Προσφυγή για μη επιστροφή του Ταμείου Χήρων και Ορφανών

14:21 24/12/2014 - Πηγή: Sigma Live

Καταχωρήθηκε την Τρίτη 23/12 στο Ανώτατο Δικαστήριο προσφυγή, μέσω του Δικηγόρου Στεφανίδη, αναφορικά με τη μη επιστροφή του Ταμείου Χηρών και Ορφανών, σε αφυπηρετήσασα, άγαμη, δημόσιο υπάλληλο, όπως ακριβώς ισχύει και για τους διαζευγμένους και γι’ αυτούς που έχει αποβιώσει ο/ή σύζυγος.

Στην προσφυγή της η αιτήτρια εγείρει, μεταξύ άλλων, ισχυρισμό για το ότι η νέα νομοθετική ρύθμιση, η οποία ισχύει από 1.1.2013 [Άρθρο 6 του περί Συνταξιοδοτικών Ωφελημάτων Κρατικών Υπαλλήλων

και Υπαλλήλων του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα περιλαμβανομένων και των Αρχών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Διατάξεις Γενικής Εφαρμογής) Νόμου του 2012, Ν. 216(Ι)/2012] παραβιάζει το δικαίωμα στην περιουσία της, το οποίο προστατεύεται από το Άρθρο 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α. αλλά και το Άρθρο 17 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς στοιχειοθετεί ιδιαίτερα επαχθή επέμβαση και αποστέρηση περιουσιακού αγαθού.

Συναφώς, γίνεται παραπομπή στην απόφαση Ζουμπουλίδης κατά Ελλάδας (Νο 2) no 36963/2006 ημ. 25ης Ιουνίου 2009, παρ. 35, στην οποία υπογραμμίσθηκε ότι: «Πράγματι, μόνο το δημοσιονομικό συμφέρον του Δημοσίου δεν μπορεί να αφομοιωθεί συλλήβδην σε ένα γενικότερο δημόσιο συμφέρον, το οποίο θα δικαιολογούσε σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση την παραβίαση των δικαιωμάτων του πολίτη», όπως και ότι για να είναι δε επιτρεπτή η νομοθετική αυτή επέμβαση στο δικαίωμα της περιουσίας πρέπει να παρατίθενται συγκεκριμένα συγκριτικά στοιχεία που να καθιστούν δυνατή τη διαπίστωση πραγματικού δημόσιου συμφέροντος, η δε περιστολή των κρατικών δαπανών, η δημοσιονομική πολιτική της χώρας και το ταμειακό συμφέρον του κράτους δεν αποτελεί θεμιτό σκοπό περιορισμού του περιουσιακού δικαιώματος (Ε.Δ.Δ.Α. Zielinski, Pradal, Gonzalez κ.λπ. κατά Γαλλίας, απόφαση της 28.10.1999, Ε.Δ.Κ.Α. ΜΒ΄, σ. 420 επ.).

Περαιτέρω, υποστηρίζει η αιτήτρια ότι με τη νέα αυτή νομοθετική ρύθμιση παραβιάζεται η αρχή της δικαιολογημένης ή προστατευόμενης εμπιστοσύνης του πολίτου προς το Κράτος αλλά και της αρχής της ασφάλειας δικαίου, οι οποίες συνάγονται ευθέως από την αρχή του κράτους δικαίου, καθώς ανετράπη νομοθετικό καθεστώς το οποίο ίσχυε για μακρό χρονικό διάστημα, χωρίς μάλιστα να υπάρχει ένα μεταβατικό καθεστώς, ισχυριζόμενη ότι αντιβαίνει στην αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης η τροποποίηση της εθνικής ρύθμισης που στερεί αναδρομικά τον ιδιώτη από ένα δικαίωμα που έχει αποκτήσει βάσει της προγενέστερης ρύθμισης (απόφαση της 11ης Ιουλίου 2002, C-62/2000, Marks &Spencer, Συλλογή 2002, σ. I-6325, σκέψη 45).