«Θέλουμε απλώς ίση μεταχείριση»

16:53 10/7/2019 - Πηγή: Sigma Live

Είχα την τιμή να παρευρεθώ πρόσφατα σε μια πολύ διαφορετική, αλλά συνάμα, πολύ συγκινητική εκδήλωση που διοργάνωσε το Γραφείο της Επιτρόπου Διοικήσεως και Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Εκστρατεία «AWARE», με τίτλο «Γυναίκα Πρόσφυγας, Γυναίκα Μετανάστρια στην Κύπρο».
Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία, ίσως για πρώτη φορά, να ακούσουν από πρώτο χέρι τις βιωματικές αφηγήσεις 5 γυναικών από 4 διαφορετικές χώρες, οι οποίες είναι μετανάστριες/πρόσφυγες/αιτήτριες πολιτικού ασύλου στην Κύπρο: της Rema από τη Συρία,

της Zuleqa και της Nasiyo από τη Σομαλία, της Ester από τις Φιλιππίνες και της Cracia από Κονγκό. 

Η Rema, νεαρή μητέρα ενός παιδιού μόλις 3 ετών, «δραπέτευσε» από την κόλαση της Συρίας και είναι αιτήτρια πολιτικού ασύλου. Μας περιέγραψε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αιτητές πολιτικού ασύλου, μέχρι να εγκριθεί η αίτηση τους από τις Αρχές της Δημοκρατίας. Αναφέρθηκε στο φόβο για το άγνωστο σε μια ξένη χώρα, στην ταλαιπωρία από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, στη δυσκολία εξεύρεσης εργασίας ή φοίτησης σε κάποιο σχολείο, ιδιαίτερα όταν ο πολιτικός πρόσφυγας δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στην αγγλική γλώσσα.

Η Zulega και η Nasiyo με εντυπωσίασαν με την άψογη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Η Nasiyo μάλιστα μίλησε και λίγο με σπαστά ελληνικά για να μας δείξει ότι άρχισε να μαθαίνει τη γλώσσα μας. Και οι δύο αναφέρθηκαν στις άθλιες συνθήκες που βιώνουν οι γυναίκες στη Σομαλία και στην κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους: στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση, στη στέρηση του δικαιώματος στη μόρφωση και στην εκπαίδευση και κυριότερα, στην υποβολή τους στην απάνθρωπη πρακτική του ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων. Μας μίλησαν για το ταξίδι τους προς την Κύπρο, για το φόβο τους μήπως τις βιάσουν ή τις σκοτώσουν. Μας είπαν για τη ζωή τους στη χώρα μας, για τις τεράστιες προσπάθειες τους να ενσωματωθούν στην κυπριακή κοινωνία, για τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Η παρέμβαση της Ester άγγιξε την πιο ευαίσθητη χορδή όλων των παρευρισκομένων, καθώς αναφέρθηκε στα πρόσφατα τραγικά γεγονότα των δολοφονημένων γυναικών από τον γνωστό πλέον κατά συρροή δολοφόνο, και στην εγκληματική απραξία των αρχών για τον εντοπισμό των εξαφανισμένων γυναικών. Μας μίλησε για τις απάνθρωπες συνθήκες που ορισμένες οικιακές βοηθοί βιώνουν στα σπίτια που δουλεύουν, για την αντιμετώπιση τους ως σκλάβες από τις «κυρίες» και τους «κυρίους», για τις περιπτώσεις που τους αφήνουν χωρίς φαγητό όταν απουσιάζουν για διακοπές. Μίλησε εκ μέρους όλων των Φιλιππινέζων οικιακών βοηθών και μας είπε πολλά. Πολλά που ήδη γνωρίζουμε και πολλά που δυστυχώς κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε.

Η Cracia μίλησε τελευταία και μας άφησε μια γεύση αισιοδοξίας και ελπίδας. Είναι μια δεκαεφτάχρονη έφηβη, η οποία ζει στην Κύπρο από 2 ετών και η οποία δεν γνώρισε τίποτε άλλο πέραν από την οικογένεια, τους φίλους και τη ζωή της στην Κύπρο. Μια γλυκιά κοπέλα, η οποία μας είπε ότι το όνειρο της είναι να περάσει στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Ένα όνειρο κοινό με τόσες άλλες νεαρές κοπέλες στην Κύπρο.
Άκουσα με πολλή προσοχή όλες τις κοπέλες. Αφουγκράστηκα τον πόνο τους για την οικογένεια που άφηναν πίσω, για το μοναχικό και τρομακτικό ταξίδι στο άγνωστο, για τον σκληρό αγώνα της προσαρμογής σε μια ξένη χώρα. Στο τέλος, όταν τους ζητήθηκε να πούνε ένα πράγμα που επιθυμούν, όλες δήλωσαν ότι το μόνο που θέλουν είναι να τις μεταχειριζόμαστε το ίδιο, όπως όλους τους άλλους πολίτες που ζούνε στην Κύπρο. Επιθυμούν, αξίζουν ολόψυχα ίση μεταχείριση, αποδοχή της διαφορετικότητας, εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης.

Έχουμε κάνει πολλά βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο όσο αφορά τη μεταναστευτική μας πολιτική, τα στοχευμένα κριτήρια, τις διαδικασίες ελέγχου. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την αναγκαιότητα για πιο αυστηρές διαδικασίες λόγω της τρομακτικής αύξησης της ροής των προσφύγων από εμπόλεμες ζώνες προς τις Ευρωπαϊκές χώρες. Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ανθρωπιστικό κομμάτι. Όλοι αυτοί είναι κατατρεγμένοι, καταπονημένοι άνθρωποι που το μόνο που ζητούν είναι μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα πτώματα που ξεβράζει η Μεσόγειος κάθε λίγο και ότι πολλά από αυτά είναι παιδιά. Και όπως πολύ εύστοχα δήλωσε στην ομιλία της η Επίτροπος Διοικήσεως, «κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε κίνδυνο μέσα στο νερό, εκτός και εάν η στεριά είναι ακόμη πιο επικίνδυνη».