Το κάψιμο και η ταφή των νεκρών

20:03 3/1/2016 - Πηγή: Sigma Live

Στον Ελληνορθόδοξο Χριστιανισμό ο βίαιος προσηλυτισμός και o φανατισμός είναι εντελώς άγνωστη λέξη.

Και εμείς οι Ελληνες έχουμε στο λεξιλόγιο μας μια λέξη χίλιες φορές ισχυρότερη από κάθε υπερβολή και από κάθε πρόσταγμα βίας. Μια λέξη η οποία με ανυπέρβλητη δύναμη πολεμά τον φανατισμό: την λέξη Πίστη.

- Η Αγία Αικατερίνη με τον μαρτυρικότατο της θάνατο βροντοφώναξε όχι στον φανατισμό του ειδωλολάτρη συζύγου της.

- Οι πρώτοι Χριστιανοί όταν κατασπαράζοντο από τα θηρία στις βάρβαρες Ρωμαϊκές αρένες βροντοφώναζαν όχι στον θρησκευτικό φανατισμό των άξεστων Ρωμαίων.

- Οι εξ

Αγίου Ορους ορμώμενοι δεκατρείς καλόγηροι της Καντάρας βροντοφώναζαν όχι στον αρρωστημένο - δήθεν Χριστιανικό - φανατισμό του Καθολικισμού όταν συρόμενοι πίσω από άλογα οι σάρκες τους έλιωναν τα κορμιά τους στην ξηρή κοίτη του Πεδιαίου.

- Ο απόλυτα βάρβαρος διά πυράς θάνατος των δυστυχισμένων «αιρετικών» της εποχής του μεσαίωνα στην κατασκότεινη Ευρώπη ήταν ο απόλυτος φανατισμός του Καθολικισμού που μέσω της «ιεράς εξέτασης» κατέσφαζε και κατέκαιε με την φωτιά όχι των καιόμενων ξύλων αλλά με την φωτιά του μίσους όποιον τολμούσε να παραστρατήσει το παραμικρό από το καθολικό δόγμα ή να έχει άλλη θρησκευτική άποψη.

Ομως την ίδια ώρα στην Ελληνική αυτοκρατορία του Βυζαντίου η θρησκευτική ελευθερία θριάμβευε οδηγώντας έτσι μέσα από την ασφαλή οδό της θρησκευτικής ειρήνης την αυτοκρατορία του Βυζαντίου στο απόγειο της ακμής του στηρίζοντας το να κρατήσει για χίλια ολόκληρα χρόνια. Παρά τις κακόβουλες και εντελώς ψεύτικες κατηγορίες των Ευρωπαίων, ναι, το Ελληνικό Βυζάντιο για χίλια χρόνια ανέβαζε στα ύψη δοξάζοντας και τιμώντας το «Ηδικτο των Μεδιολάνων» δηλαδή το διάταγμα ανεξιθρησκίας του Μιλάνου.

Αγνωστη επίσης παραμένει στο λεξιλόγιο των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών η λέξη «βία» ως επιβολή της θρησκείας. Στην λέξη αυτή αντιτάσσει την εξουδετερωτική προς την βία φράση «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».

Ιδού η άσκηση του δικαιώματος της θρησκευτικής άποψης σε όλο της το μεγαλείο.

- Ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα με απολυτρωτική χαρά επέλεξε τον θάνατο παρά να γίνει «Μουρτάτης».

Κατά συνέπεια

όλη αυτή η φλυαρία από διάφορους «παρα-μορφωμένους», «ειδικούς» και «παρα-ειδικούς» κύκλους περί κάψιμου των νεκρών εφ΄όσον απευθύνεται από Ελληνες Ορθόδοξους οι οποίοι πιστά ακολουθούν το δόγμα του «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» θα έπρεπε λοιπόν να ήταν κατά πολύ λιγότερο επιθετική και κατά πολύ λιγότερο φανατική προς τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται.

