Σπάραξαν καρδιές 43 χρόνια μετά: «Κόρη μου εστράντζισα»

09:11 5/3/2018 - Πηγή: Sigma Live

Συγκλονιστικές ήταν οι στιγμές στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στον Οικισμό Αγίου Αθανασίου το περασμένο Σάββατο. Ο 18χρονος Σολωμής κι ο πατέρας του, θάφτηκαν με κάθε πρέπουσα τιμή κι έδωσαν στη μάνα και γυναίκα αλλά και στην αδελφή τους, μια ανάσα, 43 χρόνια μετά.

Ο Παύλος Σολωμή ήταν 42 ετών και ο γιος του Σολωμής Παύλου Σολωμή 18 ετών. Κατάγονταν από την Κώμη Κεπήρ Καρπασίας και τα λείψανά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στη Λίμνη της Γαλάτειας και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNΑ.

Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε η αδελφή και κόρη των μέχρι πρότινος αγνοουμένων, Χριστίνα

Παύλου Σολωμή Πατσιά.

Αυτούσιος ο επικήδειος λόγος της:

Σήμερα, 3 Μαρτίου 2018, κλείνει η σελίδα της αναμονής.
Πάντα είχαμε την ελπίδα για μια διαφορετική, χαρούμενη αντάμωση στην Κώμη Κεπήρ, στο χωριό μας.
Το χαμπάρι όμως ήρθε 43 χρόνια μετά και σας ανταμώνουμε μικρότερους από εμάς, παγωμένους στον χρόνο, τα οστά σας μόνο σε ένα κασελάκι, εδώ στην εκκλησία του Αγίου Λουκά στον οικισμό Αγίου Αθανασίου, στη Λεμεσό, για την κηδεία σας.
Ήταν 15 Αυγούστου του 1974, που συνέλαβαν όλη την οικογένεια από το σπίτι μας στην Κώμη Κεπήρ, Τουρκοκύπριοι χωριανοί μας και μας μετέφεραν στο χωριό Γαλάτεια.

Εκεί, ήταν η τελευταία στιγμή που σας είδα ζωντανούς και αυτό φευγαλέα, αφού βιαστικά μας απομάκρυναν από κοντά σας, εκείνη την μαύρη μέρα.
Ο Πασιάς μάς είχε τότε προσωπικά υποσχεθεί ότι σε τρεις μέρες, θα ερχόσασταν πίσω, κοντά μας στο σπίτι μας στην Κώμη. Αυτό όμως ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.

Περάσαμε χρόνια δύσκολα μόνες μας, η μάνα μου και εγώ, με τη σκέψη πάντα σε εσάς και την αγωνία για μια καλή είδηση, ένα καλό χαμπάρι. Θέλω να σας πω παπά μου και Σόλο μου, ότι ο Θεός δεν μας πέταξε…. Έσμιξα με μια πολύ καλή οικογένεια, που με στήριξε όσο μπορούσε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου και τους ευχαριστώ.

Από εκεί ψηλά όμως θα βλέπετε και θα καμαρώνετε όλοι μαζί…Από αυτή την υπέροχη οικογένεια είναι ο σύζυγος μου Βάσος, που αν ήσουν εδώ παπά μου θα καμάρωνες την καλοσύνη και την αξιοσύνη του…. Πόσο σου μοιάζει….

Η οικογένεια μεγάλωσε, έχεις παπά μου 3 εγγόνια και εσύ Σόλο μου, αδελφοτέκνια, τον Παύλο, την Αργυρώ και τον Γιώργο. Ποτέ όμως δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον παππού τους ή τον θείο τους, να παίξουν μαζί σας και να αστειευτούν, ή να πάρουν τις συμβουλές σας.

Η μάνα μου, έτρεξε παντού για να μάθει για εσάς. Μόνο υποσχέσεις έπαιρνε, όση ώρα ήταν μπροστά, ότι θα προσπαθούσαν. Υποσχέσεις της ώρας τις αποκαλούσα πάντα.

Κανένας όμως, από αυτούς ψηλά, δεν ήρθε μπροστά να μας στηρίξει, να δει αν χρειαζόμασταν κάτι, να μας συμβουλέψει. Κανένας δεν βρέθηκε να πει τι ήξερε για εσάς, τι σας συνέβηκε. Και πάντα ζούσαμε με την ελπίδα.

Τα γιατί πολλά.

Όσο και να αγωνίστηκα, δεν μπόρεσα να βρω κάποιο να μου δώσει την απάντηση! Το μόνο που κατάλαβα πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ότι ο φανατισμός και οι έχθρες μάς έφεραν εδώ που είμαστε τώρα!

