Το αντίο του Δρ. Αναστασιάδη στον Δρ. Δημητριάδη-«Με τίμησες με τη φιλία σου»

14:27 31/10/2021 - Πηγή: Sigma Live

Αποχαιρετιστήριο γράμμα στον Δρ. Ανδρέα Δημητριάδη έγραψε ο Καρδιολόγος Δρ. Λάκης Κ. Αναστασιάδης. 

«Με τίμησες με τη φιλία σου. Εργαστήκαμε μαζί,  συγγράψαμε….δεθήκαμε γιατί είχαμε τα ίδια όνειρα», έγραψε μεταξύ άλλων, ο Δρ. Δημητριάδης.                                                 

Αυτούσιο το μήνυμα:

Toν συνάδελφο  Aνδρέα Δημητριάδη  γνώρισα μόλις επέστρεψα στην Κύπρο το 1976 από τις ΗΠΑ. Η φήμη του, ως του πρώτου Καρδιοθωρακοχειρουργού στην

Κύπρο, ο οποίος είχε τολμήσει το 1962 να διενεργήσει την πρώτη εγχείρηση καρδιάς στο νησί μας  είχε φτάσει και στο Χιούστον, όπου βρισκόμουν.
Ο Ανδρέας γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1928. Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και ειδικεύτηκε στην καρδιοθωρακοχειρουργική στη Μέριλαντ, των  ΗΠΑ.  Επιστρέφοντας το 1960 στην Κύπρο, βάλθηκε  να  φτάσει ψηλά  τη χειρουργική και γενικά  την ιατρική στην Κύπρο. Η νέα ειδικότητα της καρδιοθωρακοχειρουργικής ήταν ακόμη άγνωστη στην Κύπρο.

Δεν ήταν  όμως  εύκολα τα  πράγματα τότε για νέους φέρελπεις  γιατρούς. Το διαπίστωσα με την πρώτη συνάντηση που είχα με τον Ανδρέα Δημητριάδη. Με ξάφνιασε προτρέποντας με να επιστρέψω πίσω στην Αμερική. Αντιλήφθηκα την απογοήτευση που ένοιωθε για την κατάσταση που επικρατούσε τότε στα ιατρικά δρόμενα της Κύπρου και τις δυσκολίες που αυτός αντιμετώπισε.

Ο Ανδρέας ήταν ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας, με βαθιές γνώσεις και εμπειρία, ο οποίος  δεν δεχόταν καμιά έκπτωση στην άσκηση της ιατρικής.  Αγέρωχος, ειλικρινής και  ντόμπρος.   Αντιστάθηκε,  πολέμησε και αποκαθήλωσε το τότε ιατρικό  κατεστημένο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, των άρθρων και των συνεντεύξεων του.  Δεν χάριζε σε κανένα τίποτε. 

Τον ζήλευαν για τις γνώσεις και την αξιοσύνη του στη χειρουργική. Δεν μπορούσε αυτός να ανεχθεί την μετριότητα… και δεν το έκρυβε.  Υπήρξε πρωτοπόρος  που το κατεστημένο αδυνατούσε, δυστυχώς, να παρακολουθήσει και να αποδεχθεί.

Αναγκάσθηκαν τελικά το 1968 να του προσφέρουν θέση στο ΓΝΛ καθώς και την οργάνωση Μονάδας Θωρακωχειρουργικής -  δεν είχαν  επιλογή αφού ήταν ο μοναδικός.  Δυό μόνο μήνες μετά την πρόσληψη του, διενεργεί την πρώτη εγχείρηση καρδιάς στο ΓΝΛ -  έξη ολόκληρα χρόνια μετά την ιστορική πρώτη εγχείρηση που είχε κάνει στην υπερσύγχρονη ιδιωτική του κλινική επί της οδού Δημοσθένους στη Λευκωσία. 

Κατά τα  χρόνια αυτά μεγαλούργησε. Πρωτοπόρησε στην αντιμετώπιση της ασθένειας του εχινόκοκκου και της φυματίωσης που μάστιζε τότε την Κύπρο,   με πρωτόγνωρες χειρουργικές επεμβάσεις.  Ήταν τότε που έγιναν οι πρώτες πνευμονοκτομές και οι πρώτες διαγνωστικές βρογχοσκοπήσεις καθώς και η πρώτη τοποθέτηση βηματοδότη της καρδιάς.

Στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας γραφόταν ιατρική ιστορία.

Ο γιατρός Δημητριάδης συμμετείχε σε επιστημονικές επιτροπές και διετέλεσε μέλος της  επιστημονικής επιτροπής του μοναδικού επιστημονικού ιατρικού περιοδικού της Κύπρου. Πολυγραφότατος, δημοσίευε τα αποτελέσματα των κλινικών ερευνών του, συμμετείχε σε συνέδρια ντόπια και διεθνή, δίνοντας  διαλέξεις .
Οι τουρκικοί  βομβαρδισμοί  στην Τηλλυρία και η βύθιση της ακταιωρού ΄Φαέθων΄ στον όρμο του Ξερού, το καλοκαίρι του1964,  βρίσκουν τον γιατρό Δημητριάδη υπεύθυνο στο τότε αξιόλογο Νοσοκομείο Πεντάγειας. Μεγάλη ήταν  η προσφορά του στην αντιμετώπιση των ακρωτηριασμένων και καμένων κορμιών του πληρώματος της ακταιωρού. Εξαιρετική ήταν η περίπτωση του κυβερνήτη της ακταιωρού,  στον οποίον πραγματοποίησε μια πολύωρη και επίπονη αγγειοχειρουργική επέμβαση σε μια προσπάθεια να σωθεί το χέρι από ακρωτηριασμό.  