Ολη αυτή η φλυαρία απαιτεί συγκαλυμμένα πλην στην ουσία ξεκάθαρα διά της βίας και με το έτσι θέλω από όλους μας να δεχθούμε την άποψη τους: το κάψιμο του σώματος μας. Οι θιασώτες της φωτιάς μάλιστα θεωρούν «προοδευτισμό» την άποψη τους και τυχόν αντίθετη άποψη την θεωρούν «οπισθοδρομικότητα».

Να τα πάρουμε με την σειρά:

Δεχόμαστε μεν την κατωτερότητα, την ταπεινότητα και την ευτελή διάσταση του σώματος μας έναντι της ψυχής, όμως το βιολογικό σώμα έχει μεγάλη αποστολή αφού:

- είναι ο ναός της ψυχής και

- ο «υποστηρικτής» του αιθερικού φορέα της ψυχής.

Ετσι λοιπόν το σώμα υπηρετώντας την δισυπόστατη έννοια του ανθρώπου όντας σε βιολογική σύνδεση με την ψυχή στην σύντομη επί της γής παρεπιδημία του, υπάρχει μήπως λογικός άνθρωπος στον πλανήτη ο οποίος έχει την δύναμη να αρνηθεί αυτή την αξία του σώματος και να αμφισβητήσει ή να περικόψει μέρος του σεβασμού προς αυτό;

Συνεπώς έχουμε καθήκον προς το ανθρώπινο σώμα όταν αυτό με πολύ κόπο ολοκληρώσει τον κύκλο του και καταλήξει προς «αστρόσκονη» να του αποδώσουμε τις τιμές που του αξίζει και με ευγνωμοσύνη να το εναποθέσουμε ή καλύτερα να το επιστρέψουμε στην μητέρα γή.

Εμείς ως κάτοικοι για τρείς και πλέον χιλιάδες χρόνια στο Ελληνικότερο μέρος του πλανήτη την Κύπρο, εντός των θρησκευτικών μας ορίων και δοξασιών θεωρούμε το κάψιμο των νεκρών με απλές και σταράτες λέξεις ώς μηδενισμό. Ο μηδενισμός είναι το λιγότερο αν έστω για λίγο υπολογίσουμε την ύβρη προς την ιερότητα του σώματος που προκαλεί το κάψιμο. Δεν είναι δυνατόν ενώ το σώμα ευρίσκεται σε ζωή και σε βιολογική ενάργεια να υπολογίζεται και να εκτιμάται αλλά

- όταν η ψυχή (με την οποία βρισκόταν σε ταυτισμένη οντότητα) ελευθερωθεί από την κατά τον Πλάτωνα «σκλαβιά» της, να υποπίπτει σε απόλυτη και εκδικητική πλέον περιφρόνηση τόσο, μα τόσο πολύ, ώστε να τιμωρείται με κάψιμο.

Το σώμα μας αξίζει κάθε τιμής αλλά και αμέτρητης ευγνωμοσύνης αφού στα λίγα ή πολλά για τον καθένα μας χρόνια είχε τεράστια αποστολή και βαρύ έργο να επιτελέσει, αφού φιλοξένησε την ψυχή μας που ως Χριστιανοί μα και ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, του Πλάτωνα και του Σωκράτη, ναι θεωρούμε και πιστεύουμε ότι είναι αθάνατη.

Οι αρχαίοι Ελληνες θεωρούσαν το ανθρώπινο (νεκρό) σώμα απόλυτα ιερό:

α) Η Αντιγόνη θεώρησε ως απόλυτο καθήκον που της επέβαλλε η ανθρώπινη της υπόσταση να θάψει τον νεκρό αδελφό της. Προτίμησε τον θάνατο που της επέβαλε ο άδικος θείος της βασιλιάς Κρέων παρά να αφήσει άταφο το σώμα του αδελφού της.

β) Οι Αθηναίοι αντί να τιμήσουν και δοξάσουν τους νικητές στρατηγούς και ναυάρχους της ναυμαχίας των Αργινουσών, αντίθετα αν και ήταν νικητές τους καταδίκασαν σε θάνατο με την κατηγορία ότι μετά την ναυμαχία δεν περισυνέλεξαν και δεν έθαψαν τους νεκρούς στρατιώτες.

