Οι «S-300» που έμειναν Κύπρο

15:50 3/3/2019 - Πηγή: Sigma Live

Ήρθε, ξανά, η μέλισσα. Να μας κεντρίσει στο παχύδερμο μυαλό, μπας και κάποτε ξυπνήσουμε από τον παρατεταμένο λήθαργο. Ήρθε από μακριά. Ήρθε από τη Χάγη. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μια αναμενόμενη απόφαση, που ήρθε (όπως πάντα έρχονται τέτοια μαντάτα) την κατάλληλη στιγμή. Την ώρα του Brexit, της «Γαλάζιας Πατρίδας», των κάποιων ΜΟΕ, μιας Λουτ και ενός «Γλαύκου».

Ήταν μια απόφαση που ήρθε να εμπλουτίσει ένα ήδη πλούσιο νομικό οπλοστάσιο και να κάνει «μπετόν-αρμέ» μια γραμμή άμυνας, που μπορεί να αντέξει πολλαπλές επιθέσεις - απ’ έξω ή ακόμα και

από μέσα. Βάλαμε ένα σύστημα τύπου S-300 στο πολιτικό και νομικό μας οπλοστάσιο.

Η γνωμοδότηση για τον Μαυρίκιο μπορεί να είναι «μη δεσμευτική», αλλά μας λύνει τα χέρια να διεκδικήσουμε αυτό που κάθε κανονικό κράτος θα διεκδικούσε. Αυτονομία. Πλήρη αυτοτέλεια και έλεγχο σε όλες τις περιοχές, χωρίς «αποικιοκρατικά κατάλοιπα». Χωρίς ένα άλλο «κράτος» μέσα στο κανονικό Κράτος. Και, μέσω αυτής της διεκδίκησης, ίσως πετύχουμε μια καλύτερη συμφωνία - κυρίως πολιτική, ίσως μόνο πολιτική, γιατί τώρα δεν έχουμε μνημόνιο, αλλά «Γλαύκο».

Είναι όμως ΕΓΚΛΗΜΑ (η λέξη κεφαλαία γιατί οι ευθύνες είναι βαριές) η πολιτική ηγεσία να μην αξιοποιεί αυτό το οπλοστάσιο. Όσο τα συμφέροντα του Λονδίνου ταυτίζονται με τα συμφέροντα της Άγκυρας, δεν έχουμε κανένα λόγο να στρουθοκαμηλίζουμε. Η Βρετανία χρειάζεται τις στρατιωτικές Βάσεις, όπως τις χρειάζονται και οι Αμερικανοί σύμμαχοί τους. Ας τους τις δώσουμε, ας τους δώσουμε και άλλες πολλές στρατιωτικές διευκολύνσεις, όπως κάνουμε με τη Γαλλία και τη Γερμανία, ζητώντας και τα ανάλογα ανταλλάγματα. Όσο όμως συμπεριφερόμαστε όπως τους μπάτλερ στο Μπάκιγχαμ, θα έχουμε την ανάλογη αντιμετώπιση.

Τι μας έδωσε το Λονδίνο και του χρωστούμε τόσα πολλά, που τα αποπληρώνουμε δεκαετίες με κυριαρχία και εκδούλευση; Τι οφέλη είχαμε από την αγγλική εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό; Με εξαίρεση τον Τάσσο, ποια αποτελέσματα είχε η πολιτική το θέμα των Βάσεων «να το λύσουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας»;

Όσο εμείς οι ίδιοι δεν διεκδικούμε τα συμφέροντά μας, τα αυτονόητα συμφέροντά μας, ας μην περιμένουμε να το κάνουν άλλοι για μας. Ούτε καν τα ενοίκια δεν μας πληρώνουν από το 1965 και εμείς δεχόμαστε απαθείς τη δική τους εκδοχή. Και το θέμα δεν είναι οικονομικό. Είναι αμιγώς πολιτικό απέναντι σε μια χώρα που συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει, υπονομεύει τα εθνικά μας συμφέροντα και αξιοποιεί τον δικό μας πλούτο και τις δικές μας περιοχές, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.

Οι συνθήκες πλέον έχουν αλλάξει δραματικά και η Αγγλία αντλεί τον διεθνή της ρόλο περισσότερο από το αποικιοκρατικό της παρελθόν και λιγότερο από την πραγματική της (πολιτική, οικονομική, διπλωματική) ισχύ. Αυτό που είχε αποφασίσει ο Τάσσος το 2007 με αφορμή τη «σοβαρή αρνητική εξέλιξη» της στρατηγικής συμφωνίας Βρετανίας-Λονδίνου, είναι καιρός να το επανεύρουμε. Να ξεσκονίσουμε τις γνωματεύσεις και, μαζί με την πολύ σημαντική απόφαση του Μαυρικίου, να ξαναδούμε ένα θέμα που ποτέ δεν έκλεισε. Το θέμα των «κυρίαρχων» βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο. Γιατί έχουμε ιστορική ευθύνη απέναντι στα εγγόνια και στα δισέγγονά μας.

Υστερόγραφο: Την Επανάσταση του 1821 την ξεκίνησε ένας πιλοποιός, ένας καταχρεωμένος έμπορας και ένας τέως φοιτητής. Το Έπος του Μαχαιρά το έγραψε ένας πρώην επαγγελματίας οδηγός. Οι ηγέτες έπιναν τσάι. Τότε και σήμερα.

Αν τον έλεγαν Τσε, θα ήταν μπλουζάκι

Αν τον έλεγαν Τσε και πέθαινε στη Βολιβία, θα ήταν σήμερα μπλουζάκι που θα το φορούσαν οι λογής-λογής νεο-αριστεροί. Τον έλεγαν όμως Γρηγόρη και πέθανε στον Μαχαιρά. Πολεμούσε -και αυτός- για την Ελευθερία. Της δικής του πατρίδας εναντίον μιας ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατικής δύναμης.

Υστερόγραφο: Μόνο ένας έκπτωτος ηγέτης θα προσκυνούσε τη βασίλισσα ανήμερα της επετείου του Μαχαιρά.