Σιζόπουλος: Κράτος και ΜΜΕ δεν δέχτηκαν να τους πω ονόματα

Στην "Άλλη όψη" της Κυριακάτικης Σημερινής, ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος, μιλάει για την επεισοδιακή του γέννηση από τη Λεμεσό στη Λευκωσία, τη μυστηριώδη απόλυση του πατέρα του από τις Βρετανικές Βάσεις, τη σχέση του με τον Βάσο Λυσσαρίδη, την Κύπρο και τον κακό της εαυτό, τη "θητεία" του ως dj σε δισκοθήκη της Θεσσαλονίκης,

καθώς και για το πότε μίλησε για τελευταία φορά με τον Γιαννάκη Ομήρου.

Περιγράφει:

"Η ενεργός εμπλοκή μου στον συνδικαλισμό και στην πολιτική δράση ξεκίνησε ωστόσο το 1977 ως φοιτητής πλέον στη Θεσσαλονίκη. Από εκείνη την περίοδο ωστόσο, θυμάμαι ότι είχα δουλέψει ως dj σε μια δισκοθήκη. Η ιστορία έχει ως εξής: ήμουν στο πρώτο έτος των σπουδών, απόκριες, όταν είχαμε κάνει μια κατάληψη μεγάλης διάρκειας της Ιατρικής Σχολής λόγω των φοιτητικών διεκδικήσεων και ουσιαστικά δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη καθώς δεν ήξερα πότε θα λήξει. Επιπλέον, ήμασταν εκ των πρωταγωνιστών της κινητοποίησης. Για να καλύψω λοιπόν τον κενό χρόνο, αποδέχθηκα μια πρόσκληση να εργαστώ ως dj σε μια δισκοθήκη.

Ήταν μια πρόκληση, γιατί εκείνη την περίοδο η δισκοθήκη βρισκόταν στο απόγειό της, αλλά και γιατί το ποσό που έπαιρνα ως αμοιβή δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο. Μιλάμε για πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία, για την οποία πληρωνόμουν με 4.000 δραχμές, σημερινά λεφτά πάνω από 1.000 ευρώ. Δούλεψα εκεί για ένα χρόνο. Η συνεργασία μας λύθηκε, με επεισοδιακό τρόπο. Εγώ ήθελα να δώσω έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στη δουλειά μου, κυρίως παίζοντας ροκ μουσική, όχι μόνο disco. Εκεί, υπήρξε μια σύγκρουση με τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού, με αφορμή ένα εξαιρετικό τραγούδι του Chris de Burgh, το Spanish Train. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν συνέχιζα στη δισκοθήκη, αν δηλαδή γινόμουν γιατρός ή αν θα συνέχιζα αυτό τον δρόμο, αλλά αυτό που μπορώ μετά βεβαιότητας να πω είναι πως, μέχρι σήμερα, ό,τι συνέβη στη ζωή μου ως «αρνητικό», στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ήταν προς όφελός μου. Γι’ αυτό με βλέπετε συνεχώς αισιόδοξο.

Ακούω ακόμα ροκ μουσική. Το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι μάλλον οι Pink Floyd, τους οποίους έχω μελετήσει περισσότερο από όλα τα άλλα συγκροτήματα, με αγαπημένο μου δίσκο το The Wall. Σε αυτή τη δουλειά προσλαμβάνουν ιδιαίτερη διάσταση όλα όσα ταλαιπωρούν σήμερα ένα άτομο, στο πλαίσιο λειτουργίας μιας συντηρητικής κοινωνίας.

«Τα ΜΜΕ αρνήθηκαν να πάρουν ονόματα»

Έχω αποκαλύψει πολλά σκάνδαλα στη Βουλή, έχω πει δύο φορές δημόσια ότι κατέχω τα στοιχεία μιας εταιρείας, η οποία είχε 22,6 εκατομμύρια καταθέσεις στη Λαϊκή Τράπεζα και δεν κουρεύτηκε, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Όταν είπα ότι έχω τα στοιχεία των προνομιακών δανείων που έδωσε η Λαϊκή, ποιος ενδιαφέρθηκε να τα πάρει; Δεν ήρθε κανείς να μου χτυπήσει την πόρτα και όταν επιχείρησα να τα δώσω, δεν δέχτηκε κανείς να τα παραλάβει, ούτε ανώτατα στελέχη του κράτους, ούτε τα ΜΜΕ. Απευθύνθηκα σε πολλούς, αλλά αρνήθηκαν να τα παραλάβουν. Ακόμα και σε τηλεοπτικές εκπομπές παρουσίασα τα στοιχεία χωρίς ονόματα. Γιατί δεν έδωσα ονόματα; Το γεγονός όμως ότι σήμερα δεν έχω τη βουλευτική ασυλία, μου δημιουργεί πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνετε, ο εχθρός της Κύπρου είναι απλώς ο κακός εαυτός της".

Διαβάστε περισσότερα στο κυριακάτικο πακέτο της εφημερίδας "Η Σημερινή".

Keywords
Τυχαία Θέματα