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ένα ζώο και αυτό που αβίαστα μας ωθεί να το αποδεχθούμε, είναι διότι ο άνθρωπος ως έχων ψυχή αλλά και νόηση είναι κατά πολύ ανώτερος από π.χ. ένα γουρουνόπουλο. Γιατί λοιπόν να θέλουμε να καταστρέψουμε το ανθρώπινο σώμα με τον πλέον βάρβαρο τρόπο, με τόσο μεγάλη περιφρόνηση, μετερχόμενοι το κάψιμο;

Θεωρούμε λοιπόν ότι η καύση του νεκρού βιολογικού μας σώματος είναι κατά λογική επέκταση

- η απόλυτη άρνηση της άποψης ότι ναι υπάρχει ψυχή,

- ένα μεγάλο όχι στην ύπαρξη και αξία ψυχής και συνεπώς κατ΄επέκταση

- ένα μεγάλο όχι στην ζωή και στον ίδιο τον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος είτε το θέλουμε είτε όχι όπως τουλάχιστον με τις ασήμαντες δυνάμεις μας τον γνωρίζουμε εντός των ορίων της γής, αποτελείται από δύο ουσιώδη συστατικά «ψυχή τε και σώμα(τι)».

Όμως η περιφρόνηση προς το σώμα αυτόματα αναιρεί και εκμηδενίζει την ψυχή. Αν δεν υπήρχε το σώμα πιθανότατα δεν θα υπήρχε ψυχή, ή τουλάχιστο εμείς οι απλοί άνθρωποι με τις ασήμαντες μας δυνατότητες δεν θα την αντιλαμβανόμασταν ότι υπήρχε, αφού δεν θα «εφέρετο» και δεν θα «ετιμάτο» από κάποιον βιολογικό φορέα, το φθαρτό και ταπεινό έστω σώμα μας.

Το σώμα των ανθρώπων δεν είναι καυσόξυλο, ούτε σκουπίδι αλλά αποτελεί θρίαμβο ως έκπαγλος και λαμπρός «της ψυχής ναός». Το σώμα του νεκρού μέσα από τις φλόγες της καύσης υποβιβάζεται στα έσχατα όρια της περιφρόνησης, μετατρεπόμενο σε στάχτη:

- η στάχτη είναι το ουσιωδέστερο σύμβολο της καταστροφής,

- η στάχτη είναι η ταυτότητα του μηδενισμού.

Για τους Ελληνες η στάχτη είναι η κατάληξη της ασέβειας προς το ανθρώπινο σώμα σε όλο το μεγαλείο της. Αντίθετα: οι Ελληνες περιφρονούν την στάχτη αφού έχουν λάβαρο το συμβολικότερο και ιερότερο πτηνό, τον Φοίνικα που περιφρονεί την στάχτη αναγεννόμενος. Μαζί με τον Φοίνικα εμείς οι άνθρωποι με την «λήξη» του σώματος μας και μέσα από την νεκρή του ύλη ναι, αναγεννώμαστε.

Με αδιαφορία προσπερνούμε λοιπόν τις θέσεις των υπερμάχων της καύσης του ανθρωπίνου σώματος και με όλη την δύναμη της ψυχής μας την αποκηρύσσουμε:

Όχι, αυτό δεν είναι πρόοδος αλλά

- μεγίστη ηθική πτώση,

- είναι πολιτισμικός σκοταδισμός,

- είναι κοινωνική οπισθοδρόμηση.

Ας δούμε και αυτή την παράμετρο:

Αν η καύση του άψυχου σώματος είναι από αιώνες πρακτική σε χώρες κυρίως Ασιατικές όπως π.χ. στην Ινδία, αυτό συμβαίνει στην πίεση των προβλημάτων υπερπληθυσμού και βεβαίως της μή ύπαρξης αρκετού ζωτικού χώρου ή λόγω άλλων ιδεολογικών, θεσμικών και πρακτικών λόγων. Ομως και εκεί η καύση είναι «προνόμιο» αυτών που ακόμη και μετά θάνατον εξακολουθούν να είναι οικονομικά επαρκείς ώστε να διαθέτουν τα χρήματα για την αγορά των απαραίτητων ξύλων. Αλλοι όμως λιγότερο «τυχεροί» οι μή έχοντες τα χρήματα για τα σχετικά ξύλα της καύσης ρίχνονται στους ποταμούς ώστε ο ιερός ποταμός να τους οδηγήσει εκεί που πρέπει. Να σημειωθεί ότι μέσα στα ποτάμια τα σώματα τους δεν τυγχάνουν της καλύτερης μεταχείρισης αφού επιτήδειοι «ψαράδες» με ειδικά σκάφη αλιεύουν τα σώματα αυτά τα οποία είναι «πολύτιμα» (τα κόκκαλα) κυρίως στην κατασκευή των φιλμ και μορφής ζελατίνης.

Παρά ταύτα:

Ομως η συνήθεια της καύσης των νεκρών στις χώρες αυτές, σε καμία περίπτωση δύναται να αποτελεί για μας παράδειγμα ώστε να το μιμηθούμε, διότι ώς λαοί μας χωρίζει κατά πολύ πρώτα απ΄όλα η γεωγραφία, μας χωρίζει η διαφορετικότητα στον πολιτισμό, στις κοινωνικές συνήθειες αλλά το κυριότερο: η υφή, το είδος, ο προσανατολισμός και η όλη εσωτερική στάση και φιλοσοφία της δικής μας αληθινής θρησκείας.

Η ταφή.

Η ταφή κατά την άποψη μας είναι το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο - ο απόλυτος φυσιολογικός προορισμός, η απόλυτη επιστροφή. Τί άλλο είναι η ταφή από πιστά προδιαγεγραμμένη επιστροφή, στον «δικαιούχο» του σώματος μας, το μέρος από το οποίο προήλθε ο παρεπιδημών και απλός ταξιδιώτης στην ζωή αυτή άνθρωπος; Η επιστροφή στην γή είναι πραγματική και απόλυτα γαλήνια κατάκλιση και ειρηνική ανάπαυση στην αγκαλιά της μάνας γής αφού και οι δύο, γή και άνθρωπος είναι καμωμένοι από το ίδιο ακριβώς υλικό.

Πολύτιμη ενισχυτική μαρτυρία θα λάβουμε επί τούτου(ταυτισμός γής-ανθρώπου) όταν εξετάσουμε το θέμα της υλικής κατασκευής του ανθρώπου από πλευράς επιστήμης - από την πλευρά της αστροφυσικής. Ας τα πάρουμε από την αρχή, από την βάση του θέματος αυτού:

η επιστήμη της αστροφυσικής με απλά λόγια υποστηρίζει ότι τα άστρα σε αποστάσεις από μόλις οκτώ λεπτά του δικού μας εντελώς «γείτονα» ήλιου μέχρι και χιλιάδες και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, όταν κάποτε «γεράσουν» εκρήγνυνται. Αυτό συμβαίνει διότι ήλθε το τέλος της ζωής του αφού πλέον «γέρασαν», κατ΄ακρίβειαν σπατάλησαν τα καύσιμα τους μετά από μια ατέλειωτη κοσμική λειτουργία δισεκατομμυρίων ανθρωπίνων ετών, μιας διαδικασίας θερμοπυρηνικής σύντηξης υδρογόνου και μεταστοιχείωσης του σε ήλιο. Με την έκρηξη ενός και μόνο άστρου - η οποία έκρηξη είναι πολύ ισχυρότερη και από την υπαρκτή δύναμη ενός ολόκληρου γαλαξία - το άστρο αυτό μέσα σε μια απίστευτη τευτονική έκρηξη κοσμοχαλασιάς, απίστευτη και ασύλληπτη για τις διαστάσεις του ανθρώπινου μέτρου, καταλήγει πλέον ως ένας «υπερκαινοφανής αστέρας». Κατά την τρομακτική αυτή διαδικασία, έχοντας με απλοχεριά διασπείρει στο διάστημα σημαντική ποσότητα της ύλης του συμπτύσσει το υπόλοιπο της μάζας του καταλήγοντας σε «λευκό νάνο». Αξίζει να σημειωθεί ότι κυρίαρχο στοιχείο της ύλης μέσα σ΄αυτή την εναπομείνασα μάζα των συμπτυγμένων υπερκαινοφανών αστέρων είναι ο σίδηρος.

Όμως,

τα διασπαρέντα στο διάστημα στοιχεία της τρομερής έκρηξης των αστέρων, μέσα σε μια για τα ανθρώπινα χρονικά μέτρα αέναη κυκλική και φυγοκεντρικά εκτελούμενη κίνηση μέσα στο διαστελλόμενο σύμπαν δηλαδή στην ουσία περιπλανώμενα πλέον στο διάστημα, με την πάροδο των δισεκατομμυρίων ετών και κάτω από διαστημικές συνθήκες φτιάχνουν άλλα αστέρια και στην πορεία γαλαξίες, σμήνη γαλαξιών, αλλά και διάφορα άλλα ουράνια σώματα, μεσοαστρικά νέφη και βεβαίως πλανήτες συνήθως δευτερογενούς προέλευσης οι οποίοι γεννώνται μέσα από άλλα πολύ μεγαλύτερα ουράνια σώματα ή και από άλλα μικρότερα αστρικά κατάλοιπα ή από συνένωση/συγκόλληση διαφόρων και ποικίλων «περιπλανώμενων» ουρανίων σωμάτων, μέχρι και από συγκέντρωση τεράστιας ποσότητας αστρόσκονης, και τα οποία αυτά «νεαρά» δημιουργήματα στην πορεία συρρικνώθηκαν.

Ας επανέλθουμε όμως στην γή μας. Η πλέον ισχυρή θεωρία για την δημιουργία της γής όμως δεν είναι η πιο πάνω με τα «περιπλανώμενα» και τα διάφορα άλλα άγνωστου τύπου ουράνια σώματα αλλά αυτή που λέει ότι δημιουργήθηκε/προήλθε από άστρο το οποίο με την έκρηξη του κατέληξε σε «λευκό νάνο» και το οποίο εξελικτικά συρρικνώθηκε και «πάγωσε» δίνοντας της την σημερινή της μορφή. Η διάπυρη κατάσταση του εσωτερικού μέρους του μανδύα αλλά και πολύ περισσότερο του πυρήνα της γής, με την θερμοκρασία του ρευστού σιδήρου που αποτελεί το υλικό του πυρήνα να έχει θερμοκρασία χίλιους βαθμού ανώτερη της θερμοκρασία της επιφάνειας του δικού μας ήλιου, μάλλον επιβεβαιώνει την θεωρία αυτή και εμείς με μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερη βεβαιότητα κλίνουμε προς αυτήν την θεωρία. Και αξιολογούμε την θεωρία αυτή ισχυρότερη και από την άλλη κοντινότερη και παραπλήσια προς την πραγματικότητα δεύτερη θεωρία η οποία ισχυρίζεται ότι η γή δημιουργήθηκε μετά από συνένωση και συγχώνευση διαφόρων πρωτοπλανητικών υλικών και άλλων «περιπλανώμενων» στοιχείων του διαστήματος.

Ομως αυτά είναι θεωρίες και παρά τον σκληρό έλεγχο και την ακόμη πιό σκληρή τους διασταύρωση από την επιστήμη δεν είναι παρά υποθετικά δημιουργήματα της ανθρώπινης σκέψης δηλαδή ασήμαντα και αμελητέα πράγματα μπροστά στο μέγεθος της δύναμης του δημιουργού.

Στην γή μας (απ΄ότι τουλάχιστον γνωρίζουμε χωρίς να ξέρουμε απόλυτα αν υπάρχει ζωή και σε άλλου πλανήτες) δημιουργήθηκαν ζωντανά και αλλά νοήμονα όντα – εξέλιξη των οποίων κατά τον θεμελιωτή της θεωρίας της εξέλιξης Αναξίμανδρο είναι και ο άνθρωπος. Είναι συνεπώς το ανθρώπινο σώμα όπως τουλάχιστον το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και αυτό παρεπόμενο κατ΄εξελικτικό τρόπο δημιούργημα εντός του σύμπαντος. Προέρχεται και περιέρχεται ομού με αυτό στον αέναο του φυγοκεντρικό και συνεχώς διαστελλόμενο κύκλο. Ο άνθρωπος είναι το φύτρο και προϊόν της γής - έχει στο σώμα του την γή αφού από αυτήν γεννήθηκε.

Περίτρανη απόδειξη ότι ο άνθρωπος έχει στο σώμα του πάρα πολλά στοιχεία/ τις πρώτες και βασικές ύλες των πρό δισεκατομμυρίων ετών καταστραφέντων και κατασπαρέντων στο διάστημα υπερκαινοφανών αστέρων και τα οποία δημιούργησαν και σχημάτισαν την γή. Αυτά τα στοιχεία τα οποία πρωτοσυναντήθηκαν στους αστέρες πριν ακόμη γίνουν «λευκοί νάνοι» δεν είναι άλλα από τον σίδηρο, το πυρίτιο, τον χαλαζία, το μαγγάνιο, το μαγνήσιο κ.λ.π.

Μαζί της, ως αναπόσπαστο στοιχείο της γής καμωμένος με τα δικά της υλικά περιφέρεται ο άνθρωπος στο σύμπαν μαζί της. Είναι συνεπώς ένα πραγματικό γεγονός, ότι ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα αλλά και γιατί όχι, ασήμαντο ποσοτικά όμως ναι, μέρος της κοσμογονίας: πώς αλλιώς εξηγείται η ύπαρξη στο βιολογικό του σώμα των πιο πάνω «αστρικών υλών» όπως π.χ. σιδήρου ή μαγνησίου, κρυστάλλων πυριτίου και χαλαζία και μάλιστα τυχόν έλλειψη αυτών των στοιχείων προκαλεί στον άνθρωπο τα ανάλογα προβλήματα υγείας. Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι για παράδειγμα τυχόν έλλειψη σιδήρου προκαλεί στον άνθρωπο προβλήματα υγείας π.χ. του τύπου «έπεσε ο σίδηρος» του τάδε ασθενούς και γι΄αυτό είναι εξαντλημένος.

Τα στοιχεία βέβαια αυτά του σιδήρου και μαγνησίου τα οποία ευρίσκονται εν αφθονία στην γή (σε απίστευτα μεγάλη ποσότητα στον μανδύα και κυρίως στον πυρήνα της οι οποίοι μανδύα-πυρήνας κινούμενοι αντίστροφα δημιουργούν με επαγωγικό τρόπο (όπως ακριβώς ο ηλεκτροπαραγωγός «δύναμος») τα μαγνητικά πεδία της έλξης της/βαρύτητας)

έχουν και άλλη συνδετική σχέση με τον άνθρωπο:

Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ταυτισμένος με την γή και κυριολεκτικά κινείται μαζί της αφού: το ανθρώπινο αίμα εμπεριέχοντας πάρα πολλούς κρυστάλλους χαλαζία και πυριτίου και δεδομένου ότι η μάζα της γής αποτελείται κατά 45% από τους ίδιους αυτούς κρυστάλλους πυριτίου και χαλαζία, έτσι οι κρύσταλλοι αυτοί της γής ευρισκόμενοι στην ίδια συχνότητα και στην ίδια ταχύτητα «διαφυγής» με αυτούς του ανθρωπίνου αίματος εναρμονίζουν το ανθρώπινο σώμα με τους κραδασμούς/κινήσεις της μάνας γής. Συνάμα η τεράστια ποσότητα σιδήρου που βρίσκεται μέσα στην γή μαγνητίζοντας τον σίδηρο που βρίσκεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα αναγκάζει τρόπον τινά τον άνθρωπο ως εξ επαγωγής να δρα και να κινείται σε ακολουθία της γής.

Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος έστω και χωρίς να το καταλαβαίνει...έστω και αν δεν το θέλει, ναι είναι ρυθμισμένος και «ρεγουλαρισμένος» και συγχρονισμένος συνταξιδιώτης με την γή!

