Τα τοπία του φεγγαριού

07:54 9/2/2017 - Πηγή: Sigma Live

(Στη Σόνια Κούμουρου, που έφυγε)

Καμμιά φορά δεν ξέρεις τι να γράψεις και τι να πεις για τους δικούς σου ανθρώπους που φεύγουν, για τους φίλους σου που αναχωρούν, έστω κι αν μήνες πια το περίμενες, πλήρεις παθών από τον κόσμο τούτο φεύγουν οι φίλοι μας, σκέφτομαι. Έτσι, «σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου», που έλεγε ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σ’ εκείνο «Το Μυρολόγι της Φώκιας».

Σκέφτομαι εκείνα τα φαρμάκια του βίου τούτου, και ψιθυρίζω το άλλο: «Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε». και ακολουθώ, μαζί με τον ποιητή,

το ποτάμι που κυλά ψιθυρίζοντας, μέχρι να φτάσει στην ανθισμένη θάλασσα.

Σκέφτομαι κι εκείνη την Φαρμακωμένη του Σολωμού, και τα πάθη της, και τους στίχους του: «Τα τραγούδια μου τα ’λεγες όλα τούτο μόνο δε θέλει το πεις, / τούτο μόνο δε θέλει τ’ ακούσεις / αχ! την πλάκα του τάφου κρατείς». Όμως σκέφτομαι και τα άλλα τοπία, τα τοπία του φωτός και της Αναστάσεως, πάλι του μεγάλου Διονυσίου Σολωμού. Σ’ αυτά ταξιδεύω. Στον τόπο της αναπαύσεως και της γαλήνης και της χαράς. Έτσι μέσα στο αναστάσιμο φως ταξιδεύει εις τον αιώνα ολόλαμπρη η Σόνια, η φίλη μας, όπως υπήρξε φωτεινή και λαμπερή στον κόσμο τούτο.

Αυτά σκέφτομαι, γράφοντας και αποχαιρετώντας «ποιητικώς», κατά πως πρέπει, μια φίλη και μια ποιήτρια που πέρασε τόσο αθόρυβα και τόσο διακριτικά από τη ζωή μας. Που πέρασε από τον ποιητικό τόπο και κατέθεσε στίχους διαφανείς, που κινούνται ανάμεσά μας, σαν αύρα και σαν ατμός.

Αυτό σκέφτομαι, γράφοντας για τη διάφανη ποιητική γραφή της Σόνιας Κούμουρου, είκοσι πέντε ίσως και παραπάνω χρόνια, αφότου συναντηθήκαμε, με εκείνους τους πίνακες της αναλήψεως του Γιώργου και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, Αιγιαλούσης. Πού τώρα η Αιγιαλούσα και πού τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα φυτά και οι θάμνοι του Τροόδους, εκεί στην Τριμίκλινη, κι η θάλασσα της Λεμεσού;

Στέκομαι σ’ εκείνους τους εξομολογητικούς στίχους της:
«Μπήκα αμετάκλητα
στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού
που μόνο λίγοι ταξιδεύουν»

Όπως και τους άλλους από τα «Παλιά και Νέα Φεγγάρια» του 1998:
«Έγειρα στην παλάμη
των αγγέλων
που κουβαλούσαν στα βλέμματα
ανάλαφρες υποψίες
γυμνών ονείρων.
Τα σύνορα του εδώ
διαλύονταν στο πέρα
κι η λησμοσύνη
ξέντυσε τα όρια
της μνήμης».

Καθώς, λοιπόν, την αποχαιρετώ ποιητικώς, με τους δικούς της στίχους, κρατάω την παρουσία της ανάμεσά μας. Όπως έγραψε άλλοτε ο Παπαδιαμάντης, για εκείνο το νάϊ, το ήμερον, το γλυκύ.
«Νάϊ, νάϊ, γλυκύ.
Νάζι ? κατά εν ζήτα ελαττούται.
Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκερόν, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν.
Νάϊ, νάϊ.
Κατά δύο κοκκίδας, διαφέρει διά να είναι το Ναι, οπού είπεν ο Χριστός.
Το Ναι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον.

Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον, εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα ρύακος εις το ρεύμα, φωνή εκ βαθέων αναβαίνουσα, ως μύρον, ως άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος, μελωδία, ανερχομένη επί πτίλων αύρας νυκτερινής, αιρομένη μετάρσιος, πραεία, μειλιχία, άδολος, ψίθυρος, λιγεία, αναρριχωμένη εις τας ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας, χαιρετίζουσα το αχανές, ικετεύουσα το άπειρον, παιδική, άκακος, ελισσομένη, φωνή παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου, λαχταρούντος την επάνοδον του έαρος». («Ο Ξεπεσμένος Δερβίσης»)

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