Παρουσίαση Βιβλίου «Οι Αετοί του Πενταδάκτυλου»

17:03 4/5/2015 - Πηγή: Sigma Live

Πραγματοποιείται την ερχόμενη Παρασκευή 8 Μαΐου και ώρα 8:00 μμ στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Αραδίππου, η παρουσίαση του βιβλίου του γνωστού δημοσιογράφου και συγγραφέα, Χαράλαμπου Χαραλαμπίδη, «Οι Αετοί του Πενταδάκτυλου». Το βιβλίο, ο οποίο έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα σε όλα τα βιβλιοπωλεία, έχει θέμα τις μάχες των παλληκαριών του β’ Λόχου του 231 Τάγματος Πεζικού ενάντια στους εισβολείς το 1974. Ακολουθεί απόσπασμα του Βιβλίου «Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας οι Τούρκοι δεν επιχείρησαν καμιά προωθητική κίνηση κατά του 2ου

Λόχου του 231 Τάγματος Πεζικού. Περιορίστηκαν να ενισχύονται σε άνδρες και οπλισμό και να προετοιμάζονται για επίθεση, μόλις η ηγεσία τους έκρινε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Και η στιγμή αυτή δεν άργησε να έλθει. Αφηγείται ο Λοχίας του Λόχου Αντώνης Καλημέρας: «Από τα χαράματα της 14ης Αυγούστου οι Τούρκοι άρχισαν να πλήττουν ανηλεώς τις θέσεις μας κα’ όλο το μήκος της ζώνης ευθύνης του Λόχου μας.. Οι όλμοι μάς κτυπούσαν από τον Άγιο Βασίλειο, όπου ήταν η έδρα του Τάγματός μας προτού αποχωρήσουμε, και από τη Φώττα. Γινόταν χαλασμός κόσμου. Ζούσαμε κυριολεκτικά σε μια κόλαση πυρός. Αυτό που συνέβαινε δεν περιγράφεται. Ό,τι και να πεις είναι φτωχά τα λόγια. Κοντά στη θέση που βρισκόμουν με το Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Δεκανέα-πολυβολητή Ανδρέα Φεσά, έπεσε όλμος. Από την έκρηξη ο γενναίος πολυβολητής μας Φεσάς τραυματίστηκε θανάσιμα. Έπεσε με το τιμημένο πολυβόλο του στην αγκάλη. Ήταν ένα γενναίο παλληκάρι. Ο χάροντας ζήλεψε την λεβεντιά του και τον πήρε τόσο άσπλαχνα. Αιώνια νάναι η μνήμη του. Οι συμπολεμιστές του πάντοτε θα τον θυμόμαστε…». -Τραυματίες δεν υπήρχαν; - Εγώ τραυματίστηκα στο χέρι, αλλά δεν εγκατέλειψα τη θέση μου. ΄Αλλωστε, για μετακίνηση δεν μπορούσε να γίνει λόγος, διότι τα φυλάκια και τα πρόχειρα χαρακώματά μας βάλλονταν αδιάκοπα από την αεροπορία, το πυροβολικό, τους όλμους και τα πυροβόλα των τουρκικών αρμάτων. Ακόμα και ελεύθεροι σκοπευτές, κρυμμένοι σε διάφορα σημεία, κτυπούσαν εναντίον των θέσεών μας. Μετά από τον ανηλεή βομβαρδισμό των θέσεών μας οι Τούρκοι, με άρματα, τεθωρακισμένα και πεζικό, εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση εναντίον του Φυλακίου 301 και το διέλυσαν κυριολεκτικά. Οι ελάχιστοι υπερασπιστές του διατάχθηκαν να συμπτυχθούν προς τον Άγιο Ερμόλαο. Μετά τη σύμπτυξη των υπερασπιστών του 301, ενωμένα τα τουρκικά τμήματα, δυνάμεως δυο περίπου λόχων, έστρεψαν τα πυρά τους εναντίον μας μέχρι τις τρεις περίπου το απόγευμα. Τότε ο Λοχαγός μας έδωσε διαταγή να μπούμε στα πολυβολεία. Ο συστρατιώτης μας Ιακώβου Ιάκωβος, που είχε τυφλωθεί από τους καπνούς και τη σκόνη των εκρήξεων, σηκώθηκε για να τρέξει στο πολυβολείο αλλά δεν τα κατάφερε, Διέτρεχε άμεσο θανάσιμο κίνδυνο. Ήρθε το βράδυ και οι Τούρκοι επιχειρούσαν ακόμη να μάς εκδιώξουν από τις θέσεις μας , αλλά εμείς μείναμε εκεί. Ο Ιακώβου , ευτυχώς δεν κτυπήθηκε και κατάφερε να πλησιάσει το φυλάκιο. Τον είδα και τον τράβηξα να σκύψει, διότι απέναντι Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές κτυπούσαν τις θέσεις μας. Ευτυχώς που τον τράβηξα, διότι μόλις έσκυψε, σφαίρα Τούρκου ελεύθερου σκοπευτή πέρασε από κει που εκινείτο. Χαλασμός κόσμου Η 15η Αυγούστου ήταν η τελευταία μέρα της επεισοδιακής επικής μάχης του Δευτέρου Λόχου του 231 Τάγματος Πεζικού. Οι στρατιώτες που είχαν πάρει μέρος στη μάχη εκείνη έχουν να λένε πολλά για τις δραματικές στιγμές που έζησαν, πολεμώντας ενάντια σε υπεράριθμους πάνοπλους εχθρούς, ελάχιστοι αυτοί και χωρίς καμιά ενίσχυση. Νηστικοί και διψασμένοι, πολέμησαν μέχρι τη στιγμή που η υπεροχή του εχθρού σε όπλα και αριθμό ανδρών καθιστούσε μάταιη κάθε αντίστασή τους. Μόνη έντιμη διέξοδος ήταν η σύμπτυξη. Και κατόρθωσαν να συμπτυχθούν συντεταγμένοι, κάτω από τα αδιάκοπα τουρκικά πυρά. Ας αφήσουμε τον Λοχία Καλημέρα να μας μιλήσει για την επική εκείνη μάχη:« Με το πρώτο φως οι Τούρκοι άρχισαν να μάς σφυροκοπούν. Αεροπορία, άρματα μάχης, τεθωρακισμένα, πεζικό είχαν στρέψει τα πυρά τους εναντίον των θέσεων μας. Εκείνο που συνέβαινε ήταν απερίγραπτο. Κόλαση πυρός, χαλασμός κόσμου. Το ύψωμα, όπου βρισκόμασταν, δεχόταν ακατάπαυστα βόμβες, ρουκέτες, βλήματα πυροβολικού, αρμάτων, τεθωρακισμένων και βροχή όλμων και ΠΑΟ…Από τα χαρακώματα εγώ είχα μεταβεί στο πολυβολείο και ο Κωνσντίνου ακολούθησε το Λοχαγό μας Ζένιο στο παρατηρητήριο. Μαζί μου ήταν ο Λοχίας Καναρίνης Ευθύβουλος και οι οπλίτες Καραγιάννης Ιωάννης και Παύλου Παύλος. Μετά από μερικές ώρες, όταν οι προπαρασκευαστικές βολές της αεροπορίας και του εχθρικού πυροβολικού σταμάτησαν, άρχισε η κατά μέτωπον εχθρική επίθεση αρμάτων, τεθωρακισμένων και πεζικού εναντίον όλων των φυλακίων μας, 305,306,308 και 31. Όταν έφτασαν οι Τούρκοι σε ναρκοπέδιο, αριστερά από τα Φυλάκιο 306, σταμάτησαν. Εμείς όμως δεν είχαμε τα κατάλληλα όπλα να τους κτυπήσουμε. Η Διοίκηση του Τάγματος, για αντιπερισπασμό, διέταξε επίθεση δύναμης Λόχου υπό τον Υπολοχαγό Μάμαλη, κατά των Τούρκων αλλά η επιχείρηση δεν ετελεσφόρησε. Από κείνη τη στιγμή ήμασταν καταδικασμένοι ή να παραδοθούμε ή να συμπτυχθούμε και να προτάξουμε άμυνα σε άλλες θέσεις, ενισχυμένοι και από τους άλλους λόχους. Οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν ότι μετά την αποτυχία της επιχείρησης Μάμαλη