Ο άνθρωπος είναι χώμα λένε κάποιοι. Συμφωνούμε όμως με την επιφύλαξη ότι το «χώμα» αυτό δεν είναι άνευ αξίας αλλά ιερός συμβολισμός και χαρακτηρισμός αγάπης της μάνας γης.

Αν ανατρέξουμε στην - εν πολλοίς αμφισβητούμενη ως μυθοπλασίες των Ιουδαίων και ως καμία σχέση έχουσα με μας τους Ελληνες - παλαιά διαθήκη, εν τούτοις λαμβάνουμε πολύτιμη καθοδηγητική βοήθεια: μήπως η «κατασκευή» του Αδάμ από τον θεό με πηλό δεν είναι ένας ισχυρός συμβολισμός της εκ της γής - και φυσικά εκ του σύμπαντος - προέλευσης του ανθρώπου είτε είναι πιστευτό και αποδεκτό από πολλούς είτε όχι;

Ας αρνηθούμε λοιπόν με αταλάντευτη και τρανή πίστη - δεν μας αρμόζει η λέξη φανατισμός - την καύση του ιερού μας σώματος αναλογιζόμενοι αυτό: Αν ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός και ως φέροντες αυτόν εμείς οι Ελληνες διαχρονικά μετερχόμασταν την βάρβαρη αυτή πράξη της καύσης σήμερα δεν θα υπήρχαν τα λείψανα και ιερά οστά Αγίων στα οποία απεριόριστη αποδίδει ηθική αξία πίστης ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Τα λείψανα και ιερά οστά, ως τέτοια δεν αποτελούν ευτελή και αποκρουστικά πτωματικά υπολείμματα αλλά αποτελούν τα πανίσχυρα τεκμήρια της πίστης στον άνθρωπο και στις ακόμη και μετά από αυτόν πνευματικές του δυνατότητες και ως τέτοια μέχρι σήμερα αποτελούν ζώσα και ενεργό δύναμη των αγίων στους οποίους ανήκουν.

Τα λείψανα ανήκουν σ΄αυτούς που παραδίνοντας τα ταπεινά και φθαρτά τους βιολογικά σώματα στην αρένα της πίστης, τους έδωσαν τεράστια αξία, τα αναβίβασαν σε ανώτερα και ανώτατα στοιχεία τα οποία με παρρησία πλέον διαλαλούν την αγάπη προς τον άνθρωπο, την αγάπη προς την ζωή και την βεβαιότητα ύπαρξης ψυχής και την βεβαιότητα της αθανασία της.

Δεν θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε ως απαρατήρητη και την θεολογική κατάθεση του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας Λαυρεώτικης Νικολάου Χατζηνικολάου όπως την παραθέτει στο άρθρο του «Το σήμερα, το χθές και το πάντα της ταφής και της καύσης των νεκρών». Ο Σεβασμιότατος λοιπόν στο άρθρο αυτό αναφέρει: «Για την εκκλησία δεν είναι πτώματα τα νεκρά σώματα. Ούτε είναι κόκκαλα τα απομεινάρια των λειωμένων πτωμάτων. Για την κοινωνία, μπορεί να είναι κάτι τέτοιο ή να είναι οστά. Για μας υπάρχει η ιερή λέξη λείψανα. Αυτή περιγράφει την ουσία τους, διότι υπογραμμίζει την ύπαρξη της ψυχής και την ελπίδα της αναστάσεως.»

Δεν θα καταφύγουμε σε ενισχυτικές επιστημονικές θεολογικές αναλύσεις, ούτε σε δογματικές τοποθετήσεις, αφού για μας τους Ορθόδοξους ισχύουν τα αυτονόητα: το σώμα είναι το ιερό κατοικητήριο του Αγίου πνεύματος.

