ. Ο Ρούνεϊ να μην είναι ούτε 6άρι, ούτε 8άρι, ούτε δοκάρι. Βοήθεια από τον πάγκο, μηδέν. Ο Χόντζον υποτίθεται κέρδισε το παιχνίδι με την Ουαλία με τις αλλαγές που έκανε, αλλά, αλήθεια, ήταν τόσο αυτονότητες. Αντίθετα, απέναντι στην Ισλανδία επανέφερε όλα τα κακώς έχοντα και έθαψε κάποια θετικά που παρουσίασε η ομάδα του με τη Σλοβακία. Πλάνο επίθεσης; Οι Ισλανδοί έκοψαν την πρώτη πάσα, μπλοκάροντας τον Ντάιερ και από το 20’ και μετά η Αγγλία έπαιζε τακτική των τριών «ου» το δικό μας, και, επιτρέψτε μου, το «κουτουρού». Θα σταθούμε λίγο στον Ντάιερ. Είναι ειδική περίπτωση. Ξέρει μπάλα, είναι μοντέρνος μέσος, λίγο soft όμως. Φυσικά και πρέπει να αγωνίζεται, αλλά δίπλα του σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει πάντα να υπάρχει ένα «σκυλί». Γενικά η αμυντική συμπεριφορά της Αγγλίας πάσχει. Θα έπρεπε, υποτίθεται, σε εποχές όπου κυριαρχούν τα τρεξίματα και το πρέσινγκ, να ήταν το μεγάλο της όπλο. Προσπαθούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η Εθνική, αν στον πάγκο ήταν ο Κλοπ, ο Κόντε ή ο Σιμεόνε. Σίγουρα θα ήταν διαφορετική η κατάσταση.
Μπορούμε να παραθέσουμε πολλά πράγματα. Και πολλά ιστορικά γεγονότα. Ένα είναι δεδομένο. Οι Άγγλοι πρέπει να καθίσουν και να δουν κατάματα το πρόβλημα. Η κάθοδος στο νησί των κορυφαίων προπονητών είναι ίσως ένα σημάδι για την προσπάθεια, οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ να γίνουν και πάλι πρωταγωνίστριες στην Ευρώπη. Αλλά οι σύλλογοι θα δουν το σπίτι της. Το όλο μοντέλο θέλει αλλαγή, τομές. Και έναν προπονητή με κότσια και μοντέρνα αντίληψη. Διαβάζουμε περί Σάουθγκεϊτ και Άλαν Πάρντιου ή και για τον Έντι Χάου (Μπόρνμουθ). Οι πρώτες ενδείξεις είναι μάλλον απογοητευτικές.