είχαν το πεδίο δράσης ελεύθερο. Πάνοπλοι και κατά πολύ υπέρτεροι σε άντρες, όπως ήταν άρχισαν να επιχειρούν κυκλωτική κίνηση. Τότε, φάνηκαν οι στρατιωτικές ικανότητες του Λοχαγού μας. Ο Ζένιος βγήκε από το πολυβολείο και είδε κάτω από το φυλάκιό μας τουρκικά άρματα και την κύρια δύναμη των εχθρικών τεθωρακισμένων, των αρμάτων και του πεζικού να επιχειρούν κυκλωτική κίνηση εναντίον όλων των φυλακίων μας. Εκτίμησε πολύ ορθά την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Αντιλήφθηκε ότι ήταν μάταιη κάθε αντίστασή μας, διότι ενισχύσεις δεν θα έφθαναν από πουθενά. Συνεπώς, θα διέπραττε σφάλμα θανάσιμο, αν μάς άφηνε εκεί, μια δράκα στρατιωτών, βέβαιος όντας ότι θα δεν θα γλύτωνε κανένας μας από του Αττίλα τα νύχια και του χάρου τα δόντια.. Τότε και μόνον τότε, πήρε την απόφαση να διατάξει απαγκίστρωση των ανδρών όλων των φυλακίων εκτός του 306, όπου βρισκόταν ο ίδιος. Εκείνος έμεινε εκεί, άξιος ηγέτης, και παγίδευσε το ύψωμα μέχρι τις τέσσερεις η ώρα το απόγευμα. Ήταν ο τελευταίος που έφευγε. Η διαταγή του ήταν να κινηθούμε από την αθέατη πλευρά των φυλακίων για να μην γίνουμε αντιληπτοί από τον εχθρό. Νάναι καλά, όπου κι αν βρίσκεται, ο Λοχαγός και σωτήρας μας Νικόλας Ζένιος. …». Κατεβαίνοντας ο Καλημέρας , με τον Κωνσταντίνου, τον Καναρίνη και τον Παύλου είδαν ένα «Λάντροβερ» να τους πλησιάζει. Το δηγούσε κάποιος πολίτης Ανδρέας Μακρής. Τους πλησίασε και τους είπε ότι τους είδε ο Διοικητής και τους θέλει στο Τάγμα. Μόλις έφτασαν είδαν τον υπολοχαγό Μάμαλη, ο οποίος άρχισε να τους επικρίνει με άγριες διαθέσεις διότι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους άνευ διαταγής και τους απείλησε ότι θα τους έστελλε στο Στρατοδικείο. Τού είπαν ότι τα τουρκικά άρματα είναι πίσω από το φυλάκιό τους. Ακροβολίστηκαν με τους άλλους και σε λίγο φάνηκαν τα τουρκικά άρματα, που έρχονταν εναντίον τους, ρίχνοντας βολές στον αέρα. Ένα από τα άρματα έπεσε σε νάρκη και αχρηστεύτηκε. Τα άλλα σταμάτησαν. Βρήκαν την ευκαιρία οι εθνοφρουροί να απομακρυνθούν προχωρώντας προς το δρόμο Αγίου Βασιλείου-Μύρτου. Τον διέσχισαν και έφτασαν στα υψώματα μεταξύ Γερολάκκου- Μάμμαρι. Ο Καλημέρας με τον Ιακώβου Ιάκωβο και τον Στέλιο με το πολυβόλο πήγαν στην Κοκκινοτριμιθιά κι απ’ εκεί στο νοσοκομείο Μόρφου. Από το νοσοκομείο, όπου έτυχαν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, γύρισαν πίσω στη Φιλιά, όπου έμειναν 3-4 μέρες και μετά πήγαν στο Ακάκι, απ’ όπου μετακινήθηκαν στην Ευρύχου και τέλος στην Κοράκου, οπού στις 17-18 Αυγούστου ανασυγκροτήθηκε το Τάγμα. Τελειώνοντας, Καλημέρας και Κωνσταντίνου, ευχήθηκαν να μην ξαναζήσει η Κύπρος τις εφιαλτικές μέρες που έζησαν τα παιδιά της το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 1974.