Οι βρικόλακες της ιστορίας επιστρέφουν

14:42 28/9/2022 - Πηγή: Sigma Live

Αυτό κι’ αν είναι σοκαριστικό. Η Σουηδία της σοσιαλδημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους, της ανεκτικότητας, το προπύργιο του κράτους πρόνοιας, με λαϊκή ψήφο περνά στα χέρια της ακροδεξιάς. Ο Τζίμι Άκεσον, ο ηγέτης των ακροδεξιών της Σουηδίας (SD), που είναι ο νικητής των πρόσφατων εκλογών, προέρχεται από πρώην φασιστικό κόμμα. Το οποίο μεταμορφώθηκε για να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους. Κύριες πολιτικές του θέσεις η ρατσιστική – ξενοφοβική εναντίωση του στους μετανάστες και ο απροκάλυπτος Ευρωσκεπτικισμός.

Ακόμα και πριν την εποχή του οραματιστή ηγέτη Ούλαφ Πάλμε, η Σουηδία έχει μια μακρά

παράδοση ως κράτος – πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας. Όπως οικοδομήθηκε μετά τον Β! Παγκόσμιο πόλεμο σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Με ένα υψηλών δεικτών φορολογικό σύστημα που επιτρέπει στο κράτος να μεριμνά γενναιόδωρα και αποτελεσματικά  για  τους πολίτες του.

Από την ώρα της γέννησης τους μέχρι το θάνατο τους η κοινωνική πρόνοια είναι δίπλα τους. Ρώτησα κάποτε, σε μια από τις επισκέψεις μου στη Σουηδία τους Σοσιαλδημοκράτες με τους οποίους, ως ΕΔΕΚ, συμμετείχαμε στην Σοσιαλιστική Διεθνή και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, πως δέχονται οι Σουηδοί ένα τόσο  επαχθές φορολογικό  σύστημα. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Γιατί υπάρχει βαθύτατα εμπεδωμένο το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης και γιατί οι Σουηδοί θέλουν το κράτος δίπλα τους σε κάθε στιγμή της ζωής τους». Το αίσθημα αυτό, όπως ήταν φυσικό, επεξέτεινε την ύπαρξη του και στην αποδοχή των μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων προς αυτή τη Σκανδιναβική χώρα.

Το  ακροδεξιό κόμμα του Άκεσον οικοδόμησε την προεκλογική του  εκστρατεία στην ξενοφοβία και την αντιμεταναστευτική ρητορική συνδέοντας την με την αυξημένη εγκληματικότητα των τελευταίων χρόνων. Με 163.000 μετανάστες και δεύτερη χώρα στην Ευρώπη σε αριθμό αιτητών ασύλου, η Σουηδία ήταν εύκολο να «αλωθεί» από τους αδίστακτους λαϊκισμούς του ακροδεξιού – φασιστικού κόμματος του Άκεσον ο οποίος, παρ’ όλο που εγκατέλειψε προηγούμενες θέσεις του περί ναζισμού και αρίας φυλής, εν τούτοις παραμένει κατά βάθος ένας αμετανόητος λαϊκιστής, αντιευρωπαίος και βαθύτατα ξενοφοβικός.

Η συγκλονιστική και αναπάντεχη μεταμόρφωση του Σουηδικού εκλογικού σώματος πρέπει να σημάνει γενική επαγρύπνηση και κινητοποίηση των δυνάμεων της προόδου, της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ευρώπη.

Οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι προφανές ότι ανησυχούν έντονα για την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, την οξυνόμενη εγκληματικότητα και τον κίνδυνο δημογραφικών αλλοιώσεων.

Προφανώς η απάντηση δεν είναι οι αφορισμοί σε αυτές τις ανησυχίες αλλά μέτρα ελέγχου των μεταναστευτικών ροών, ενσωμάτωσης των μεταναστών και των προσφύγων και εφαρμογή της Σύμβασης της Γενεύης για τις αιτήσεις πολιτικού ασύλου. Χωρίς ασφαλώς πολιτικές που θα ενθαρρύνουν κλίμα μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας.

Το καμπανάκι κινδύνου που ήχησε στη Σουηδία θα πρέπει να ηχήσει σε «ώτα ακουόντων». Κυρίως στις Βρυξέλλες που, ως συνήθως, με τις γραφειοκρατικές ντιρεκτίβες τους αδυνατούν να πάρουν αποφάσεις και ως συνήθως «περί άλλων τυρβάζουν».

Ο ναζισμός και ο φασισμός ως λύκοι ενδεδυμένοι σε μορφή προβάτων απειλούν τη δημοκρατία.

Ώρα για συστράτευση για την υπεράσπιση της.

Η νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία με την επικράτηση του μεταφασιστικού κόμματος της Μελόνι και των συνοδοιπόρων της επιτείνει  τις ανησυχίες και πρέπει να σημάνει πανστρατιά για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Κυρίως όμως πρέπει να αφυπνίσει τις υπνώττουσες Βρυξέλλες. Από το μακάριο ύπνο της γραφειοκρατίας, της λογιστικής διαχείρισης, των μνημονίων, των κοινωνιών των δύο τρίτων και της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια χρόνου. Εδώ και τώρα επιβάλλεται εκ βάθρων αλλαγή πολιτικών. Στήριξη της κοινωνικής συνοχής, εγκατάλειψη των ανάλγητων οικονομικών πολιτικών, έλεγχος της παράνομης μετανάστευσης, σεβασμός της κρατικής κυριαρχίας των χωρών – μελών μέσα στο κοινό Ευρωπαϊκό ενοποιητικό πλαίσιο. Φρένο στην ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τερματισμός της ποδηγέτησης της πολιτικής από τις περίφημες αγορές.

Του Γιαννάκη Ομήρου

Πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων