Σύζυγος ήρωα 1974: Η διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου…

15:50 4/9/2015 - Πηγή: Sigma Live

Την πορεία του συζύγου της, ήρωα Χρίστου Φώτη, που έπεσε κατά την Τουρκική Εισβολή του 1974, εξιστορεί η Κική Φώτη στην ομιλία της κατά ην τελετή τίμησης των νεκρών και αγνοουμένων της Άσσιας. Μεταξύ άλλων, η Κική Φώτη κάνει λόγο για διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου, η οποία οδήγησε στο πραξικόπημα. Η κ. Φώτη απευθύνει παράλληλα μια έκκληση στην Πολιτεία.

Η ομιλία εκφωνήθηκε από την ίδια την κα Κική Φώτη. Η τελετή έλαβε χώρα στο Πλατύ Αγλαντζιάς στη Λευκωσία την Παρασκευή 28 Αυγούστου

2015 το βράδυ και διοργανώθηκε από σωματεία και άλλα οργανωμένα σύνολα των Ασσιωτών.

Αυτούσια η ομιλία

Αγαπητοί προσκεκλημένοι, φίλοι και εκτιμητές της θυσίας του συζύγου μου Χρήστου Φώτη, σας ευχαριστώ που μου δίνετε απόψε τον λόγο και νιώθω μεγάλη τιμή που βρίσκομαι ανάμεσα σας και συμμετέχω στην τελετή κατά την οποία τιμούνται οι νεκροί και οι αγνοούμενοι της βασανισμένης Άσσιας.

Λοχαγός ήδη ο Χρήστος στην Ελλάδα, το 1960 κλήθηκε μαζί με άλλους Κύπριους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού για να οργανώσουν το Κυπριακό Στρατό.

Το Δεκέμβριο του 1963 ξεκινάει η Τουρκοκυπριακή ανταρσία, με μια συνεχή εναλλαγή βίαιων επεισοδίων και μαχών μέχρι τον Αύγουστο του 1964.

Ο Χρήστος την περίοδο αυτή αφιερώνεται στην πατρίδα, επικεφαλής του Τάγματος Εθελοντών πολεμά τους Τούρκους στην Πάφο, στον Πενταδάκτυλο, στην Ομορφίτα και στη Τυλληρία.

Το 1964 δημιουργείται για καλύτερη αντιμετώπιση των Τούρκων η Εθνική Φρουρά στην οποία εντάσσεται μαζί με όλους τους Έλληνες της Κύπρου που στελέχωναν τον Κυπριακό Στρατό.

Η κατάσταση σιγά -σιγά στην Κύπρο δυστυχώς αρχίζει να γίνεται και πάλι δύσκολη, κύριο πρόβλημα αυτή την φορά η διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων της Κύπρου, η οποία οδηγεί στο πραξικόπημα. Ο Χρήστος μένει αμέτοχος και αντίθετος. Βρίσκεται όμως σε μια κατάσταση πλήρους απογοήτευσης για αυτά που συμβαίνουν αλλά και ανησυχίας για το τι θα συμβεί στην Κύπρο στην συνέχεια, διαισθάνεται τον Τουρκικό κίνδυνο, ο οποίος δεν αργεί να έρθει.

Εκείνες τις δύσκολες μέρες ένιωσε τεράστια απογοήτευση για την κατάσταση λόγω του πραξικοπήματος και περίμενε την εισβολή των Τούρκων. Ταυτόχρονα όμως πήρε την απόφαση ότι θα πήγαινε μπροστά, θα πολεμούσε τους Τούρκους έστω και εάν ήξερε ότι αυτό είναι ματαιότητα και αυτό έπραξε, Διοικητής του 321 Τάγματος Επιστράτευσης έπεσε την 20 Ιουλίου 1974 στην περιοχή του χωρίου Καζιβερά επιτιθέμενος στην πρώτη γραμμή μαζί με τους εφέδρους που αποτελούσαν τους λόχους του Τάγματος του και προσπαθώντας να τους εμψυχώσει για να προχωρήσουν.

Στην συνέχεια τάφηκε στο νεκροταφείο της Μόρφου μαζί με δύο στρατιώτες του, αποκάτω ένας στρατιώτης από την Πάφο, στην μέση ένας άγνωστος και από πάνω αυτός.

Ο Χρήστος με τις επιλογές του πέρασε στην αθανασία αψηφώντας τον θάνατο. Πολέμησε με νύχια και με δόντια, χωρίς κράνος, απογοητευμένος, λυπημένος από την προδοσία της πατρίδας του. Πήγε στη μάχη επιβεβαιώνοντας πως η ιστορία της Κύπρου δεν σταματά να γράφει σελίδες δόξας, τιμής και αυτοθυσίας.

Το καθήκον ήταν συνυφασμένο με την τιμή. Η αξιοπρέπεια, το ήθος, η ανιδιοτέλεια, η ανθρωπιά, η περηφάνια, η υπευθυνότητα ταυτίστηκαν με την θυσία του.

Για σένα Χρήστο Φώτη η αγάπη για τους στρατιώτες σου ( για τα παιδιά σου όπως έλεγες ) η προσφορά της ζωής σου. Δεν άφησες επιλογές. Μας δίδαξες. Μας κάνει περήφανους ο αγώνας σου. Η προσφορά σου μας δεσμεύει, κληρονομία μας η θυσία σου.

Η σημερινή μας παρουσία, η δυνατότητα μας να πράττουμε ελεύθερα, να διεκδικούμε, να έχουμε πολιτικά οράματα, οφείλονται σε όλους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα.

Βρισκόμαστε εδώ όχι για να αποδώσουμε ευθύνες για την τραγωδία της Κύπρου, τα διεθνή δικαστήρια έχουν βγάλει τις αποφάσεις. Η ιστορία έχει ήδη πάρει θέση και έχει δείξει τους ενόχους.

Από τα βάθη της καρδιάς μου ευχαριστώ τον αείμνηστο Πρόεδρο Τάσο Παπαδόπουλο και τον πρώην υπουργό Κώστα Παπακώστα, οι οποίοι το 2007, μετά από 33 χρόνια, χωρίς να ενδιαφερθεί κανείς μέχρι τότε, αναγνώρισαν την θυσία του Χρήστου και πέτυχαν την μεταθανάτια προαγωγή του σε Υποστράτηγο.

Παράλληλα εκφράζω τον σεβασμό και την συμπάθεια μου στις οικογένειες των νεκρών και των αγνοουμένων της Άσσιας, αλλά και όλης της Κύπρου.

Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με μια παράκληση προς την πολιτεία για εκταφή της σωρού του Χρίστου από το εγκαταλειμμένο σήμερα νεκροταφείο της Μόρφου και ταφής της αρχικά στον Τύμβο Μακεδονίτισσας στο κενοτάφιο που ήδη υπάρχει στο όνομα του και στην συνέχεια, ελπίζοντας στην σύντομή επιστροφή στην Άσσια, ταφής της στο κοιμητήριο της γενέτειρας του.

Σας ευχαριστώ