Συγκινεί ο Κουλιμπαλί για τον ρατσισμό - Το άρθρο που έγραψε...

19:05 27/6/2019 - Πηγή: Sigma Live

Εχοντας δεχτεί ρατσιστικές επιθέσεις στα γήπεδα, ο αμυντικός της Νάπολι, Καλιντού Κουλμπαλί γράφει στο “Theplayers Tribune” για τις εμπειρίες του κόντρα στο φαινόμενο, αλλά και το πώς όλοι είμαστε ίσοι... 

«Μερικές φορές με ρωτάνε στις συνεντεύξεις για το πώς νιώθω όταν οι οπαδοί κάνουν αυτούς τους ρατσιστικούς ήχους σε μένα και είναι πραγματικά δύσκολο να απαντήσω. Θεωρώ ότι εάν δεν το έχεις βιώσει, δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις πόσο άσχημο είναι. Πρώτα όμως πρέπει να μιλήσουμε για το μίσος...

Η πρώτη φορά που έζησα τον ποδοσφαιρικό ρατσισμό εις βάρος μου, ήταν πριν λίγα χρόνια

σε αγώνα κόντρα στη Λάτσιο. Κάθε φορά που έπαιρνα την μπάλα, άκουγα να κάνουν ήχους. Στην αρχή δεν ήμουν ακριβώς σίγουρος για το εάν ήταν στη φαντασία μου ή πράγματι συνέβαινε. Κάποια στιγμή ρώτησα τους συμπαίκτες μου: “αυτό το κάνουν σε μένα;” Καθώς το παιχνίδι συνεχιζόταν, συνειδητοποίησα ότι οι ήχοι ήταν μίμηση μαϊμούδων.

Ενα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε εκείνη τη στιγμή να αντιδράσει, αλλά σκέφτομαι ότι θα ήταν αυτό που εκείνοι επιδίωκαν και δεν το έκανα. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι: “Γιατί το κάνουν; Επειδή είμαι μαύρος; Δεν είναι φυσιολογικό να είσαι μαύρος σε αυτόν τον κόσμο;” Παίζεις το παιχνίδι που αγαπάς, αλλά σε πληγώνουν και σε κάνουν ακόμα και να αισθανθείς άσχημα για τον εαυτό σου. Επειτα από λίγο με πλησίασε ο διαιτητής και μου είπε: “Καλιντού, είμαι μαζί σου, μην ανησυχείς. Ας σταματήσουμε αυτά τα συνθήματα. Εάν δεν θέλεις να ολοκληρώσεις τον αγώνα, να μου το πεις”. Ηταν πολύ θαρραλέο εκ μέρους του.

Ξέρω πλέον πολύ καλά ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν συχνά. Οτι μάλιστα δεν συμβαίνουν μόνο εξαιτίας του χρώματος. Για παράδειγμα, αποκαλούν “τσιγγάνους” τους Σέρβους ή ακόμα και τον Λορέντσο Ινσίνιε “ναπολιτάνικο σκατό”. Το club έβγαλε μία σχετική ανακοίνωση, αλλά συνέβη ξανά. Πρέπει λοιπόν όλοι μας να κάνουμε περισσότερα γι' αυτό. Στην Αγγλία έχουμε δει πώς έχει εξαλειφτεί αυτό. Οταν αναγνωρίζεται ο ένοχος, τον τιμωρούν με αποκλεισμό εισόδου στους αγώνες. Ελπίζω να γίνει και στην Ιταλία αυτό κάποια στιγμή. Το θέμα βέβαια είναι πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τις καρδιές αυτών των ανθρώπων.

Μεγάλωσα σε μία μικρή γαλλική πόλη, το Σεν-Ντι, όπου υπήρχαν πολλοί μετανάστες. Σενεγαλέζοι, Μαροκινοί, Τούρκοι. Ο πατέρας μου είχε βρεθεί στη Γαλλία από τη Σενεγάλη χωρίς χαρτιά και δούλευε επτά μέρες τη βδομάδα για 12 ώρες τη μέρα. Κάπως τα καταφέραμε και μεγαλώσαμε καλά. Οταν όμως πήγα πρώτη φορά στη Σενεγάλη και είδα τα παιδάκια να παίζουν μπάλα χωρίς παπούτσια, τρελάθηκα και παρακαλούσα τη μαμά μου να αγοράσουμε παπούτσια για όλους. Στο τέλος απλά έβγαλα κι εγώ τα παπούτσια μου και έπαιξα ξυπόλυτος μαζί τους.

Οταν μεγαλώνεις λοιπόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με αυτόν τον τρόπο, τότε αισθάνεσαι ότι όλοι είναι αδέρφια σου. Ημασταν όλοι Αραβες, μουσουλμάνοι, μαύροι, λευκοί, Αφρικανοί, χριστιανοί, ναι, αλλά ήμασταν όλοι Γάλλοι. Και ήμασταν πεινασμένοι. Οπότε μοιραζόμασταν ένα τουρκικό ή ένα σενεγαλέζικο φαγητό όλοι μαζί. Και έτσι έμαθα ότι παρά τις όποιες φαινομενικές διαφορές μας, είμαστε όλοι ίσοι.

Και εγώ προσωπικά είμαι ποδοσφαιριστής...

Είμαι μαύρος ποδοσφαιριστής...

Αλλά είμαι και Σενεγαλέζος, μουσουλμάνος, Γάλλος και Ναπολιτάνος...

Είμαι όμως και πατέρας...

Και ίσως να είμαστε κάπως διαφορετικοί μεταξύ μας, αλλά όλοι είμαστε αδέρφια...

Πηγή: gazzetta.gr