Ως Ελληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούμε την ταφή αλλά και την όλη διαδικασία κηδείας όχι ως μοιρολατρίας μίζερη τελετή ούτε και θανατήλας έντονα αποκρουστική αποφορά, αλλά ύψιστη τελευταία τιμή στον άνθρωπο και συνάμα ειλικρινή αλλά και ευλαβή προσπάθεια παρηγοριάς των συγγενών του αποθανόντος. Το κυριότερο όμως θεωρούμε τον θάνατο και την ταφή θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου.

Συνεπώς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ποία η ηθική αξία της πράξης καύσης του σώματος μας. Ακόμη περισσότερο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ποιά η στοιχειώδης λογική της χρήσης του υπέρτατου συμβόλου της καταστροφής που είναι η φωτιά: πώς είναι δυνατόν αυτόβουλα να καταστρέφουμε με κάψιμο το σώμα μας έστω και μετά την εγκατάλειψη του από την ψυχή;

Δεν είναι πολύ πιό φυσικό και ψυχικά ομαλότερο το ανθρώπινο σώμα να ξαναμπεί στην γή από όπου και προήλθε ώστε επιστρέφοντας εκεί που ανήκει πραγματικά να αναπαυθεί;

Με τον θάνατο επέρχονται δύο γεγονότα:

Η ψυχή αποχωρίζεται ή καλύτερα ξεσκλαβώνεται κατά τον Πλάτωνα από το σώμα και ιπτάμενη στον αιθερικό της φορέα εισέρχεται εκεί που πάντα αποζητούσε. Μπαίνει στην άλλη πλήρως άγνωστη για μας διάσταση. Το μόνο που ξέρουμε εμείς οι ασήμαντοι άνθρωποι για την διάσταση αυτή είναι ότι αποτελεί την απόλυτη διάσταση συνένωσης με τον δημιουργό. Μας απομένει τώρα σώμα. Τί να το κάνουμε το σώμα; Να το πετάξουμε ή να το κάψουμε μήπως; Μα αξίζει τέτοια μεταχείριση ο για δεκαετίες πιστός βιολογικός φορέας της αθάνατης ψυχής. Ασφαλώς όχι.

Ας τα πάρουμε με την σειρά:

Με τον θάνατο επιτυγχάνεται ο εκ των νόμων της κοσμογονίας επιβεβλημένος και αναγκαστικός διαχωρισμός του σώματος από την ψυχή και της ψυχής από το σώμα. Όμως η πορεία των πραγμάτων συνεχίζεται ή καλύτερα εδώ αρχίζει. Καθ΄είς εφ΄ώ ετάχθη: η ψυχή ως χίλιες φορές ανώτερη προχωρά προς τα ανώτερα ήτοι προς τον δημιουργό. Το σώμα ως κατώτερο - πλην όμως συνδεόμενο και σημαντικό μέρος στην σύνθεση της έννοιας άνθρωπος άρα με ανεγνωρισμένη την σημαντικότατη του προσφορά και συνεπώς τυγχάνοντας υψηλού σεβασμού - προχωρά κατ’ επέκταση με τιμή στα «κατώτερα» ήτοι στην γή.

Το κάψιμο του ιερού ανθρώπινου σώματος είναι φρικτή και αποκρουστική μιζέριας και μηδενισμού πράξη προς όλα όσα το σώμα προσέφερε στην ψυχή.

Η ταφή είναι η αναγνώριση των υπηρεσιών του σώματος και συνάμα η θριαμβευτική επιβεβαίωση της απόλυτης ταύτισης του με την γή. Είναι η ομαλή επανένταξη του στον «συγχρονισμό» της πορείας με την αέναο κίνηση του σύμπαντος. Είναι η επί του εδάφους επανάληψη του κύκλου της ζωής. Η ταφή είναι επιστροφή.

Η ταφή είναι, αισιοδοξίας έκφραση και αγάπη προς την ζωή.

Είναι πίστη και απόλυτη εγγύηση ότι ναι υπάρχει ψυχή.

Η ταφή είναι «ελπιζομένων υπόσταση»,

Η ταφή είναι ανάταση,

Η ταφή είναι ανάσταση.

Ο Χρίστος Σάββα είναι στρατιωτικός μελετητής - Ιστορικός αναλυτής- Συγγραφέας και δικηγόρος.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com