Η αποκορύφωση της τεράστιας προσφοράς του γιατρού  Δημητριάδη στην ιατρική της Κύπρου ήρθε το καλοκαίρι του 1974 με τη βάρβαρη τουρκική εισβολή.
Στάθηκε παλληκαρήσια μαζί με  τους νοσηλευτές-βοηθούς  του και τους λιγοστούς συναδέλφους του, στην πρώτη γραμμή του ΓΝΛ, για ολόκληρα μερόνυχτα,  σώζοντας ζωές,  αξιοποιώντας την μοναδική του εμπειρία σε τραύματα πολέμου. Θα μείνουν  πάντα ανεξίτηλα γραμμένα στην κυπριακή ιατρική, το ήθος και η μεγαλοσύνη που επέδειξε κατά τις μαύρες εκείνες μέρες,  σώζοντας κυριολεκτικά τον τούρκο δημοσιογράφο που κάλυπτε τη δράση του εισβολέα τουρκικού στρατού. Τραυματισμένος σοβαρά στο θώρακα, είχε συλληφθεί και μεταφερθεί στο ΓΝΛ. Ο γιατρός Δημητριάδης  τον ανάλαβε, χειρουργώντας τον,  και μετά την ανάρρωση του τον παρέδωσε στα ΗΕ για να επιστρέψει  ασφαλής πίσω στην Τουρκία.   

Ο ξένος δεν ξέχασε ποτέ τον σωτήρα γιατρό του. Πολλά χρόνια αργότερα,  κατόρθωσε να εντοπίσει τον γιατρό Δημητριάδη και συναντήθηκαν στο Λήδρα Πάλας. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν  και ο τούρκος έκλαψε.  Φίλησε το χέρι του γιατρού λέγοντας του ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Τα τουρκικά μέσα μαζικής επικοινωνίας κάλυψαν ευρέως το γεγονός.

Κατέγραψε  και παρουσίασε σε διεθνή ιατρικά βήματα τα ιατρικά ευρήματα και τις εμπειρίες του  στις συνθήκες πολέμου του 1974.  Η Ελληνική Χειρουργική Εταιρεία τον τίμησε  για την ιατρική συμβολή του στο ΓΝΛ και στο πρόσωπο του όλους εκείνους τους γιατρούς που τίμησαν την ιατρική της  Κύπρου.
Η ανταμοιβή του από την πολιτεία, όμως,  ήταν …. να  καταργηθεί η θέση του Θωρακοχειρουργού στη δημόσια υπηρεσία και η διάλυση της Μονάδος του, που με τόσους κόπους και θυσίες δημιούργησε!   Βρέθηκε  άνεργος τις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν την καταστροφή της Κύπρου. Περιγράφει ο ίδιος με πόνο,  σε βιβλίο του,  το παρασκήνιο ενός σαθρού κυβερνητικού ιατρικού κατεστημένου.  Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Κύπρο, που τόσο αγαπούσε, για  να φύγει πίσω  στις ΗΠΑ, όπου παρέμεινε για 10 χρόνια.…..

Το έργο  που μας αφήνει ο συνάδελφος Ανδρέας Δημητριάδης είναι τεράστιο.  Η  ερευνητική του εργασία, η συγγραφή των επιστημονικών ευρημάτων του αλλά και η βιογραφία του μέσα από το βιβλίο ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ, θα είναι πάντα μαζί μας να μας θυμίζουν τη μεγάλη του προσφορά στην ανέλιξη της ιατρικής στην Κύπρο.

Κατάφερε να καθιερώσει την Καρδιοθωρακοχειρουργική στην Κύπρο.  Ιδρύθηκε τελικά και πάλι  Καρδιοθωρακοχειρουργικό Τμήμα στο ΓΝΛ – αλλά είχαν ήδη περάσει πολλά  χρόνια…   Μεγάλος χαμένος φυσικά, ο Κύπριος ασθενής.

Φίλε συνάδελφε Ανδρέα,

Με τίμησες με τη φιλία σου.  Εργαστήκαμε μαζί,  συγγράψαμε….δεθήκαμε γιατί είχαμε τα ίδια όνειρα. Όταν λίγες μέρες πριν, ζήτησες να με δεις και σε επισκέφθηκα στην κλινική όπου βρισκόσουν, θαύμασα ακόμη μια φορά το ακμαίο σου πνεύμα και πόσο  θαρραλέος,  πόσο δυνατός παράμενες παρά το αδύναμο και  φθαρμένο πια σώμα σου.  Αποχαιρετώντας με, σήκωσες ψηλά το χέρι σου και  μου  φώναξες… ΘΑ ΝΙΚΉΣΟΥΜΕ!