Πρωτομαγιά και στοχασμοί για την Τουρκοκυπριακή Αριστερά

14:05 2/5/2022 - Πηγή: Sigma Live

Ήταν μια χούφτα άνθρωποι. Μετά την Πρωτομαγιά του 1958 πυροβολήθηκαν, μαχαιρώθηκαν. Υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να φύγουν στην εξορία.

Μερικοί ήταν ενεργά μέλη της ΠΕΟ, άλλοι μέλη του ΑΚΕΛ. Αγωνίζονταν για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Δεν είχαν εις βάθος γνώση του Μαρξισμού, ωστόσο ενστερνίστηκαν ολόψυχα το διεθνισμό, ένα από τα σημαντικότερα

χαρακτηριστικά της κοσμοθεωρίας της Αριστεράς. Πίστευαν στην αδελφοσύνη των λαών. Δεν έβλεπαν την ελληνοκυπριακή κοινότητα ως εχθρο και εναντιώθηκαν γενναία στην πολιτική της Διχοτόμησης (Taksim), η οποία δεν είχε καμιά νόμιμη βάση. Αυτή ήταν και η σημαντικότερη πολιτική τους στάση, να πουν «Όχι» στη Διχοτόμηση.

Μετά την Πρωτομαγιά του 1958 δέχθηκαν επιθέσεις, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τις απόψεις τους.

Και η δεύτερη γενιά των Τουρκοκυπρίων Αριστερών απέρριψε την ιδέα της Διχοτόμησης της Κύπρου και εναντιώθηκε στην επιδίωξη του Τουρκικού εθνικισμού.

Αυτό δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς η Διχοτόμηση αποτελούσε το επίσημο αφήγημα του κράτους και του βαθέος κράτους, που ήθελαν με κάθε μέσο να πραγματοποιήσουν. Έτσι, και η δεύτερη γενιά ήρθε αντιμέτωπη με σοβαρή καταπίεση.

Εναντιώθηκαν στη Διχοτόμηση, διότι δεν αποτελούσε μια νόμιμη πολιτική επιλογή. Ήταν ένα «έργο» του επεκτατικού Τουρκικού εθνικισμού και του αποικιακού καθεστώτος. H προσπάθεια διαίρεσης μιας χώρας με την προώθηση της ύπαρξης μιας ομοεθνούς κοινότητας, που αποτελούσε το 18% του συνολικού πληθυσμού, ήταν και είναι ένα επεκτατικό έργο.

Ένας από τους αριστερούς που τόνισε με τόλμη ότι η Διχοτόμηση δεν είχε καμιά νόμιμη βάση ήταν ο ηγέτης του Τουρκικού Εργατικού Κόμματος, Μεχμέτ Αλί Αϊμπάρ. Σε ομιλία του στις 10 Μαΐου 1964 στην Προύσα, περιέγραφε τις διαφορές μεταξύ του αιτήματος για Ένωση και Διχοτόμηση (Taksim), με τα εξής λόγια:

«Οι Τουρκοκύπριοι δεν είχαν το ιδανικό της ένωσης με τη Μητέρα Πατρίδα για το οποίο πολέμησαν και πέθαναν.  Ενώ οι Ελληνοκύπριοι ανέπτυξαν την αξίωση της ένωσης από γενιά σε γενιά. Για αυτή την ιδέα οργανώθηκαν, δημιούργησαν ένοπλες ομάδες και για χρόνια πολέμησαν κατά των Βρετανών.»

Ο Αϊμπάρ στη συνέχεια επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι η τουρκοκυπριακή ηγεσία επέλεξε να συμμαχήσει με τους Βρετανούς αποικιοκράτες, ενάντια στον αγώνα των Ελληνοκυπρίων για την Ένωση: «Σε κάθε αντίσταση και εξέγερση των Ελληνοκυπρίων εναντίον της Βρετανίας, οι ηγέτες της τ/κ κοινότητας στήριζαν τη Βρετανία.»

Μετά το πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ εναντίον του Μακαρίου το 1974, η Τουρκία, παραβιάζοντας, τόσο τη Συνθήκη Εγγυήσεων όσο και το διεθνές δίκαιο, διαίρεσε τη χώρα γεωγραφικά και δημογραφικά. Οι Ελληνοκύπριοι που ζούσαν στο βόρειο τμήμα του νησιού εκτοπίστηκαν και η περιουσία τους κατασχέθηκε.

Το αποκορύφωμα του επιθετικού Τουρκικού εθνικισμού ήταν η ίδρυση κράτους στο έδαφος των Ελληνοκυπρίων. Αυτό όμως δεν είχε και δεν έχει καμιά νόμιμη βάση.

Ως εκ τούτου, η ΤΔΒΚ δεν αναγνωρίστηκε από καμία χώρα, ούτε όμως έχει γίνει αποδεκτή στη συνείδηση της πρώτης και δεύτερης γενιάς των Τουρκοκυπρίων Αριστερών, της οποίας μεγάλο μέρος συνέχισε να αγωνίζεται για την επανένωση της Κύπρου.

Οι Πραγματιστές και Αριστεροί Φεντεραλιστές

Η Τουρκοκυπριακή Αριστερά όταν αγκάλιασε την ιδέα της Ομοσπονδιακής λύσης δεν αντιδρούσε αφηρημένα κατά της διαίρεσης της Κύπρου, ουσιαστικά εναντιωνόταν και κατά του Τουρκικού επεκτατικού εθνικισμού. Ποτέ δεν πίστευε ότι η ανακήρυξη της ΤΔΒΚ ήταν νόμιμη.

Δυστυχώς, αυτή η πολιτική ευαισθησία σταδιακά χάνεται και η νέα γενιά των στελεχών της Τ/κ Αριστεράς απομακρύνεται από τις αξίες, όπως η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η κοινή πατρίδα.

Έχουν μια πραγματιστική προσέγγιση και υποστηρίζουν την Ομοσπονδιακή λύση, διότι δεν αναγνωρίστηκε το «ψευδοκράτος». Δηλαδή, λίγο πολύ νιώθουν ότι «Είμαστε υπόχρεοι να δημιουργήσουμε ένα ομοσπονδιακό κράτος μαζί με τους Ελληνοκυπρίους, διότι δεν αναγνωρίστηκε η ΤΔΒΚ.»

Οι Πραγματιστές δεν ασκούν κριτική στον επεκτατικό εθνικισμό και δεν επικρίνουν τις έκνομες ενέργειες της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Γι’ αυτούς το ομοσπονδιακό κράτος αποτελεί μια λύση «μη χείρον βέλτιστον». Δεν βλέπουν την Ομοσπονδία ως μια ιστορική προοπτική για το μέλλον της Κύπρου. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι η ΤΔΒΚ κτίστηκε πάνω στη βία, την εθνοτική κάθαρση και την αδικία. Δεν νιώθουν θλίψη για το γεγονός ότι η Κύπρος είναι διχοτομημένη.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούν να αναπτύξουν μια ουσιαστική πολιτική για την ειρήνη και τη συμφιλίωση…