Σύμβολο αγώνα οι εθνικές επέτειοι

11:48 30/3/2021 - Πηγή: Sigma Live

Ο Κυπριακός Ελληνισμός τιμά φέτος την 25η Μαρτίου με ένα ιδιαίτερο τρόπο λόγω της συμπλήρωσης 200 χρόνων από το 1821.

Αυτές τις δύσκολες, επικίνδυνες, ύποπτες και πονηρές ώρες, καλούμαστε να τιμήσουμε δύο κορυφαίες εθνικές επετείους.  Την 25η Μαρτίου και την 1η Απριλίου, οι οποίες δεν είναι τυχαίες μέρες.  Ούτε και ίδιες με όλες τις υπόλοιπες.

Η 25η του Μάρτη είναι ημέρα σύμβολο

για αγώνα, διεκδίκηση, αξιοπρέπεια και λευτεριά.  Είναι μια παγκόσμια μέρα που αφορά όλους τους λαούς που και τότε και σήμερα αγωνίζονται για ισότητα, δικαιοσύνη, απελευθέρωση, πρόοδο και ευημερία.  Τα μηνύματα της Φιλικής Εταιρείας, του Μακρυγιάννη και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι πάντοτε ζωντανά και επίκαιρα.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εσήμανε την απ’ αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου και την απελευθέρωση του από την αμαρτία.  Η ύψωση του λαβάρου της Ελληνικής Επανάστασης, την ημέρα του Ευαγγελισμού, από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα, ήταν ιδιαίτερη συμβολική για την ανάγκη απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον Τουρκικό ζυγό.

Το «ελευθερία ή θάνατος» και το «Χαίρε ω Χαίρε ελευθερία», έχουν τη δική τους διαχρονική ιστορική αξία.  Όπως επίσης και ο ύμνος στην Υπέρμαχο Στρατηγό…

Η 1η Απριλίου είναι η κορυφαία μέρα που σηματοδότησε τη σύγχρονη ιστορία της μαρτυρικής Κύπρου που με μπροστάρηδες τα αμούστακα παιδιά της, πήρε τις ανηφοριές και τα μονοπάτια για να συναντήσει τη λευτεριά.

Το έπος της ΕΟΚΑ του 1955 – 59 που το κόσμησε με τη δράση της μια χούφτα ανώνυμων νέων ανθρώπων, (με βαθειά πνευματική κατάρτιση), αποτελεί σύμβολο και φάρο αντίδρασης και αντίστασης για όσους ακόμα αναζητούν όραμα, ελπίδα και αξιοπρέπεια.  Για όσους επιμένουν να ζουν ακόμα όρθιοι στη γη που τους γέννησε.

Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Δράκος, ο Καραολής, ο Βαγορής, ο Πατάτσος, ο Λένας, δεν είναι κάποια ονόματα.  Είναι η ιστορία του τόπου που πρέπει να μεταβιβάζεται ανόθευτη από τη μια γενιά στην άλλη.  Δεν πρέπει να ξεχνούμε – ούτε μια στιγμή – πως οι ζωντανοί αυτού του τόπου είναι στα Φυλακισμένα Μνήματα.

Σήμερα τα πράγματα είναι δύσκολα.  Η Ελλάδα καθημερινά απειλείται από την Τουρκία και στον Έβρο και στο Αιγαίο, ενώ η Κύπρος – που μεσόστρατα υπέστη και μια τουρκική εισβολή οι επιπτώσεις της οποίας συνεχίζονται – βιώνει τρομερά δύσκολες συνθήκες που έχουν σχέση με την εθνική, οικονομική και βιολογική της επιβίωση.

Ενταχθήκαμε στην Ενωμένη Ευρώπη για να απολαύσουμε ασφάλεια, αλλά η στήριξη και η αλληλεγγύη που απολαμβάνουμε είναι μόνο λεκτική.  Και κάποτε κενού περιεχομένου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμα δεν βρήκε το δρόμο της.  Η απουσία κοινής αμυντικής πολιτικής, η απουσία κοινής εξωτερικής πολιτικής και Ευρωσυντάγματος, αποτελούν σοβαρά ελλείμματα που δεν επιτρέπουν στην Ένωση να προστατεύσει επαρκώς τα κράτη-μέλη της.  Την ώρα που η Τουρκία αποθρασύνεται και εισβάλλει στην κυπριακή ΑΟΖ, (που είναι και Ευρωπαϊκή θάλασσα), οι Βρυξέλλες σφυρίζουν αδιάφορα.

Σήμερα, ως μνημόσυνο και ελάχιστο φόρο τιμής προς όσους έδωσαν τη ζωή τους στους εθνικούς αγώνες, (και το 1821 και το 1955), ζητούμε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και από τη Διεθνή Κοινότητα, να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από τα βαρίδια της Τουρκικής κατοχής.  Έμπρακτα και αποτελεσματικά, όχι φιλολογικά και αδιάφορα.

Διεκδικούμε απελευθέρωση και μία δίκαιη, βιώσιμη λύση που θα αντέχει στο χρόνο και η οποία θα στηρίζεται στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, το οποίο πρέπει να είναι το ίδιο για όλους τους Ευρωπαίους.  Με ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, (και εδώ είναι τεράστια η ευθύνη των πολιτικών αρχηγών), που θα στηρίζεται στα μηνύματα και στις αξίες των δύο εθνικών μας επετείων και σε πλήρη συνεργασία με το Μητροπολιτικό Ελληνισμό, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει ως πλήρες και ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τιμώντας τις δύο κορυφαίες για τον Ελληνισμό επετείους, επενδύουμε στην ενότητα, απορρίπτουμε τη διχόνοια και μνημονεύουμε αιώνια τον Κολοκοτρώνη, το Βαγορή, τον Καραϊσκάκη, τον Γρηγόρη και όλους εκείνους τους γνωστούς και αγνώστους που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελληνικής λευτεριάς.

Του Χρίστου Καρύδη