Έκαμαν άλλοι, ψευτοπατριώτες, αυτά που έκαμαν σε αθώους και δυστυχώς πληρώσαμε εμείς το μεγάλο τίμημα, όπως τόσοι άλλοι, να σας θάβουμε σήμερα 2 λεβέντες, 42 και 18 χρονών που βρισκόσασταν στο χωριό σας και στις δουλειές σας, με τα όνειρά σας για το μέλλον με την οικογένεια σας, χωρίς να πειράξετε κανένα και χωρίς να είσαστε μπλεγμένοι πουθενά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφασίσετε να μείνουμε στο χωριό μας. Δεν είχαμε την τύχη να σας θάψουμε τουλάχιστο στο χωριό μας, στην Κώμη μας, που τόσο αγαπούσατε και στήνατε τα όνειρά σας, τα όνειρα όλης της οικογένειας μας εκεί.

Σας κηδεύουμε σήμερα εδώ, στη Λεμεσό, που μας φιλοξενεί για τόσα χρόνια. Ας είναι, φτάνει που είμαστε και πάλι όλοι κοντά! Θα υπάρχει ο τάφος, ένα σημείο αναφοράς. Το νέο σας σπίτι, που θα έρχομαι να ανάβω το καντήλι σας και να λέμε τα δικά μας. Και έχω πολλά να σας πω.

Κάποτε, υποσχέθηκα στη μάνα μου, που δεν μπορούσε πλέον να αγωνίζεται και να σας αναζητά, ότι θα συνέχιζα εγώ τον αγώνα της, θα σας έβρισκα και θα σας έφερνα κοντά της πριν πεθάνει. Θα γινόταν μια κανονική κηδεία με βάση τη θρησκεία μας, και ένας τάφος για να ανάβουμε το καντήλι σας.

Η υπόσχεση που έδωσα, πραγματοποιείται σήμερα. Σήμερα, εδώ μπροστά στα ιερά οστά σας, δίνω νέα υπόσχεση. Να αγωνιστώ όσο μπορώ για την Ειρήνη, τη Συμφιλίωση και την Επανένωση της Κύπρου μας.

Μια Κύπρο για όλους μας, όπως πάντα μας έλεγες παπά μου. Είναι μικρή για να είναι μοιρασμένη, αλλά αρκετά μεγάλη για να μας χωρεί όλους.
Όχι άλλο κλάμα! Όχι άλλο αίμα να χύνεται άδικα! Όχι άλλες μαυροφορεμένες και παιδιά ορφανεμένα!
Φτάνει πια!

Τελειώνοντας
---Το πιο μεγάλο «ευχαριστώ», πρέπει να το εκφράσω στην Τουρκοκύπρια διερευνήτρια δημοσιογράφο Sevgul Uludag, έναν απλό άνθρωπο, με μια μεγάλη Κυπριακή καρδιά, που στάθηκε κοντά μου από το 2008 και με στήριξε ηθικά και ψυχολογικά στα δύσκολα, σαν φίλη μου μέχρι σήμερα.
Γράφοντας τις ιστορίες μας στις εφημερίδες Yeni Duzen και Πολίτης όπου εργάζεται, με έφερε σε επαφή με τους μάρτυρες και σιγά σιγά καταφέραμε το ακατόρθωτο.
--- Ένα πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» και δημόσια οφείλω να πω, σε αυτούς τους Τουρκοκύπριους αφανείς ήρωες, που με τους δολοφόνους ζωντανούς στην περιοχή τους, ρίσκαραν πολλά, αλλά ήρθαν κοντά μας, χωρίς ποτέ να περιμένουν ανταλλάγματα και με τις δικές τους πληροφορίες και την επιμονή τους, κατάφερε η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων να εντοπίσει το σημείο ταφής, να γίνει η εκταφή και να γίνει σήμερα η κηδεία.

---Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» πρέπει να πω επίσης στα μέλη της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, που με τους ανθρωπολόγους, αρχαιολόγους, γενετιστές και από τις δύο κοινότητες, βοήθησαν στη συλλογή και τεκμηρίωση των πληροφοριών.
---Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς, Ελληνοκύπριους αλλά και Τουρκοκύπριους, που με την παρουσία σας τιμήσατε τη μνήμη τους στο τελευταίο τους ταξίδι.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της ξένης γης που θα σας σκεπάζει!
Αιωνία σας η μνήμη!

Η κ.Σολωμή-Πατσιά, σε ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, γράφει,

Μάνα, 43 χρόνια αγώνας και κλάμα για τους αδικοχαμένους σου....
"Κόρη μου εστραντζισα" μου έλεγες όταν ερχόμουν κοντά σου για να σου πω τα νεότερα από την εκταφή που γινόταν στη Λίμνη της Γαλάτειας. Προσπαθούσα να βρω τρόπο για να μην σε πληγώσω. "Κόρη μου εστραντζισα πε μου τζέ αντέχω".
Ναι άντεξες ΜΑΝΑ!

Φυλαξες όμως το τελευταίο σου δάκρυ, που βρήκε τρόπο να αναβλύσει και να τρέξει από την καρδιά σου στα μάγουλά σου και αυτό ελεύθερο, να ραντίσει νοερά τα κόκαλα τους και να συνεχίσει μαζί με τις ελευθερωμένες, πλέον, ψυχές τους, το ταξίδι προς τον Παράδεισο!
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους!

Οι φωτογραφίες είναι από την φωτογράφο του ΚΥΠΕ, Κάτια Χριστοδούλου.