Ούτε Κριστιάνο ούτε Ραούλ: Το απόλυτο «7» της Ρεάλ έσβησε στην άσφαλτο

11:18 23/12/2020 - Πηγή: Sigma Live

Όταν μιλάμε για ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης το να απαριθμήσεις ονομαστικά και μόνο τους παίχτες που έγραψαν ιστορία με τη φανέλα της είναι εύκολη υπόθεση. Βλέπεις, ξεκινώντας από τον Πούσκας και τον Ντι Στέφανο και καταλήγοντας στους σύγχρονους «ημίθεους» Ζιντάν, Ρονάλντο και Ράμος, η υπερ-εκατονταετής πορεία της είναι γεμάτη από ανθρώπους που από διάφορα πόστα συνεισέφεραν στην δημιουργία του θρύλου και της δημοφιλίας που απολαμβάνει σήμερα η «βασίλισσα».

Ωστόσο ακόμη και σήμερα οι Ultras τραγουδούν ένα άλλο όνομα

σε κάθε εντός έδρας ματς. Ακριβώς στο 7ο λεπτό κάθε αγώνα οι φανατικοί του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» τιμούν έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος –σε αντίθεση με άλλους συμπαίκτες του- δεν είχε ανακηρυχθεί ποτέ πρώτος σκόρερ, δεν είχε κερδίσει ποτέ καμία Χρυσή Μπάλα και δεν είχε λάβει ποτέ κάποιο μεγάλο βραβείο. Εκείνος, ο Χουανίτο για τον οποίο γράφονται αυτές οι γραμμές, είχε κατακτήσει τα γαλόνια του σε άλλο επίπεδο. Όχι μέσα από στατιστικές και επιτεύγματα, αλλά στις καρδιές των οπαδών.

Πάντως -για να μιλήσουμε και λίγο με νούμερα- κακός παίχτης δεν ήταν ο Χουανίτο. Ίσα-ίσα… Άλλωστε το να παραμείνεις για δεκαετία στο ρόστερ μιας τέτοιας ομάδας καταγράφοντας 284 συμμετοχές στην La Liga και 85 γκολ στην μεγάλη κατηγορία και άλλα 17 σε ευρωπαϊκά ματς, δεν είναι κάτι που γίνεται με… δημόσιες σχέσεις ή για χατίρι των οπαδών.

Οι αγωνιστικές αρετές αυτού του επιθετικογενούς ποδοσφαιριστή ήταν πάρα πολλά. Απλά η ταχύτητα, η ικανότητά του στην ντρίπλα ή η έφεσή του στο σκοράρισμα –αν και σε πολύ υψηλό επίπεδο- ωχριούσαν μπροστά στην μαχητική ψυχή του και στην λατρεία του για την φανέλα και το σήμα των «μερένχες». Και αυτό το πάθος μπορούσαν να το αντιληφθούν εύκολα οι οπαδοί οι οποίοι κάθε φορά που τον αντίκριζαν μέσα στο γήπεδο είχαν την αίσθηση ότι έπαιζε ένας από αυτούς…

Γι’ αυτό και γνώριζε πάντοτε την αποθέωση, ανεξάρτητα από την απόδοσή του, ακόμα και όταν γινόταν αλλαγή. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από το παρακάτω βίντεο, έχοντας κατά νου ότι μόλις ένα λεπτό νωρίτερα η Ρεάλ Μαδρίτης έγραφε το 4-0, ανατρέποντας το 5-1 με το οποίο είχε ηττηθεί από την Γκλάντμπαχ στην Γερμανία και παίρνοντας έτσι την πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου UEFA (σημερινού Europa League).

Αυτό ήταν μόνο ένα από τα 15 -συνολικά- παιχνίδια που η Ρεάλ κατόρθωσε να επιστρέψει ούσα πίσω στο σκορ, έχοντας τον θρυλικό Χουανίτο Μαραβίγια στη σύνθεσή της. Στα δύσκολα ήταν πάντα εκεί, έτοιμος να υπηρετήσει την βασίλισσά του, πλαισιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο μύθους όπως ο Σαντιγιάνα, ο Ντελ Μπόσκε, ο Καμάτσο και αργότερα την επόμενη γενιά των Σαντσίς, Μίτσελ, Μπουντραγκένιο και τόσων άλλων.

Βέβαια, από όλες αυτές τις ανατροπές, εκείνες που έμειναν στην ιστορία ήταν αυτές τις περιόδους 1984-85 και 1985-86. Εκείνη την διετία κατά της διάρκειας της οποίας η Ρεάλ γνώρισε βαριές εκτός έδρας ήττες στα νοκ άουτ, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο κατάφερε να τις ανατρέψει στο γήπεδό της, με πρωταγωνιστές αδάμαστες ψυχές όπως αυτή του Χουανίτο. Και κανένας άλλος εκτός από αυτόν δεν είχε πιάσει καλύτερα το… νόημα. Άλλωστε η απολύτως ενδεικτική της ιδιοσυγκρασίας του ατάκα που έμεινε στην ιστορία είχε έρθει μετά την ήττα με 3-1 από την Ίντερ στον ημιτελικό του UEFA το 1986. «Ενενήντα λεπτά στο Μπερναμπέου είναι πάρα πολύς χρόνος» είχε πει. Το τελικό 5-1 σε ακόμη μία θρυλική ανατροπή τον είχε δικαιώσει!

«Το να παίζω εδώ με κάνει να νιώθω σαν να αγγίζω τον ουρανό» είχε πει κάποτε, ενώ ακόμη πιο… γουστόζικη ήταν μια άλλη δήλωσή του όταν χαρακτήρισε το «πιο… ερεθιστικό (σ.σ για να το θέσουμε κομψά) πράγμα στον κόσμο», το να αγωνίζεται για τους «μερένχες». Δηλώσεις με μεγάλο ειδικό βάρος, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι προερχόταν από τις ακαδημίες της Ατλέτικο Μαδρίτης ή ότι είχε αποκαλύψει πως μικρός υποστήριζε την Σαραγόσα.

Η αγάπη του για την ομάδα της ισπανικής πρωτεύουσας δεν σταμάτησε ούτε όταν εκείνος έφυγε από την ομάδα του 1987, έχοντας κατακτήσει 4 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 2 Κύπελλα UEFA. Μετά από δύο σεζόν στην Μάλαγα κρέμασε τα παπούτσια του και ασχολήθηκε με την προπονητική. Αλλά όταν είχε ελεύθερο χρόνο πήγαινε στο λατρεμένο του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», ως οπαδός πια για να παρακολουθήσει κάποιο ματς.

Επιστρέφοντας σπίτι του μετά από ένα από αυτά με αντίπαλο την Τορίνο, έχασε την ζωή του σε τροχαίο… Ήταν η 2α Απριλίου 1992… Η μέρα που έφυγε από την ζωή και έγινε ένα με τον μύθο…